Monday, March 30, 2015

A Lie is a Lie and By Any Other Name, Sucks All the Same...

Written on 3rd June 2014

Lack of educational qualification has never been a moot point in Indian politics. So the brouhaha surrounding Ms Smriti Irani’s poll affidavits is misplaced. Fact remains though, that the alleged disparity has neither been denied nor admitted and an apology offered. And that cannot be brushed aside with the reply ‘judge me by my work’. The common man enjoys no such concessions. His application -even for admission into an educational institution – can be rejected outright if any of his claims in the said application is found to be erroneous  any time . Does ‘honesty’ merit anything at all in public domain? Maybe, ‘to err is human..in human resources’ after all!
And the way it appeared in PUne Mirror of 3rd June :

ஞாபகம் வரல்லையே , ஞாபகம் வரல்லையே

தினம் சொல்ற ஸ்லோகம்தான் என்னமோ தெரியலே இன்னிக்கு பாதியிலே மறந்து போச்சு!
சாயந்தரம் officeலேயிருந்து திரும்பி வரப்போ colony வாசல்ல இருந்த கடை முன்னாடி ஸ்கூட்டர நிறுத்திட்டு கொஞ்சம் சாமான் வாங்கிண்டு வண்டிய அப்படியே மறந்து போய் கால்நடையா வீட்டுக்கு திரும்பி வந்திருக்கேன், can you believe it?
இப்படித்தான் அன்னிக்கு முக்கியமா ஒரு விஷயம் விசாரிக்கணும்னு அக்காவுக்கு போன் பண்ணிட்டு எதுக்காக கூப்பிட்டோம்னே மறந்து போச்சு!
பையனும் ஒரு மாசமா போன் பண்ணி சொல்லிண்டு இருக்கான் 30ம் தேதி night land ஆவேன்னு. Calendarல குறிச்சு வெச்சும் மறந்து போய் திருப்பி திருப்பி எப்போன்னு யோசனையா இருக்கு…
இதெல்லாம் ஒண்ணுமே இல்ல, சாமான் லிஸ்ட purseல ரொம்ப ஞாபகமா வெச்சுண்டும் கடையிலே போய் எதையோ வாங்கிட்டு, purse திறந்து பணம் குடுத்தப்போ கூட  அந்த லிஸ்ட வெச்சது ஞாபகம் வரல்லைன்னா என்ன சொல்ல?
இப்படி ஒன்றா இரண்டா எடுத்து சொல்ல? மேலுக்கு கஜினி சூர்யா மாதிரின்னு சிரிச்சாலும் உள்ளுக்குள்ளே பயமா இருக்கு எங்கே Alzheimer ல கொண்டு போய் விட்டுடுமோன்னு…
நானும் உங்களை மாதிரிதான்… ஆல்பர்ட் ஐன்ஸ்டீன் கூட ஆப்சென்ட் மைண்டட்தானாம் தெரியுமா …ஆனால் நீங்கள் சொல்றா மாதிரி உள்ளுக்குள்ளே ஒதறல்தான். Pre Occupation, absent mindedness, memory loss, amnesia, call it what you will, is it here to stay? மருத்துவர்களும் அறிஞர்களும் என்ன சொல்வாரோ அறியேன் but I have devised some interesting ways to keep my cells exercised-some may find it plain silly, but what the heck … So here I go..
Solve crossword puzzles- சிவாஜி வாயிலே ஜிலேபி எல்லாம் இதில் சேர்த்தியில்ல.
Solve Sudoku- சொடக்கு இல்ல Sudoku the number puzzle.
Write at least 5 lines with the other hand.
At least alphabets A to Zஅ mirror image மாதிரி எழுதிப் பார்க்கணும் .
Walk backwards-only within the safe confines of my home, that too with prior intimation to all inmates ( reverse action too has more than equal and opposite reaction- இது என்னோட அனுபவத்துல நான் கண்ட fourth law of motion).
வெட்டியா இருக்கற சமயங்களில் இப்படியெல்லாம் ஒரு வினா விடை track நமக்கு நாமே ஓட்டிக்கலாம்-
கமல் ரஜனி ஜோடி எத்தனை சினிமாவிலே நடித்திருக்கிறார்கள் ?
ரஜனி ஸ்ரீதேவிக்கு சகோதரனாய் நடித்த படம் எது?
தமிழ் சினிமாவில் பெண் பார்க்கும் படலம் வரும் சீனில் பாடல்கள் என்னென்ன?
நாயகனோ நாயகியோ இசைக் கருவி வாசிப்பதாய் வரும் பாடல்கள் எவை?
ஊர்திகளில் பயணம் செய்வது போல் வரும் பாடல் காட்சிகள் எவை?
Slow motion வரும் பாடல் காட்சிகள் எவை?
மலர் என்று தொடங்கும் பாடல்கள் , ஏதோ ஒரு எண்ணுடன் தொடங்கும் பாடல்கள், ஏதோ ஒரு நிறத்தின் பெயரில் தொடங்கும் பாடல்கள்,அல்லதோ ஆங்கில வார்த்தைகள் இடையில் வரும் பாடல்கள் …
சினிமாவின் டைட்டில் பாடலின் வரியிலே வரும் பாடல்கள், carnatic ராகங்களில் அமைந்த பாடல்கள், தமிழ் ஹிந்தி இரண்டிலும் ஒரே tuneல் அமைந்த பாடல்கள்…
Dream sequence பாடல்கள், மொட்டை மாடி/கார்டன்/hill station/பீச்/historical sites/ foreign locations போன்ற இடங்களில் படம் பிடித்த பாடல்கள்…
ஆனால் இவை எல்லாவற்றையும் தூக்கி சாப்பிடும் ஒரு activity என்ன சொல்லவா…நீங்களே by now guess செய்திருப்பீர்கள்..yes, you are absolutely correct! Google mailல் பாஷை மாத்தி மாத்தி டைப் செய்வதுதான் அது!

Letter to the Editor

The suspension of daring young IAS officer Durga Nagpal who took on the sand mining mafia with connections in high places, gives one a scary sense of deja vu (dna,29.7.13). One can’t help remembering whistle blowers Manjunath Shanmugam and Satyendra Dubey who paid with their very lives, fighting corruption and malpractices in their field of operation. Activists and media should keep a relentless vigil on such matters and ensure that honest officials don’t get harassed and more importantly, that criminals don’t go scot free.

The Dark Ages Are Here

Written on 2nd August 2012

For the second time in the last 2 days, 19 states of N India, Eastern India suffered a power outage on account of grid collapse. read the article from Pune Mirror and my letter to it’s editor.
Dear Sir,
This is with reference to ‘Dark Age: 60 crore hit as power snaps in 19 states’ (PM dt 1st Aug 2012). It was not just a grid collapse but a complete breakdown of governance. An outrageous outage of such proportion would have resulted in the axing of a host of officials, elsewhere. But in our ‘shining even amidst darkness India’ the minister is rewarded with a promotion to a more sensitive portfolio.Isn’t accountability part of his job profile or KRA? The darkness that half the nation plunged into, has ironically thrown light yet again on the appalling circus called UPA government. With a shameless and hopeless government  that couldn’t care any less, in power, the man on the street as usual, is helpless.

Debate on MTP

Written on 21st July 2012

Recently there was this debate on MTP in Vijay TV’s Neeyaa Naanaa programme.
My two cents:
பல பேர் ஒரு விதமாய் வாதம் செய்கிறார்கள்- I mean the ones against MTP even in cases diagnosed with congenital abnormalities -நல்ல விதமாய் பிறந்து சில வருடங்கள் கழித்து எதாவது விபத்து நேர்ந்து அதனால் அந்த குழந்தைக்கு கை, கால், புத்தி சுவாதீனம் இல்லாமல் போனால் அப்போ நாம் லட்சம் லட்சம் ஆனாலும் செலவு பண்ணி வைத்யம் பார்க்க மாட்டோமா என்று.விதியை நொந்தாலும் இப்போ நிலைமையை சமாளிக்க முயல்பவர்கள் ஏன் அதே போல் எப்போ எப்படிப்பட்ட குழந்தை பிறந்தாலும் சமாளிக்கக் கூடாது என்று… 
இப்படி விதியை துணைக்கு அழைப்பவர்கள் விதிப்படி குழந்தை எப்படியோ பிறந்தாயிற்று, அது தன் விதிப்படி எப்படியோ வளர்ந்து விட்டு போகட்டும் என்று விட்டு விடுவார்களா? அது டாக்டர் ஆக வேண்டும், engineer ஆக வேண்டும்,டான்ஸ் ஆடணும், கிரிக்கெட் ஆடணும் என்று ஓடி ஓடி tuition கிளாஸ் , ஹாபி கிளாஸ் என்று ஏன் அலைகிறார்கள்? உடம்புக்கு சுகம் இல்லை என்றால் தெய்வ சங்கல்பம் என்று விட வேண்டியதுதானே , ஏன் டாக்டரிடம் ஓடுகிறார்கள்? விதியை மதியால் வெல்லலாம் என்று தானே? அதே மதியை ஆரம்பத்திலேயே உபயோகித்தால் என்ன பிழை? 
மேலும் in case of complications when either the mother or the baby alone can be saved the choice is heavily tilted in favour of the mother-how can one justify that choice? உயிரிலே சின்ன உயிரென்ன பெரிய உயிரென்ன-அப்பொழுது எந்த நீதி சாஸ்திரம் இது உயிர்கொலை இல்லை என்கின்றது?
  அதுவும் இந்தியா போன்ற ஆணாதிக்கம் நிறைந்த நாட்டில்  MTP யை legalize செய்தது ஒரு வரப்ரசாதம் பல பெண்களுக்கு-கரு உருவாவதற்கு அன்றி வேறு எந்த ஒரு விஷயத்திற்கும் ஆதாரமாகவோ ஆதரவாகவோ இருக்க ஆண் மகன் முன் வராத குடும்பங்களில் ஒரு பெண், குழந்தையை சுமப்பதற்கும் அதை பெற்றெடுத்து வளர்ப்பதற்கும் படும் இன்னல்கள் பாரத்தால் தெரியாது, அனுபவித்தால் தான் தெரியும். 
One should aim at bringing forth a member of the society, not just a number in the society.The society which cries foul at MTP- how supportive is it if the family suffers economic, social, medical,educational or occupational hurdles- what is the society’s contribution towards providing education to dyslexic or autistic children, towards making buses, trains, buildings accessible to wheelchair ridden citizens, towards accepting and rehabilitating the differently abled- one can go on..It’s one thing to mouth ‘holier than thou’ sermons and it’s another to actually step out and offer succour or fight for changes..

Dignity of the Dead

This is with reference to ‘Very strange, but nothing abnormal’ ( PM of 25th July ). There is such a thing as dignity of the dead. Aarushi is dead and cannot give an ‘exit interview’ about what transpired within the four walls of her home that fateful night. Living humans, even if they are reporters on the murder trial beat, have an obligation to protect the honour and dignity of the victim, who is now mute.  In the light of this, some sections of the article reek of crudity, assaulting on one’s sense of sensitivity. Under the garb of a ‘blow by blow’ account of the trial, the reader is presented with  graphic and revolting details of a part of the victim’s anatomy after the ‘dishonourable act’, with loads of speculation from the doctor thrown in for good measure. One does not dispute the veracity of the report but better discretion and sensitivity should have prevailed and the coarse details of the post mortem  expunged, without taking away the fact that circumstantial evidences seem to find the parents suspect.  Let Aarushi rest and not turn in her grave.
And click here to see how it got watered down at the editor’s table and the version that appeared in the feedback column the next day:
  Exercise restrain
This is with reference to ‘Very strange, but nothing abnormal’, (PM, July 25). Aarushi is dead and cannot give an exit interview about what transpired within the four walls of her home that fateful night. Therefore we, including the media, have an obligation to protect the honour and dignity of the victim. Some lines in the article were a bit disturbing.
By giving a blow by blow account of the trial, the author presented revolting details of a part of the victim’s anatomy. I do not dispute the veracity of the report but the coarse details of the post-mortem should have been expunged without taking away the fact that circumstantial evidences seems topoint to the parents.

Forever Corrupt

In our “Shining India” corruption is like religion-a way of life.Like the quality of Mercy, it’s twice blessed-by the one who gives and the one who receives. Just glancing at the ‘headlines’ or ‘Breaking News’ is enough to comprehend how corruption has spread like the Swine flu virus- 2G scam, Commonwealth Games scam, Adarsh housing Society scam, Marksheet scam, IPL scam, tax evasion, Dope scam, Unaccounted wealth in ashrams and temples, Black money in Swiss banks, the list goes on. Forget a full stop, there isn’t a pause even.
To put an end to this circus, what do we have? Anti Corruption Bureau, Right To Information and the like. Even if the corrupt are brought to book, our judiciary is slower than a snail and it takes generations before justice if at all, is meted out. Still there’s no guarantee the verdict will be just-the judges too come with a price tag, don’t you know? Sorry state of affairs, but what can you expect in a country where the erstwhile Chief Vigilance Commissioner himself was a bureaucrat accused of corruption? Who will police the police?
With political will, corruption may be controlled but eliminated? Come on, don’t be so naive.

Sex,Porn and Videotape?

The Karnataka Assembly minister claims he only intended to familiarize himself with rapes and rave parties in S.Arabia, in order to understand atrocities against women. Well, it’s time he got acquainted with crime and its punishment in S.Arabia too.What the minister indulged in,while the House was in progress,is atrocious and nothing short of voyeurism. And to insist the act was in line of his duty and hence plead not guilty, is shameful and outrageous. The hypocrisy,perversity and brazenness of attitude endorse the view  politics indeed, is the last resort of scoundrels. The party with ‘holier than thou’  posturing ought to have sacked the ministers instead of asking them to resign.

In Spotlight or In A Spot?

Written on June 6th 2014
This is a regular column ‘Kaapichino’ written by Gowri Ramnarayan of Kalki-Sadasivam family in the paper dna. I’ve always found her column to be engaging, insightful and interesting and totally void of pretext of any kind.The thought expressed here about the lady in the spotlight has been engaging my mind as well for sometime. Did she really have a choice? 

Women’s plight: Past finds resonance in today’s reality
Gowri Ramnarayan
Have you ever seen an ancient tale morphing into here-and-now reality? Eerie as it seems, mythic Yashodhara, the abandoned wife of Gautama Buddha, the protagonist of my recent theatre production, acquired flesh and blood when I read Prahlad Modi, brother of the Prime Minister, declaiming, “Lord Buddha had also married…left his wife and child… nobody had then asked him why he left his family and didn’t give rights to his wife!” An older brother added, “Narendrabhai left home, shunning all worldly pleasures, to serve the country and society.”
After this — for me at least — the splendid Princess Yashodhara became spartan Jashodaben. Her husband left her 45 years ago, and became a world celebrity. Living in a remote Gujarat village, she images the perfect Indian dharampatni — loyal and uncomplaining in abandonment. Not a single word of blame has escaped her lips. She takes pride in her pati’s achievements, fame, glory, undertakes fasts for his welfare. While her husband makes history, she remains a footnote.
Uncannily, Hindi poet Maithilisharan Gupt depicts the life of princess Yashodhara, 2,500 years ago, along absolutely similar lines. The bereft wife does not question the Buddha’s right to follow his mission. Though hurt by her husband’s furtive exit and lack of trust, fully aware of having no place in his new life, Yashodhara still rejoices in his triumph. While directing a play based on Maithilisharan Gupt’s verse, I did have some misgivings: How will audiences relate to this saga of tears? I needn’t have worried. The idealised picture of the deserted wife remaining true to her wedded lord, cherishing his memory and renouncing the world, won instant audience empathy. I, too, found cathartic comfort in sighing over a tragic figure in times past.
But a poignant voice from the present made me recognise that action replay is possible even after the passage of centuries. “When I went to my in-laws’ place… he stopped coming there. I went back to my father’s house…” In her tiny room under a tin roof, Jashodaben must have known (just like palace-dwelling Yashodhara) not merely loss, but insecurities. However, she educated herself, found a job, as also social acceptance, and is reportedly appreciated as a caring teacher, particularly by the local Muslim community. Her penchant for prayer wins approving nods from village elders. A regional weekly extols her as a “true bharatiya nari!”
 At age 62, is Jashodaben resigned to her singledom? Reports quoting her (“I don’t think he will call me”) also add she that waits for “his” call, and consults astrologers. We hear that she may no longer enjoy the luxury of anonymity. (Imagine 24×7 security cover in village Brahmanwada)!
Quite suddenly, disturbing questions begin to plague me. In my theatre work I had highlighted, as indeed Maithilisharan Gupt had done, Princess Yashodhara’s free will, inner strength and spiritual evolution. Now my perspective shifts. I wonder. Was Yashodhara’s refusal to seek her wandering husband prompted by self respect, or fear of rejection? Had she lost status the moment her husband left her? Had she become a nonentity in the palace, as power centres got relocated? After years of separation, did she renounce the world because she could not go on? Did she seek spiritual bliss because earthly joys were denied to her? In other words, did the woman have a choice at all?
Well, the purpose of myths is not to offer quick answers or easy comfort but to puncture illusions, to banish unilateral thinking. And to make us realise that though there is nothing new under the sun, life continues to weave an arabesque of ambiguities.
The author is a playwright, theatre director, musician and journalist, writing on performing arts, cinema and literature