Compassion and Inclusion

Actress Shriya Saran is in the news as her new hindi film, a remake of the malayalam hit Dhrishyam is to hit the marquee this friday. I was pleasantly surprised to know she runs a spa named Spandan manned entirely by visually impaired therapists. What made her venture into such an enterprise? In the interview given to Pune Times of 29th July 2015 she says, 
" we all grow up sitting in a class room next to a child who is either better or equal to you. So you never grow up helping someone who may be better than you but just less abled.  So a part of you that is meant to show compassion is not developed as you only know how to show competition. As a result, we only know how to show pity instead of compassion. i feel community service needs to be introduced and made mandatory for kids in school."

Point to ponder for sure. Can't help recalling Karthik Subbaraj's short film 'Broken Gods' for Ability Foundation. Worth more than just a view. Click on the link below to watch.

https://www.youtube.com/watch?v=mpx7VSIrdF0&list=PLc-6TsB5bndJa0V8_2laP2hUND5SEqb_k&index=3

Helping Hands at the Golden Hour

My post in the month of February titled 'யாருக்காக ' was based on a true story narrated to me by a friend. The inspector's in that story was no fictitious character and I came across this article in TOI of 29th July 2015 about a good Samaritan cop who chose to go beyond the call of duty for larger good. May his tribe increase!

Quote

Jul 29 2015 : The Times of India (Pune)

WINDS OF CHANGE - Golden hour help: Traffic cop dons director's cap to make 15-minute film for larger good

Tarini Puri

Pune:





It was on his birthday that Sagar, a resident of Kothrud, met with an accident that left him bleeding on the road with severe head injuries. The accident could have taken a fatal turn, had it not been for a good samaritan, an aged passer-by , who rushed him to a hospital for medical treatment within the `golden hour'.This is the premise of `Helping Hands', a 15-minute film made by Mahesh Kumar Sartape, assistant police inspector with Warje traffic police, to spread awareness about the importance of tak ing accident victims to the nearest hospital within the first 60 minutes, or the `golden hour' to give them a better chance at survival and recovery . Bystanders and passersby , who cannot assist physically , can help by immediately informing the police (100) or the emergency medical service (108), Sartape says through the film.
The film, shot in Marathi over three days at multiple locations around the city , features five professional actors and even the traffic cop in a short role. Sartape has also written the story , screenplay and the voice-over narration, besides directing the film which is inspired by his own experiences in dealing with road accident victims and apathy of the passers-by and bystanders.
Sartape now plans to reach out to the citizens by screening the film in educational institutes and during the Ganapati festival. “The past one year, I have been deputed on the highway and have dealt with a lot of accident cases,“ says Sartape.“In most cases, we were not able to help the victims as the news reached us late. These victims could have been saved if they had gotten im mediate medical care. What's more disturbing was the in sensitivity of the bystanders who instead of taking the vic im to the hospital, chose to ust stand and watch, or worse, click photographs to upload on social networking sites. I would be happy even i one accident victim is saved because of this film,“ he says Sartape cited a Supreme Court order about the role o doctors in treating acciden victim, saying that every ac cident victim has a right to imely medical care.
Sartape is happy abou he response the film has gar nered so far. “We recently screened the film at a girls educational institute and al most every viewer was cry ng at the end of the screen ng. The actors in the film too did not take money as they connected with the socia message. I would be happy i t can be screened at Ganapat pandals this year,“ he says.
Sarang Awad, deputy commissioner of police (traf ic) says, “It is a fantastic film with a lovely message. It's un ortunate that people don' come forward to help acci dent victims. The golden hour can actually save lives and as has been shown in the ilm, the victim may be your own near or dear one.“





Unquote

To Sir, With Love - Part 2

Being an ardent fan of writer Sujatha, I got to know that Dr Abdul Kalam and he were college mates in St Joseph’s college, Trichy and Madras Institute of Technology, Chromepet. At the latter named institute, the former pursued Aeronautical Engineering while the latter chose to master in Electronics.  They also secured first and second positions respectively for their projects. Their association was to continue well into their twilight years. President Kalam , ever the student-centric teacher at heart  that he was, wanted to write a book for children simplifying science and technology . He requested Sujatha, a scientist himself and  popular writer with mass readership, to co author the same. Sujatha is supposed to have remarked, “I’m ready anytime you are, Sir”. Had  that collaboration come through, it would’ve been a best seller translated into every language under  the sun!

There never was one before or after, who re defined the Presidency as he did. Here was a President who stuck to his oily hairstyle making quite many stylists  tear their hair in despair. If his thick grey locks shaped like inverted commas framing the forehead were not shocking enough, the disarming disregard for protocol surely was. He was far too distinguished (already a Bharat Ratna) , even before he became President a good five years later, which can’t be said about some of his predecessors or his successor. Every other First Citizen of the nation has maintained a distance from the common man he/she represents while Kalam reached out to them through the world wide web. A student had casually written to him , inviting him to his college. Prompt came the reply from the President’s office that His Excellency would consider the request anytime he visited the student’s town. Imagine the lad’s surprise a few months later when he actually received a call from Raisina Hill asking whether such and such a date would be fine for the college for his proposed visit! Sweet dreams are made of these…who am I to disagree…

Time was when skeletons were tumbling down the closets of several politicians, industrialists, bureaucrats, film stars, sports stars, spiritual gurus even. A thoroughly disillusioned 20 something of a PYT would tell me, “Aunty, the day I hear of a scam involving Abdul Kalam, I swear I’ll give up all hope on humanity!” Personal and professional integrity, simplicity, humility as character traits and eminence in the hallowed field of space science and defence technology made him an awe- inspiring icon way more than any rock star or movie star ever could.

How able was he as a President? I’ve heard of controversial decisions like declaring President’s rule in Bihar, sitting on mercy petitions indecisively and such. The jury is still out on those. What can you say when given a choice,  he would rather  teach than receive dignitaries,  confer awards or administer oaths?

He once wished to become a pilot in Indian Airforce. He didn’t quite make it and went on to become a scientist. Decades later by virtue of being the President, he would become the Supreme Commander of the Armed Forces combining not just the air force, but army and navy as well. Yet he didn’t get to be the fighter  pilot he originally wished to be, you say….

Well he did, almost half a century later in 2006 when he flew as a co-pilot in a Sukhoi-30 from Pune’s Lohegaon Air Force Base. These are tales one loves to tell one’s children and grand children to ignite their minds to sour on wings of fire…Thank You Sir, for being the teacher who taught by example. Thank You Sir, for giving us pride! Thank You Sir, for giving us hope!

To Sir, With Love - Part 1

28^th May 2003, IUCAA (Inter University Centre for Astronomy and Astrophysics) Pune:

The auditorium was buzzing with college students wearing their ID cards like some badge of honour and why not, when the cards were their free passes to attending the 11^th President of India’s address to the scientists’ community?  That summer morning,  the Power Point President as he had come to be called, Dr APJ Abdul Kalam was sharing defining moments from his career.

He was the Project Director in ISRO for the SLV3 programme, to place satellite “Rohini” into orbit. The project had already overrun cost estimates and was carrying the aspirations of the entire sub continent into the exclusive space club. On the D Day of 1979, goaded by the assurances of the team members, Kalam bypassed the computer system that was warning of a glitch and manually launched the rocket which minutes later, plunged into the Bay of Bengal, turning the dream project into a monumental nightmare. Journalists from all over the world had arrived to report what would have been a historic event. One would think there would have been a witch hunt to fix the blame for the utter fiasco on the scientists involved. Prof. Satish Dhawan the then Chairman of ISRO gallantly stepped forward  throwing  himself to the wolves baying for blood (did he have a 56 inch chest?) and shouldered the responsibility himself for the disaster , re assuring the media and the nation that ISRO will soon succeed in the mission- which it did, the very next year. This time around though, he commanded Kalam to step forward and address the press conference. A leader owns failure himself, but credits success to his team- was the lesson in leadership the man who would be President three decades later, learnt that day.

Thunderous applause rent the air when he recounted this incident to an audience most of whom were not even born when the event happened. Such humility from the man who became the nation’s Missile Man!

“I shot an arrow into the air, it fell to earth I know not where” , my heart would swell with pride whenever I got to recite this poem in school.  What made the man who actually shot a rocket into the air feel proud? Not the satellite launch but a spin off from defence technology –his idea for  indigenous , cost effective cardiac stents and using  light weight carbon-carbon material used for making Agni to make composite material for calipers for polio patients, thereby reducing the weight of the calipers from 4 kgs to mere 400 grams! Polio patients who could barely walk, could now run!

This time it was not just the ovation but full throated whistles from the young audience that brought the roof down. It’s befitting that the central government has now named the Rashtriya Avishkar Abhiyan after him.

அந்த நாள் ஞாபகம் -Part 1

இந்தக் கால தமிழ் சினிமா உலகில் பெரும்பாலும் பின்னணிப் பாட்டு என்கிற பெயரில் வலம் வரும் ஓசையைக் கேட்க கேட்க 

     எம் எஸ் வீயும் ராஜாவும் கொடி  கட்டிப் பறந்த 

     அந்த நாளும் வந்திடாதோ ..

என்று ஏக்கம் வருகிறது.

கொச்சைத் தமிழில் பாடல். அதற்கு பீட் மட்டுமே பிரதானமாய் காட்டுக் கூச்சலாய்  ஓசைக் கோர்வை. கவிதைத்துவம் இருந்தாலும், பாடலின் வரிகள் காலத்திற்கும் நினைவில் நிற்கும்படி ஜீவனுள்ள இசை அமைப்பு உண்டா என்றால் இல்லை என்றுதான் பெரும்பாலும் சொல்ல வேண்டும். பூக்கள் பூக்கும் தருணம் ( மதராசப் பட்டணம்), கண்கள் இரண்டால் (சுப்பிரமணியபுரம்), ஆனந்த யாழை மீட்டுகிறாய் ( தங்க மீன்கள்) போன்ற சில பாடல்கள் விதி விலக்கு .புல்லாங்குழலின் கானமோ, ஒரு பியானோவின் கம்பீரமோ, வீணையின் நாதமோ, கிடாரின் ஜாலமோ அந்த அந்த இசைக் கருவியின் தனித்துவத்துடன் பாடலுக்கு உயிரூட்டுவதாய்....ம்ஹூம்..எல்லாம் டிஜிட்டல் மயம் ! 

சின்னக் கண்ணன் அழைக்கிறான் ( கவிக்குயில்) பாடலின் ஆரம்பத்தில் வரும் புல்லாங்குழல் இசைக்கும், என்ன என்ன வார்த்தைகளோ  (வெண்ணிற ஆடை) பாடலில் இடம் பெரும் பியானோ ஒலிக்கும் இளைய நிலா பொழிகிறது (பயணங்கள் முடிவதில்லை) பாடலில் ஊடுருவி கலந்திருக்கும் கிடாரின் dynamicsஇற்கும் , கண் போன போக்கிலே கால் போகலாமா (பணம் படைத்தவன்) வில் அக்கார்டியன் தரும் grandiose feel ற்கும் தேவியர் இருவர் முருகனுக்கு ( கலைக் கோவில்) பாடலின் வீணை நாதத்திற்கும் , அன்றொரு நாள் இதே நிலவில் (நாடோடி) பாட்டில்  ஹார்மோனியமும்  ...ஆஹா..அக்கம் பக்கத்து வீட்டாரின் சொத்தையும் சேர்த்து எழுதிக் கொடுத்து விடலாம். அப்படி மயக்கும் இசை மழை பொழிந்த தமிழ் சினிமா உலகம் இப்போது வானம் பார்த்த பூமியாக ஆகிப்போனதாய் தோன்றுகிறது. யாரைச்  சொல்லி என்ன லாபம்..

Rule Reversal for Gen Y

Heard the saying " The mountain won't come to Mohammad, so Mohammad must go to the mountain" ?. Well, it's not so anymore .... just sample this!

     Quote

"Jul 20 2015 : The Times of India (Pune)

App takes Bard to hip-hop generation

London: PTI





London: A new app that allows students to lip-sync favourite lines from Shakespeare and mix beatbox rhythms with the Bard's text can make it easier for them to study and experience the famous playwright's work.The app, called Re:Shakespeare, is aimed at young people aged 11 to 18 to let them study and experience William Shakespeare's play `Much Ado About Nothing'. The app, an initiative by UK's Royal Shakespeare Company , also allows students to take a HipHop Shakespeare quiz.
Students can get to grips with the `what, why and how' of Shakespeare's language, with a 360 degree performance of two sections of `Much Ado About Nothing'. Hosted by `Doctor Who' actor David Tennant, the app also features actor Tamsin Greig, voice coach Nia Lynn and director Iqbal Khan, offering tips and advice for understanding and performing Shakespeare. The app includes links to, and quotes from, 19 other Shakespeare plays. “The app sets Shakespeare alongside contemporary artists doing the most extraordinary things with language,“ said RSC's director of education Jacqui O'Hanlon.
“Language is power for hiphop artists and they use it to provoke, challenge and move people just like Shakespeare did,“ O'Hanlon said.
More than three million UK students study the works of Shakespeare every year but teachers are concerned that some pupils struggle to see the relevance of works in medieval dialogue from the 16th century .
The app will be offered as a support to schools from September."
Unquote

தமிழ் இனி மெல்லச் சாகும்

அடிக்கடி பிறந்த பொன் நாட்டிற்க்கு போய் வந்ததில் ஒரு விஷயம் தெள்ளத் தெளிவாகத் தெரிந்தது. தமிழ்  கூறும் நல்லுலகில் தமிழ் மொழி ஆளுமை மிகவும் குறுகித்தான் போய் விட்டது.

திரைப்படமோ, சமையலோ, கிரிக்கெட் மாட்சோ - சிலாகிக்கும் அளவு இருந்தால்,    'சூப்பர் ', 'awesome ', 'சான்சே இல்ல'   என்கிற மூன்றே மூன்று வார்த்தைகளுக்குள் அடக்கி விடுகிறார்கள். அதுவே மோசமாக இருந்தால் இன்னுமே சிக்கனம்- 'ஒரே மொக்க'  இரத்தின சுருக்கமாக முடித்து விடுவார்கள். ஒரு வேளை சுருங்கச் சொல்லி விளக்குதல் என்பது இதுதானோ? இரண்டும் கெட்டான் லட்சணமாய் 'கலக்குப்ஹை ' சொதப்புப்ஹை' என்று கலப்படம் வேறு. பாதி தமிழருக்கு 'ழ' என்கிற உச்சரிப்பே அந்நியமாய் போய் விட்டது. 'தமிழ்' என்பதே 'தமிளு ' என்று மருவி விட்டது. நடை முறையில் 'நல்ல' என்பது 'நள்ள ' என்றுதான் செவியில் விழுகிறது. கம்பன், வள்ளுவன்,இளங்கோ,பாரதி என்றொரு வரிசையை கரைத்து குடிக்க வேண்டாம். பேச்சுத் தமிழாகவே இருக்கட்டும், உருப்படியாக இருக்கிறதா என்றால், இல்லை என்றுதான்  சொல்ல வேண்டி இருக்கிறது. 'எங்கெங்கு காணினும் சக்தியடா ' என்றது போல் 'சப்ப மாட்டரு ', ரவுசு தாங்கல', கணக்கு பண்றான்',கடலை போடறான் என்பதாய் கொச்சைப்  பிரயோகங்கள்தான் கோலோச்சுகின்றன.

தாய் மொழியின் மேலான பற்றை, ஈடுபாட்டை,ஆளுமையை அடுத்த தலைமுறைக்கு கொண்டு போய் சேர்க்காதது யார் குற்றம்? வீடும், வண்டியும், வங்கியில் பணமும் சேர்ப்பதற்கு ஏதுவான படிப்புதான் முக்கியம்- தமிழாவது தாய் மொழியாவது? குண்டு சட்டியில குதிரை ஓட்டப் போகிறாயா? பேசாம ஹிந்தி எடுத்துக்கோ, நார்த்ல போஸ்டிங் வந்தாலும் கஷ்டம் இல்ல...தர்ட் லாங்குவெஜ் பிரெஞ்ச் இல்ல ஜெர்மன் படி, ஏன்னா ஒரு foreign language கத்துக்கறது நல்லது ...இந்த நிலைமை உருவாக யார் காரணம்? பள்ளிகளில் ஆங்கிலம், கணக்கு, விஞ்ஞானம் கற்றுத் தரும் ஆசிரியர்களுக்கு பெற்றோர்களிடமிருந்து கிடைக்கும் மரியாதை தமிழ் வாத்தியாருக்கு கிடைக்கிறதா? மாணவர்கள் கோடை விடுமுறை முடிந்து அடுத்த வகுப்புக்கு செல்லும் போது அந்த பிரிவுக்கு யார் கணக்கு,ஆங்கிலம்,விஞ்ஞானம் கற்றுத் தரும் ஆசிரியர் என்று மண்டையைக் குடைந்து கொள்ளும் பெற்றோர் யார் தமிழ் சொல்லித் தரப் போகிறார் என்று ஆவல் கொள்கிறார்களா? சொந்த தாய் மொழியின் மேல் ஏன் இந்த அசிரத்தை? 

ஜீன்ஸ் அணிந்து தலை விரித்து 'செம்மொழியான தமிழ் மொழியா....ம்ம்ம்ம்' என்று வாய் திறந்து பாடுவோரில் எத்தனை பேருக்கு தமிழ்த் தாய் வாழ்த்து தெரியும்? ரொம்ப பேசினால் அதையும் ரீ மிக்ஸ் செய்து 'youth friendly ' என்கிற பேரில் YouTube ல் வைரல் ஆகச் செய்ய எல்லா விதமான முயற்ச்சிகளிலும் காசு இறைப்பார்கள்.

'சங்கம் வளர்த்த தமிழ்' என்று மேடைகளில் முழங்கினால் போதுமா? அந்த சங்கத் தமிழ் என்னவென்று பெரும்பான்மை தமிழர் அறிவரா ? மொழி, அதுவும் தாய் மொழி என்பது வெறும் வார்த்தை பரிமாற்றத்திற்க்கான கருவி மட்டுமா? ஒரு இனத்தின் பாரம்பரியமும், கலாச்சாரமும், வளர்ச்சியும் சேர்ந்த அடையாளம் இல்லையா? நவ நாகரீகம், வளர்ச்சி ,முன்னேற்றம் என்கிற பேரில் தன் இனத்தின் அடையாளத்தையே தொலைத்து நிற்கும் ஒரு தலைமுறையை உருவாக்கி , அந்த முண்டாசுக் கவிஞன் முன்பு கூறத் தகாதவன் ஒருவன்  கூறிய கொன்றிடல் போலொரு வார்த்தையை நாம் சிரத்தையாய் செயலாக்கிக் கொண்டிருக்கிறோம்.....

NDTV-We The people

There was this discussion quite a while back on the programme 'We The People' on Legalizing and De-criminalizing prostitution.To begin with I could not clearly understand the diff. between the two. Google came to my rescue and I now understand it as-

legalizing means  regulating it with certain dos and don'ts while de-criminalizing means not binding the profession per se with specific laws relating only to their profession but they have to abide by all other laws as any of the citizens.

One panelist raised a question- if we legalize prostitution, then are we ok with a brothel in our neighbourhood just like other service providers such as doctor, tailor,chemist, beauty parlour, grocer...? 

This set me thinking-

Can they -the brothels state their profession as 'commercial sex work' and apply for license, housing,commercial space, electricity meter? 

Can a woman of this profession apply for jobs stating her experience in the field and will she get acceptance?

Can they apply for health insurance or group insurance as companies do- what will be the impact on the insurance sector?

Will the stigma just vanish with this move?

I was comparing this to the wine shops - there's a regulation that wine shops should not be opened near housing societies or schools and that they can only sell and not act as bars serving liquor. But the reality is totally different . I have a wine shop at my back yard- my housing society of 11 buildings is on the main road with 2 buildings facing the road and others inside. The said two buildings are partly commercial- housing shops on the ground floor and flats in the remaining floors.  The one right behind my building has a wine shop so the rule 'not near residential areas' is violated. Moreover, the owner has made a partition of sorts with the cardboard cartons separating his shop from the others in the same line ( thank God for small mercies) and his clients are provided with plastic tumblers and they sit on the ground outside the shop and drink and when they've downed one too many, lie sprawled on the pavement conveniently. Very much a bar, sans a name board. I thought of writing to the authorities or to media but decided to be wiser than be foolhardy. It's obvious that he's thriving 'cos the powers that be are looking the other way resolutely.On the same floor, his neighbours are a hardware shop, a doctor,a grocer, a chemist and a shoe shop- but his is the only shop that is open with dedicated workers and clients as early as 7 a.m.

Will the world's oldest profession also operate the same way?

My sympathies are with those who are forced into this line. But what's the way forward?

In a place like India where jobs are hard to come by, how can these women be re habilitated and brought into the mainstream? Would I be comfortable engaging her as a maid or a nanny for my child (considering they are unskilled and don't have much of a choice to settle in other types of jobs) just as I won't be at peace  engaging a criminal out of prison as my driver or office assistant even if he had turned over a new leaf?

The dance bars in Bombay were shut down one fine morning in one sweep by banning all dance bars, without any thought about how all those associated with such bars will find sustenance-not just the dance girls, but the bar owners, bouncers, servers... the clientele used to turning to these bars for relaxation and entertainment felt deprived and looked out for gratification in ...you guessed right- in commercial sex workers. Many of the dance girls tried to earn  money through some other means but mostly turned to prostitution with not much choice. Now there is an idea of re-opening dance bars. Surprisingly Madhur Bhandarkar's movie 'Chandni Bar' portraying the sad state of nautch girls talked about this issue even before the dance bars got banned.

In the discussion on TV some one said' the act of prostitution per se won't be punished but if the woman had 'solicited' then she'll be booked' . Wah! what an idea! If she wasn't offering a service in return for money, there's no reason why she'd solicit in the first place right?

A Lie is a Lie and By Any Other Name, Sucks All the Same...

Written on 3rd June 2014

Lack of educational qualification has never been a moot point in Indian politics. So the brouhaha surrounding Ms Smriti Irani’s poll affidavits is misplaced. Fact remains though, that the alleged disparity has neither been denied nor admitted and an apology offered. And that cannot be brushed aside with the reply ‘judge me by my work’. The common man enjoys no such concessions. His application -even for admission into an educational institution – can be rejected outright if any of his claims in the said application is found to be erroneous  any time . Does ‘honesty’ merit anything at all in public domain? Maybe, ‘to err is human..in human resources’ after all!

And the way it appeared in PUne Mirror of 3rd June :

http://www.punemirror.in/columns/letters-to-the-editor/Still-ignoring-Adarsh/articleshow/35960687.cms

ஞாபகம் வரல்லையே , ஞாபகம் வரல்லையே

Posted on July 23, 2013

தினம் சொல்ற ஸ்லோகம்தான் என்னமோ தெரியலே இன்னிக்கு பாதியிலே மறந்து போச்சு!

சாயந்தரம் officeலேயிருந்து திரும்பி வரப்போ colony வாசல்ல இருந்த கடை முன்னாடி ஸ்கூட்டர நிறுத்திட்டு கொஞ்சம் சாமான் வாங்கிண்டு வண்டிய அப்படியே மறந்து போய் கால்நடையா வீட்டுக்கு திரும்பி வந்திருக்கேன், can you believe it?

இப்படித்தான் அன்னிக்கு முக்கியமா ஒரு விஷயம் விசாரிக்கணும்னு அக்காவுக்கு போன் பண்ணிட்டு எதுக்காக கூப்பிட்டோம்னே மறந்து போச்சு!

பையனும் ஒரு மாசமா போன் பண்ணி சொல்லிண்டு இருக்கான் 30ம் தேதி night land ஆவேன்னு. Calendarல குறிச்சு வெச்சும் மறந்து போய் திருப்பி திருப்பி எப்போன்னு யோசனையா இருக்கு…

இதெல்லாம் ஒண்ணுமே இல்ல, சாமான் லிஸ்ட purseல ரொம்ப ஞாபகமா வெச்சுண்டும் கடையிலே போய் எதையோ வாங்கிட்டு, purse திறந்து பணம் குடுத்தப்போ கூட  அந்த லிஸ்ட வெச்சது ஞாபகம் வரல்லைன்னா என்ன சொல்ல?

இப்படி ஒன்றா இரண்டா எடுத்து சொல்ல? மேலுக்கு கஜினி சூர்யா மாதிரின்னு சிரிச்சாலும் உள்ளுக்குள்ளே பயமா இருக்கு எங்கே Alzheimer ல கொண்டு போய் விட்டுடுமோன்னு…

நானும் உங்களை மாதிரிதான்… ஆல்பர்ட் ஐன்ஸ்டீன் கூட ஆப்சென்ட் மைண்டட்தானாம் தெரியுமா …ஆனால் நீங்கள் சொல்றா மாதிரி உள்ளுக்குள்ளே ஒதறல்தான். Pre Occupation, absent mindedness, memory loss, amnesia, call it what you will, is it here to stay? மருத்துவர்களும் அறிஞர்களும் என்ன சொல்வாரோ அறியேன் but I have devised some interesting ways to keep my cells exercised-some may find it plain silly, but what the heck … So here I go..

Solve crossword puzzles- சிவாஜி வாயிலே ஜிலேபி எல்லாம் இதில் சேர்த்தியில்ல.

Solve Sudoku- சொடக்கு இல்ல Sudoku the number puzzle.

Write at least 5 lines with the other hand.

At least alphabets A to Zஅ mirror image மாதிரி எழுதிப் பார்க்கணும் .

Walk backwards-only within the safe confines of my home, that too with prior intimation to all inmates ( reverse action too has more than equal and opposite reaction- இது என்னோட அனுபவத்துல நான் கண்ட fourth law of motion).

வெட்டியா இருக்கற சமயங்களில் இப்படியெல்லாம் ஒரு வினா விடை track நமக்கு நாமே ஓட்டிக்கலாம்-

கமல் ரஜனி ஜோடி எத்தனை சினிமாவிலே நடித்திருக்கிறார்கள் ?

ரஜனி ஸ்ரீதேவிக்கு சகோதரனாய் நடித்த படம் எது?

தமிழ் சினிமாவில் பெண் பார்க்கும் படலம் வரும் சீனில் பாடல்கள் என்னென்ன?

நாயகனோ நாயகியோ இசைக் கருவி வாசிப்பதாய் வரும் பாடல்கள் எவை?

ஊர்திகளில் பயணம் செய்வது போல் வரும் பாடல் காட்சிகள் எவை?

Slow motion வரும் பாடல் காட்சிகள் எவை?

மலர் என்று தொடங்கும் பாடல்கள் , ஏதோ ஒரு எண்ணுடன் தொடங்கும் பாடல்கள், ஏதோ ஒரு நிறத்தின் பெயரில் தொடங்கும் பாடல்கள்,அல்லதோ ஆங்கில வார்த்தைகள் இடையில் வரும் பாடல்கள் …

சினிமாவின் டைட்டில் பாடலின் வரியிலே வரும் பாடல்கள், carnatic ராகங்களில் அமைந்த பாடல்கள், தமிழ் ஹிந்தி இரண்டிலும் ஒரே tuneல் அமைந்த பாடல்கள்…

Dream sequence பாடல்கள், மொட்டை மாடி/கார்டன்/hill station/பீச்/historical sites/ foreign locations போன்ற இடங்களில் படம் பிடித்த பாடல்கள்…

ஆனால் இவை எல்லாவற்றையும் தூக்கி சாப்பிடும் ஒரு activity என்ன சொல்லவா…நீங்களே by now guess செய்திருப்பீர்கள்..yes, you are absolutely correct! Google mailல் பாஷை மாத்தி மாத்தி டைப் செய்வதுதான் அது!

Letter to the Editor

Posted on July 29, 2013by luvsuksam

The suspension of daring young IAS officer Durga Nagpal who took on the sand mining mafia with connections in high places, gives one a scary sense of deja vu (dna,29.7.13). One can’t help remembering whistle blowers Manjunath Shanmugam and Satyendra Dubey who paid with their very lives, fighting corruption and malpractices in their field of operation. Activists and media should keep a relentless vigil on such matters and ensure that honest officials don’t get harassed and more importantly, that criminals don’t go scot free.

The Dark Ages Are Here

Written on 2nd August 2012

For the second time in the last 2 days, 19 states of N India, Eastern India suffered a power outage on account of grid collapse. read the article from Pune Mirror and my letter to it’s editor.

Dear Sir,

This is with reference to ‘Dark Age: 60 crore hit as power snaps in 19 states’ (PM dt 1st Aug 2012). It was not just a grid collapse but a complete breakdown of governance. An outrageous outage of such proportion would have resulted in the axing of a host of officials, elsewhere. But in our ‘shining even amidst darkness India’ the minister is rewarded with a promotion to a more sensitive portfolio.Isn’t accountability part of his job profile or KRA? The darkness that half the nation plunged into, has ironically thrown light yet again on the appalling circus called UPA government. With a shameless and hopeless government  that couldn’t care any less, in power, the man on the street as usual, is helpless.

Debate on MTP

Written on 21st July 2012

Recently there was this debate on MTP in Vijay TV’s Neeyaa Naanaa programme.

My two cents:

பல பேர் ஒரு விதமாய் வாதம் செய்கிறார்கள்- I mean the ones against MTP even in cases diagnosed with congenital abnormalities -நல்ல விதமாய் பிறந்து சில வருடங்கள் கழித்து எதாவது விபத்து நேர்ந்து அதனால் அந்த குழந்தைக்கு கை, கால், புத்தி சுவாதீனம் இல்லாமல் போனால் அப்போ நாம் லட்சம் லட்சம் ஆனாலும் செலவு பண்ணி வைத்யம் பார்க்க மாட்டோமா என்று.விதியை நொந்தாலும் இப்போ நிலைமையை சமாளிக்க முயல்பவர்கள் ஏன் அதே போல் எப்போ எப்படிப்பட்ட குழந்தை பிறந்தாலும் சமாளிக்கக் கூடாது என்று… 

இப்படி விதியை துணைக்கு அழைப்பவர்கள் விதிப்படி குழந்தை எப்படியோ பிறந்தாயிற்று, அது தன் விதிப்படி எப்படியோ வளர்ந்து விட்டு போகட்டும் என்று விட்டு விடுவார்களா? அது டாக்டர் ஆக வேண்டும், engineer ஆக வேண்டும்,டான்ஸ் ஆடணும், கிரிக்கெட் ஆடணும் என்று ஓடி ஓடி tuition கிளாஸ் , ஹாபி கிளாஸ் என்று ஏன் அலைகிறார்கள்? உடம்புக்கு சுகம் இல்லை என்றால் தெய்வ சங்கல்பம் என்று விட வேண்டியதுதானே , ஏன் டாக்டரிடம் ஓடுகிறார்கள்? விதியை மதியால் வெல்லலாம் என்று தானே? அதே மதியை ஆரம்பத்திலேயே உபயோகித்தால் என்ன பிழை? 

மேலும் in case of complications when either the mother or the baby alone can be saved the choice is heavily tilted in favour of the mother-how can one justify that choice? உயிரிலே சின்ன உயிரென்ன பெரிய உயிரென்ன-அப்பொழுது எந்த நீதி சாஸ்திரம் இது உயிர்கொலை இல்லை என்கின்றது?

  அதுவும் இந்தியா போன்ற ஆணாதிக்கம் நிறைந்த நாட்டில்  MTP யை legalize செய்தது ஒரு வரப்ரசாதம் பல பெண்களுக்கு-கரு உருவாவதற்கு அன்றி வேறு எந்த ஒரு விஷயத்திற்கும் ஆதாரமாகவோ ஆதரவாகவோ இருக்க ஆண் மகன் முன் வராத குடும்பங்களில் ஒரு பெண், குழந்தையை சுமப்பதற்கும் அதை பெற்றெடுத்து வளர்ப்பதற்கும் படும் இன்னல்கள் பாரத்தால் தெரியாது, அனுபவித்தால் தான் தெரியும். 

One should aim at bringing forth a member of the society, not just a number in the society.The society which cries foul at MTP- how supportive is it if the family suffers economic, social, medical,educational or occupational hurdles- what is the society’s contribution towards providing education to dyslexic or autistic children, towards making buses, trains, buildings accessible to wheelchair ridden citizens, towards accepting and rehabilitating the differently abled- one can go on..It’s one thing to mouth ‘holier than thou’ sermons and it’s another to actually step out and offer succour or fight for changes..

Dignity of the Dead

This is with reference to ‘Very strange, but nothing abnormal’ ( PM of 25th July ). There is such a thing as dignity of the dead. Aarushi is dead and cannot give an ‘exit interview’ about what transpired within the four walls of her home that fateful night. Living humans, even if they are reporters on the murder trial beat, have an obligation to protect the honour and dignity of the victim, who is now mute.  In the light of this, some sections of the article reek of crudity, assaulting on one’s sense of sensitivity. Under the garb of a ‘blow by blow’ account of the trial, the reader is presented with  graphic and revolting details of a part of the victim’s anatomy after the ‘dishonourable act’, with loads of speculation from the doctor thrown in for good measure. One does not dispute the veracity of the report but better discretion and sensitivity should have prevailed and the coarse details of the post mortem  expunged, without taking away the fact that circumstantial evidences seem to find the parents suspect.  Let Aarushi rest and not turn in her grave.

And click here to see how it got watered down at the editor’s table and the version that appeared in the feedback column the next day:

http://punemirror.in/article/10/20120726201207260918092369bdc3634/Milked-too-much.html

  Exercise restrain
This is with reference to ‘Very strange, but nothing abnormal’, (PM, July 25). Aarushi is dead and cannot give an exit interview about what transpired within the four walls of her home that fateful night. Therefore we, including the media, have an obligation to protect the honour and dignity of the victim. Some lines in the article were a bit disturbing.

By giving a blow by blow account of the trial, the author presented revolting details of a part of the victim’s anatomy. I do not dispute the veracity of the report but the coarse details of the post-mortem should have been expunged without taking away the fact that circumstantial evidences seems topoint to the parents.

Forever Corrupt

Posted on July 25, 2012by luvsuksam

In our “Shining India” corruption is like religion-a way of life.Like the quality of Mercy, it’s twice blessed-by the one who gives and the one who receives. Just glancing at the ‘headlines’ or ‘Breaking News’ is enough to comprehend how corruption has spread like the Swine flu virus- 2G scam, Commonwealth Games scam, Adarsh housing Society scam, Marksheet scam, IPL scam, tax evasion, Dope scam, Unaccounted wealth in ashrams and temples, Black money in Swiss banks, the list goes on. Forget a full stop, there isn’t a pause even.

To put an end to this circus, what do we have? Anti Corruption Bureau, Right To Information and the like. Even if the corrupt are brought to book, our judiciary is slower than a snail and it takes generations before justice if at all, is meted out. Still there’s no guarantee the verdict will be just-the judges too come with a price tag, don’t you know? Sorry state of affairs, but what can you expect in a country where the erstwhile Chief Vigilance Commissioner himself was a bureaucrat accused of corruption? Who will police the police?

With political will, corruption may be controlled but eliminated? Come on, don’t be so naive.

Sex,Porn and Videotape?

Posted on April 13, 2012by luvsuksam

The Karnataka Assembly minister claims he only intended to familiarize himself with rapes and rave parties in S.Arabia, in order to understand atrocities against women. Well, it’s time he got acquainted with crime and its punishment in S.Arabia too.What the minister indulged in,while the House was in progress,is atrocious and nothing short of voyeurism. And to insist the act was in line of his duty and hence plead not guilty, is shameful and outrageous. The hypocrisy,perversity and brazenness of attitude endorse the view  politics indeed, is the last resort of scoundrels. The party with ‘holier than thou’  posturing ought to have sacked the ministers instead of asking them to resign.

In Spotlight or In A Spot?

Written on June 6th 2014

This is a regular column ‘Kaapichino’ written by Gowri Ramnarayan of Kalki-Sadasivam family in the paper dna. I’ve always found her column to be engaging, insightful and interesting and totally void of pretext of any kind.The thought expressed here about the lady in the spotlight has been engaging my mind as well for sometime. Did she really have a choice? 

Women’s plight: Past finds resonance in today’s reality

Gowri Ramnarayan

Have you ever seen an ancient tale morphing into here-and-now reality? Eerie as it seems, mythic Yashodhara, the abandoned wife of Gautama Buddha, the protagonist of my recent theatre production, acquired flesh and blood when I read Prahlad Modi, brother of the Prime Minister, declaiming, “Lord Buddha had also married…left his wife and child… nobody had then asked him why he left his family and didn’t give rights to his wife!” An older brother added, “Narendrabhai left home, shunning all worldly pleasures, to serve the country and society.” After this — for me at least — the splendid Princess Yashodhara became spartan Jashodaben. Her husband left her 45 years ago, and became a world celebrity. Living in a remote Gujarat village, she images the perfect Indian dharampatni — loyal and uncomplaining in abandonment. Not a single word of blame has escaped her lips. She takes pride in her pati’s achievements, fame, glory, undertakes fasts for his welfare. While her husband makes history, she remains a footnote. Uncannily, Hindi poet Maithilisharan Gupt depicts the life of princess Yashodhara, 2,500 years ago, along absolutely similar lines. The bereft wife does not question the Buddha’s right to follow his mission. Though hurt by her husband’s furtive exit and lack of trust, fully aware of having no place in his new life, Yashodhara still rejoices in his triumph. While directing a play based on Maithilisharan Gupt’s verse, I did have some misgivings: How will audiences relate to this saga of tears? I needn’t have worried. The idealised picture of the deserted wife remaining true to her wedded lord, cherishing his memory and renouncing the world, won instant audience empathy. I, too, found cathartic comfort in sighing over a tragic figure in times past. But a poignant voice from the present made me recognise that action replay is possible even after the passage of centuries. “When I went to my in-laws’ place… he stopped coming there. I went back to my father’s house…” In her tiny room under a tin roof, Jashodaben must have known (just like palace-dwelling Yashodhara) not merely loss, but insecurities. However, she educated herself, found a job, as also social acceptance, and is reportedly appreciated as a caring teacher, particularly by the local Muslim community. Her penchant for prayer wins approving nods from village elders. A regional weekly extols her as a “true bharatiya nari!”  At age 62, is Jashodaben resigned to her singledom? Reports quoting her (“I don’t think he will call me”) also add she that waits for “his” call, and consults astrologers. We hear that she may no longer enjoy the luxury of anonymity. (Imagine 24×7 security cover in village Brahmanwada)! Quite suddenly, disturbing questions begin to plague me. In my theatre work I had highlighted, as indeed Maithilisharan Gupt had done, Princess Yashodhara’s free will, inner strength and spiritual evolution. Now my perspective shifts. I wonder. Was Yashodhara’s refusal to seek her wandering husband prompted by self respect, or fear of rejection? Had she lost status the moment her husband left her? Had she become a nonentity in the palace, as power centres got relocated? After years of separation, did she renounce the world because she could not go on? Did she seek spiritual bliss because earthly joys were denied to her? In other words, did the woman have a choice at all? Well, the purpose of myths is not to offer quick answers or easy comfort but to puncture illusions, to banish unilateral thinking. And to make us realise that though there is nothing new under the sun, life continues to weave an arabesque of ambiguities. The author is a playwright, theatre director, musician and journalist, writing on performing arts, cinema and literature

வாழ நினைத்தால்

 "வேலையில்லாதவனின் பகல்" -எஸ்.ராமகிருஷ்ணன் அவர்களின் ,"துணையெழுத்து" எனும் கதை தொகுப்பிலிருந்து.

"உலகிலேயே மிக நீண்டது எது? சீனாவின் சுவரா,அல்லது நைல் நதி கடந்து செல்லும் வழியா?இரண்டுமில்லை,வேலையற்றவனின் பகல் பொழுதுதான்."

வேலையில்லாத ஒருவன் வீட்டில் நீண்ட பகல் பொழுதை எப்பவும் போல் கழிக்கும் ஒரு நாளில் யாசகம் கேட்டு ஒரு வட இந்திய பெண்மணியும் அவள் இரு குழந்தைகளும் வருகிறார்கள்.பணமோ சாப்பாடோ வேண்டாம், அணிய உடைதான் வேண்டும் என்று புரியாத மொழியில் அவள் எப்படியோ இவனுக்கு புரிய வைக்க, இவன் தன வீட்டிலிருந்து ஒரு புடவையை அவளுக்கு வழங்குகிறான்.இவன் வீட்டு  சுவரில் இருக்கும் கிருஷ்ணன் படத்தையே அவள் உற்றுப் பார்க்கிறாள், கண்ணில் நீர் வடிய.அது அவன் மதுராவில் இருந்து வாங்கி வந்தது. கிருஷ்ணன் மரக்கிளையில் ஊஞ்சலாடுவது போல் இருக்கும் சித்திரம்.அவள் வேண்டாம் என மறுத்தாலும், அவள் குழந்தை ஆசைப் படுகிறது என்று அவன் வலுக்கட்டாயமாய் படத்தைக்  கழட்டி அவள் குழந்தையிடம் கொடுக்கிறான்.தான் குடியிருந்த வீடு பூகம்பத்தில் இடிந்து, கணவனையும்,வளர்த்த பசுவையும், எல்லா உடமைகளையும் ஒரேயடியாய் இழந்ததாகவும், இதே போல் ஒரு படம் அவர்கள் வீட்டில் இருந்ததாகவும் அவள் சொல்லி விட்டு, இவன் தந்த படத்தை தலை மேல் தூக்கி சுமந்து  கொண்டாடியபடி அவர்கள் சென்று விடுகிறார்கள்.

"பூகம்பத்தில் வீட்டை இழந்து,பாஷையறியாத ஊரில் உணவுக்கும், உடைக்கும் அலைந்து கொண்டிருக்கும் வாழ்வில், எந்த வீட்டில்,எந்தச் சுவரில் இந்த கிருஷ்ணனை அவர்கள் மாட்டி வைக்கப் போகிறார்கள்!

ஊரை, நேசித்த மனிதர்களை,சேர்த்து வைத்த செல்வங்களை பூகம்பம் விழுங்கிக் கொண்டபோது கை கொடுக்காத கடவுளை எதற்காக இப்படி நேசிக்கிறார்கள்.அவள் கண்கள் இதைப் பார்த்ததும் ஏன் கசிகின்றன?வாழ்வை நேசிப்பதற்க்குத்தான் வலிமை வேண்டியிருக்கிறது.சந்தோஷத்தில் அல்ல,வேதனையில்தான் வாழ்வின் நிஜமான ருசி தெரிகிறது ".

பின்னொரு நாளில் இவனுக்கு வேலை கிடைத்து வெளியே செல்லும்போது சாலையோர பிளாட்பாரத்தில் அவளுக்கு அளித்த புடவை கண்ணில் பட பேருந்தின் ஜன்னல் வழியே எட்டிப் பார்த்தால்,

"புங்கை மரமொன்றில் தொங்கிக் கொண்டிருக்கிறது அந்த ஊஞ்சலாடும் கிருஷ்ணன் சித்திரம்.நாலைந்து பெண்களும் ஆண்களும் மரத்தடியில் கூடி வாழத் துவங்கி இருக்கிறார்கள்.புகையும் அடுப்பு கசிய,ரேடியோவில் ஏதோ ஹிந்திப் பாடல் கேட்கிறது.

இழந்து விட்டோம் என்று எதையும் நினைத்து கவலைப்படாமல்,மீண்டும் விரும்பியதை உருவாக்கிக் கொள்வதுதான் வாழ்வின் சாரம் எனப் புரிய வைத்தவளுக்கு கண்கள் தாழ்த்தி நன்றி சொன்னேன்.அதோ,பிளாட்பார மரத்தடியில் சுவர்கள் எதுவுமற்ற ஒரு வீடு உண்டாகிக் கொண்டிருக்கிறது."

- அந்த கிருஷ்ணன் படம் வெறும் சித்திரமா...தொலைத்த வாழ்வின் நினைவுச் சங்கிலி அல்லவா?ஞாபகங்கள் எனும் புதையலை திரும்பக் கொண்டு வந்த தோணி அல்லவா..?மனம் வாடி துன்பம் மிக உழன்று வாழ்வாதாரங்கள் தொலைந்த போதிலும், வாழ்க்கையைத் தொலைக்காமல் ,வாழ்ந்து பார்ப்போம்,வாழ்ந்து காட்டுவோம் என வாழத் துணிந்த அத்தனை மாந்தருக்கும், அவரை வாழ விடும், வாழ வைக்கும் அத்தனை மாந்தருக்கும் என் வந்தனங்கள்.

யாருக்காக?

"இன்றைய முக்கிய நிகழ்ச்சிகள் ..மதுரை காந்தி அருங்காட்சியகத்தில் மகாத்மா காந்தியின் நினைவு நாளை முன்னிட்டு தியாகிகள் தினம் காலை 9 மணி அளவில் அனுசரிக்கப் பட இருக்கிறது..."

கொஞ்சும் தமிழில் காதை வருடிய குரலை அமைதிப் படுத்த மனமில்லாமல் ஜன்னல் அருகில் வந்தால் மேகங்கள் பஞ்சுக் கீற்றாய் இங்கொன்றும் அங்கொன்றுமாய் மிதந்து கொண்டிருந்தன. என்ன செய்யலாம்...புதியதாய் வெளி வந்திருக்கும் சினிமாவுக்கு போய் 2 மணி நேரம் ஏ ஸி யின் குளுகுளுப்பை காசு கொடுத்து அனுபவிக்கலாமா..மாசக் கடைசி..காசு செலவில்லாமல் என்ன செய்யலாம்..

"மீண்டும் ஒரு  முறை உங்களுக்காக இன்றைய முக்கிய நிகழ்ச்சிகள் ....."

இத்தனை காலம் இதே ஊரில் இருந்தும் அங்கே போனதே இல்லையே. என்னதான் இருக்கும்? ஒரு வேளை ஸ்கூல் படிப்பு இங்கேயே  செய்திருந்தால் லஞ்ச் டப்பா, வாட்டர் பேக் சகிதம் history டீச்சர் முன்னே செல்ல கையில் பிரம்புடன் PT மாஸ்டர் பின்னே வர சுற்றுலா என்கிற பெயரில் ஒரு மதியம் கழிந்திருக்குமோ? ஏன், இன்றுதான் போய்  பார்த்தால் என்ன? பின்னே வரும் சந்ததியிடம் பழம் பெருமை பேச தோதாய் இருக்கும்.

"மகான் , காந்தி மகான் ...கை ராட்டையே ஆயுதம்..கதராடையே  சோபிதம்..." ஆர்ப்பாட்டம் இல்லாமல் பாட்டு எங்கிருந்தோ கேட்டது. பள்ளி சீருடையில் சாரை சாரையாய் மாணவ மணிகள். யார் சொல்லிக் கொடுத்தார்கள் அமைதியாய் இருக்க வேண்டும் என்று? கேட் அருகில் ஒரு கதர் ஜிப்பா  புத்தகம் ஒன்றை  எல்லா குழந்தைகளுக்கும் கோவில் பிரசாதம் போல் கொடுத்துக் கொண்டு இருந்தது. திடீர் என்று இடையே ஒரு சில்க் ஜிப்பாவின் கை.

"சார், இது பள்ளிக் குழந்தைகளுக்கு மட்டும் தான் இலவசம். விலை ரூபாய் 20. தேச பக்தி பாடல்கள் தொகுப்பு."

நீட்டிய வேகத்தில் கை இழுத்துக் கொண்டது. தும்பைப் பூவாய் நரைத்த தலையும், நடுங்கும் கைத்தடியும் , காது மடலே அறுந்து விடும் போல் தொங்கும் பாம்படமும், பொக்கை வாயுமாய் பொது ஜனம். யார் இவர்கள்..  என்ன தேடி வந்தார்கள்.. துணைக்கு வந்தவர்கள் எங்கே.. பழுப்பு கலரில் கூடவா வேஷ்டி விற்கிறார்கள்...கால் செருப்பை ஏன் கழட்டுகிறாரகள் ... கழட்டணுமா  என்ன... தொலைஞ்சு போய்ட்டா..ச்சே எங்கே வந்து என்ன நெனைப்பு..

நாமும் கொஞ்சம் sober ஆய் உடுத்திண்டு வந்திருக்கணுமோ...இடத்துக்கு பொருந்துகிறார் போல். எதிரே ஒரு காக்கி உடை.... தன்னிச்சையாய் அவசரமாய் நகர்ந்து போகத் தோணியது.

" ஒரு நிமிஷம்..!" நீட்டிய கையில் மெல்லியதாய் ஒரு புத்தகம்.

"Sorry , எனக்கு புத்தகம் எல்லாம் படிக்க நேரம் இல்லை..."

"இல்லை..நான் ஒரு டிராபிக் இன்ஸ்பெக்டர். என் அனுபவத்தை எல்லாம் புத்தகமாய்..."

வியர்வையை துடைக்க kerchief  எடுத்தப்போ 100 ருபாய் நோட்டு வெளியே விழுந்ததே..பார்த்து விட்டானோ ..

"உங்களைப் பார்த்தா பெரிய இடத்து பிள்ளைங்க படிக்கிற ஸ்கூல் டீச்சர் மாதிரி இருக்கு. ."

"நான் என்ன செய்யணும்ணு  எதிர் பார்க்கறீங்க..?"

" என் அனுபவத்துல நெறைய ரோடு accidents  பார்த்துட்டேன்..கையில மொபைல் கண்ணுல கூலிங் கிளாஸ் னு ஜாலியாய் வந்து கிட்டே இருந்தவன் கண்ணு முன்னாடி செதறு தேங்கா மாதிரி எகிறி..."

"போதும் இதுக்கு மேல எனக்கு தாங்காது..என்ன வேணும்கறத சீக்கிரம் சொன்னா.."

" அதான் ..அடி பட்டவன்..அடிச்சுட்டு ஓடினவன்  கோர்ட்டு கேசுன்னு குடும்பமே கலஞ்சு போய் பார்த்திருக்கேன்...என்ன பண்ணியும் திருந்த மாட்டேங்கறாங்க...அதான் என் அனுபவத்த எல்லாம் என் சொந்த செலவில புஸ்தகமா போட்டிருக்கேன்..10ம் கிளாஸ் 12ம் கிளாஸ் புள்ளங்களுக்கு இலவசமாய் கொடுக்கறேன்..இத ஒரு தடவ படிச்சா எவனும் டிராபிக் ரூல்ஸ மீறவே மாட்டான்..."

"நான்...நான்.. என்ன செய்யணும்ணு  எதிர் பார்க்கறீங்க..?"

"நீங்க உங்க பள்ளிகூடத்துல அனுமதி வாங்கி குடுத்தா எத்தனை காப்பி  வேண்டுமானாலும்  இலவசமாய் கொண்டு வந்து தர்றேன்...எப்படியோ புள்ளைங்க படிச்சு பொறுப்பா நடந்து கிட்டா சரி.."

இப்படி எல்லாம் கூட இருக்கிறார்களா...கண்டா  முண்டா சாமானை கூட quikr ல் காசுக்கு விக்கும் நான் போய்  இவனை...தப்பு தப்பு..இவரை...

ஒலி  பெருக்கி திடீர் என்று தொண்டையை கனைத்தது.

"அடுத்தபடியாக உத்தரகண்ட் மாநிலத்தில் நிலச் சரிவில் சிக்கிய பொது ஜனங்களை மீட்கும் பணியில் தன்னுயிர் நீத்த இந்திய வாயு சேனை வீரர்.....அவர்களின் தாய்....அவர்களை மேடைக்கு அழைக்கிறோம்..."

இவளா..மிஞ்சி மிஞ்சிப் போனால் 35 வயது கூட இருக்காது போல இருக்கே...ரொம்ப சாதாரண குடும்பம் போல இருக்கே...என்ன கொடூரம் இது....

"தேச மக்களுக்காக தன்  உயிரையே பணயம் வைத்த அம்மாவீரனின் சேவையை மெச்சி அவர் பிறந்த பொன் நாடு அவர் அன்னைக்கு போர்த்தும் பொன்னாடை...."

என்ன செய்வாள்...அவன் படத்துக்கு போர்த்துவாளா? இல்லை புத்திர சோகத்திலே அதிலே மொகம் பொதைச்சு அழுவாளா.. இல்லே வித்து காசாக்கி அவனுக்கே படையல் செய்வாளா...எதுக்கு பிரயோஜனம்...

வாசல் பாத்து கண்கள் பூத்து காத்து நின்றாலும் இனி வருவானா...இந்த மாதிரி token gestures எதைத்தான் ஈடு செய்யும்...இல்லை இல்லை..இதுவாவது செய்கிறார்களே...பேசாமல் தாலுகா ஆபீஸில் குமாஸ்தா வேலைக்கு அனுப்பி இருக்கலாமோ...அம்மாவிற்கு பிள்ளையாய் பத்திரமாய் இருந்திருப்பானோ...

யார் இவர்கள்..?.எதற்காக இப்படி தன் சம்பளத்தையும் உயிரையும் முகம் தெரியாத யாருக்காகவோ இழக்கத் துணிந்தார்கள்...? 

வெளியே வந்தபோது கண் கலங்கி மனசு கனத்துப் போய் தொண்டையில் ஏதோ அடைத்தாற் போல் இருந்தது. யார் பிழைக்க...?  நான் பிழைத்தால் அவன் வீட்டில் தீபாவளியா...?

என்ன இது...ஏனிந்த கூட்டம்...இன்னொரு த்யாகிகள் அஞ்சலி ஊர்வலமா...ஒரே கோஷமாய் இருக்கே...

"பாசத் தலைவனுக்கு ...பிறந்த நாள் வாழ்த்து...!"

தள்ளாதீங்க...தள்ளாதீங்க...

"மதுரை வீரன்....! வாழ்க!"

நகரு...நகரு...என்ன செய்யப் போகிறார்கள்...

அஞ்சா நெஞ்ஜன் ....! வாழ்க...!

டமார்....வெடியிலிருந்து தெறித்த ஏதோ ஒன்று மேலே எகிறி முகத்தில் விழுந்தது.

அய்யோ ...ராமா...!

The Uncommon Man

R K Laxman's cartoons held a mirror up to the changing times of India everyday for decades. Corruption, political doublespeak, angst of the helpless householder, pearls of wisdom from the pavement pauper - all found expression in Laxman's Rekhas. 

His style of wielding the fundamental right to freedom of expression to expose every man's hypocrisy is a study in political and social satire, sans the sting. His brush strokes always spoke more eloquently than columns of newsprint. The trademark subtle, tongue-in-cheek wit was so endearing that a nation learnt to laugh at itself, alongside Laxman. 

An uncommon man indeed!