வருடா வருடம் இந்திய அரசாங்கம் விளையாட்டுத்
துறையில் பயிற்ச்சியாளர்களாக பணி செய்பவர்களில் இருந்து ஒருவரை தலை சிறந்த
'கோச்' என்று தேர்ந்து எடுத்து 'Dronacharya Award ' அளிக்கிறது. ஒரு
விளையாட்டு வீரரின் வெற்றிக்கு முக்கிய காரணமாக இருக்கும், பெரும்பாலும்
unsung hero வாகவே பின் புலத்திலேயே இருக்கும் ஒரு துறையினரை வெளி உலகிற்கு
அடையாளம் காட்டுவது என்பது போற்றப்பட வேண்டிய செயல்தான்.
A player today is propped up by a host of support staff-
personal dietician, doctor, physiotherapist, masseuse,gym instructor,
yoga guru for managing stress,analyst for dissecting every strike and
stance.In a game like tennis, you have a coach for clay court and
another for grass court-different for different versions of the game in
cricket too. Does a mohawk cut lend an aerodynamic edge? Does a spandex
full body suit help your strokes under water? These are not tete-e tete
between fashionistas but heated arguments on unfair means to an end in
the sporting arena.
So with so much attention to details, a player is all sorted
you think, don't you? Far from it..Why then the ear- biting and head-
butting? Why use performance enhancing drugs and why the sledging? All
is fair in love and war, but for heaven's sake, this is sports, damn it!
Clearly something is amiss or wanting in the players' psyche. And by
the way, if you've arrived late,abuse is the new aggression in the world
of competitive sports.
Whose job then is it to tutor the pupil, winning and losing
are two sides of the same coin? That there is as much honour and hurrah
in fair play as in a podium finish? To instil such sportsmanship in a
player, a coach himself has to be a cut above. It won't cut ice, if his
own credentials are suspect.
The glass ceiling existed even in Dwaapara Yug, or so it seems. Drona was acharya
to Kauravas and Pandavas for military arts. Wasn't he guilty of
favouring Arjun over everybody else? Maybe Arjun was more devout and
hence the bias..A guru was bound by ethics to teach any deserving
student. But Drona rejected and humiliated Karn on the grounds that he
was not a kshatriya by birth. He ought to have felt proud as a 'மானசீக
குரு ' at Ekalavya's prowess in archery. Instead, he let his 'ராஜ
விஸ்வாசம் ' get the better of him. And what he demanded as 'guru
dakshina' from Ekalavya-just to eliminate threat to Arjun's supremacy-
reeks of foul play. abuse of power, exploitation, manipulation and what
not...
Coming back to the present, when the need of the hour is an acharya
of exemplary ethics and code of conduct ( guru saakshaat para brahma,
remember?) how par for course is the award bearing the name of this 'Droh-Acharya?
Saas Bahu melodrama on primetime tv.
Shahid Kapoor’s tight sleeved shirts
Salman Khan’s bare torso
Ganguly’s rantings about a certain team mate and a certain coach
Any news qualifying as ‘Breaking News’ on news channels
Navjot Sidhu’s endless bi lingual verbal diarrhea and gesticulations on sports channels
Endless chatter of RJs on FM channels
Media coverage of any meeting in Ramlila Maidan
Mushrooming educational institutes promoted by politicians
Public utterances of private matters
Vehicles taking off at the signal even if the timer shows 4 seconds to go
Item songs hype-actually hype of any sort
Tokenism and sloganeering and posturing in public life
04.10.11-sun tv-8 am-’வாங்க பேசலாம்’ between Raja and Bharati Bhaskar
@ the problems in finding addresses-how women readily ask for
directions while men doggedly refuse to do so-how we don’t find it
necessary to get directions before setting out to a place any more,now
that we are armed with mobiles and GPS etc.
Sent me down memory lane-the year was 1981-my junior LR
and another girl, wished to visit me but the only info they had was that
I lived in Tambaram Sanatorium. I didn’t have a phone connection and
social media was unheard of-for that matter, so was internet.So off they
march to the humble post office on the other side of the station and
just utter my name (mind you, just the first name) to the postman. And
what they get is not just the address, but the directions too! But what
takes the cake and the icing on it has to be this- a postcard with just
‘லலி, ஞானாவின் பெண், கிழக்கு தாம்பரம்’ reaching my dear lalli atthai!
Try telling this to the generation that ‘searches’ for its identity on
facebook and linked in!
‘மார்கழி’ என்றாலே நினைவிற்கு வருவது ஆண்டாளின் திருப்பாவையும்,
‘மாதங்களில் நான் மார்கழி’ என்ற மாயவனும், மார்கழி பனியும், loud
speakerஇல் கேட்கும் ‘கள்ளிக்கட்டு சபரி மலைக்கு கல்லும் முள்ளும் காலுக்கு
மெத்தை’, ‘பாரெல்லாம் புகழ்ந்திடும் ஒரு சாரதி’யும், இசை விழாவும்
-இப்பொழுது சில வருடங்களாய் டிவியில் வரும் மார்கழி மகோட்சவமும், மார்கழி
வைபவமும் .
My very first remembrance of this month takes me to Sivaganga when I
was about 12 years-கோகலே ஹால் தெருவில் பெண்கள் போடும் கோலம-எதிர் எதிர்
வீட்டு பெண்கள் ரெண்டு பேர் சேர்ந்து தெருவை அடைத்தாற்போல் ஒரு பெரிய கோலம்
போடுவார்கள். 25 to 1 ஊடு புள்ளி அல்லது நேர் புள்ளி என்று புள்ளி கோலம்
-numbers remaining the same, ஊடு புள்ளி ones are much larger than நேர்
புள்ளி ones. ஒருத்தி இந்த பக்கம் புள்ளி வைக்க, இன்னொருத்தி அந்த பக்கம்
புள்ளி வைக்க one would think symmetry would go for a toss,but one has to
see it to believe it. நடுவில் சாணி வைத்து பரங்கி பூ வைத்து அழகு
செய்வார்கள். யார் பெருசா கோலம் போட்டா என்று போட்டி வேறு!
எனக்கு தெரிந்தவரை சுதாவைப்போல் கோலத்திற்கு புள்ளி வைக்க யாராலும்
முடியாது. அவள் புள்ளி மட்டும் வைத்தாலே போதும், கோலம் போடவேண்டும் என்ற
அவசியமே இல்லை, அவ்வளவு அழகு! Thiruppaavai recital in the raspy winter
dawn-first heard Sudha reciting and joined in reciting-later was told it
would fetch me a satpurush as husband! Even today when I think of
‘thiruppaavai’ it is Sudha’s voice that rings in my ears. Later on, at
Home Road-parijaatham strewn allover-கோலம் போட வெளியில் வந்தால் பால்
வாங்க போற மாமா மாமிஎல்லாம் மரத்தை உலுக்கோ உலுக்குன்னு உலுக்கி பூவை
பொருக்கிண்டு போவா. இன்னிக்கு apartment flat வாழ்க்கையில் மார்கழி மாதம்
ஜெயா டிவி theme concertஉம் மலரும் நினைவுகளும் என்று மாறித்தான் போய்
விட்டது. Thiruppaavai recital திரும்பவும் ஆரம்பம் ஆகியிருக்கு-Beti
badi toh hogayee!
people wish to know your ‘adnaav’ (last name) more than your first name.
people wish to know whether you ‘belong’ (read Maharashtrian) here or…
pedestrians look to ‘their’ left first while crossing the road.
you find ‘NO Parking’ sign everywhere but no parking space anywhere!
you find nothing ‘professional’ about professions such as plumber,carpenter or electrician.
all south indian’s are deemed ‘kannad’.
‘varan baath’ is considered a delicacy.
you find mediocrity is a brand.
you find every other household having at least one car and two two-wheelers.
Pune will not
be the same without Manneys. The place has a homely feel to it, devoid
of any pomp or show. At a time when shops ‘also’ sell books among other
merchandise, Manneys remained essentially and exclusively, a
bookstore.Manneys’ Mani and manners are synonymous to say the least. A
telephonic enquiry about books is as good as a lesson in telephone
etiquette. In a world where politeness and courtesy are not fashionable
any more, Manneys has zealously stayed old-fashioned. I can well
understand the owner’s reasons for not passing on the legacy to another-
I would rather live with the void than have it replaced.
Look what I found while leafing through remembrance sweet- UR's poem that I made a copy of way back in 1980-81.
WE WHO EXIST Like Gavaskar who says stiff joints don’t bother him he’s got iodex we take life as a whole, as a fraction, as anything for peanuts. Like computerized existences, mechanically conduct ourselves (obliterating that mangling violence -that so called young bloodedness) thro’ painless spheres of nature. Our emotions-fractured our thoughts -febrile. Thus,we view and re-view slow-motioned changes and taking note of our experiences, dismiss our autobiographies with disgust.
I also remember J going ga-ga over the last line with her
trademark dimple deepening with the curling of her lips and a deep sigh!
There are moments in our lives however rare, that we are assured of the Divine blessings.One such moment in my life-
I was reading thru a special edition on the Srivillipputthoor temple
by Kalki magazine.This issue spoke about the life and times of Sri
Andal , the Thiruppaavai, the paasuram ‘vaaranam aayiram’ where Andal
recollects her dream marriage to Sri Ranganathar and the temple utsavs
during Aadi and Margazhi. While going thru that I was reminded of the
time when H dressed as Andal( with that Kondai and a garland)
danced to “Vaaranam AAyiram” while we were in school. I could now
vividly recall how authentic her depiction was, especially for the
lines ‘Kaithalam patra kanaa knden thozhi naan” with her eyes half
closed and the body supine. I was overcome by a sudden desire to visit
the temple. I called up my sis who is now settled in Madurai and she
surprisingly spoke of her plans to attend the Aadi pooram festival(that
was yesterday-pooram being celebrated as Andal’sbirthday as that was the
day she was found as a baby in the nandavanam by Periyaazhvar). I was
eager to hear her narrate her experience, but that was not to be.The
sudden demise of her neighbour day before had stalled her plans.I was a
tad disappointed that even a second hand experience was denied to me.
Last morning, I who never watches TV in the mornings,absent mindedly
switched the TV on and was surfing the channels aimlessly and lo and
behold! the Srivillipptthoor Aadipooram Ther(chariot) thiruvizha(the car
festival) was being telecast live with two tamil scholars giving
commentary about the festival on Vasanth Tv.I sat glued to the tv for 2
hours feeling all so blessed. In the afternoon I called up H,
narrated the incident and wondered whether she remembered her
performance some 35 years back.She had, obviously and was pleasantly
surprised that I should recall that-that morning while being busy in her
morning chores, she had heard Vaaranam Aayiram on the radio and was
eager to share with someone, that she had performed to that song once
upon a time! What a wonderful co-incidence!Surely a moment for me to
cherish…
J wrote back to say ‘if it happens once or twice it’s co-incidence; if it happens again and again, it’s Providence’ !
While anger is an emotion, temper is the
manifestation of anger, I suppose. Like, when we say, ‘she’s got quite a
temper! or ‘she’s short-tempered’, we’re referring to the way they show
their anger.As lesser mortals, we have to begin with showing restrain
in the manifestation of anger and then move onto the emotion itself-tho’
it wld be ideal the other way round-like addressing the root cause will
automatically make the show of anger vanish. What I’m suggesting as a
first step, is address the symptoms and once that’s under control, treat
the root cause-much like allopathy, while homeopathy will be an ideal
remedy as it treats not just the malady, but the personality as a whole.
I think as for parents pushing children to be achievers in
academics-we need to understand a fundamental issue. In China and India,
population is the villain- limited resources but too much clamouring for
them. It’s a simple demand supply problem. Education- read academic scores, is therefore a means to an end- to get jobs, to earn well, to get
basic comforts like decent housing, khana peena etc. Here, we can’t take
any of these for granted. Therefore the sooner you join the rat race, the
better. More so in India, with nearly 85% of seats in colleges
reserved under sc/st/backward/obc/physically handicapped/sports/ wounded
in war/ freedom fighter/ refugee/sons of the soil/armed forces/artistic
achievers/economically weaker/ below poverty line ‘bpl’ etc. and even
the rest given away under management quota (euphemism for paid seats),
merit seat means a distant dream for a middle class student. If u want a
decent life, you need a good degree from a good college of repute- for that you need to get 100 percentile, plus be an Arjun/Viswanathan Anand/Abdul Kalam/AR Rehman all rolled into one. Parents at the end of the day want
to ensure that your future is not ruined for want of marks in your exams. They push you because very few children today are serious about
pursuing anything of substance. They will not touch the textbooks unless
there is a test or a project. They have all the distractions to indulge
in (which our generation didn’t have).They would rather watch a cricket
match than play one. They would rather play cricket than do
homework. Studies is their last priority- this is true of most
households. No parent would want to torture the child if they could help
it. In India, education is an investment for the future. One can’t afford
to squander it away. Nobody is going to offer u a nice job looking at how
happy you were as a child or at how well you recite poems or how
understanding your parents were to have allowed you to sleep or watch TV or
play while your fellow students burnt the midnight oil. The bottom line (
for want of a better evaluation of one’s merits) therefore is grades.
One really can’t blame the parents. India maybe is the only country
where parents mortgage their home (maybe the only thing they ever have
as their security) or take a loan to educate their children. They spend
another bomb for support services like tuition, tennis coaching, dance
arangetram. As if this is not enough, they also lose sleep to lend moral
support to the child who’s up late slogging for his exams.They bunk
office to stay with the child during exams- it’s not as if the parents
are hitlers out to massacre their child’s aspirations. Sadly, they are as
much the victims in this rat race-I would even say they are the martyrs
who do a thankless job. I think I have said enough in defence of why they do what they do. So all you mothers who have children
in Stanford/Berkley/Phd/engineering/medicine- you are welcome to ignore my
rantings. My children, I am not sure if they’ll score laurels in
academics/sports/music/arts- at least they haven’t shown any such signs
yet- but I’m not going to lose my sleep over that. Not to say, I didn’t
provide the opportunities to explore. If life’s choices are a process of
elimination, then at least I know what they won’t pursue. Now the second
part: How can a parent spoil the child’s ‘present’ for what the ‘future’
may or may not hold? When a child fails to get admission in a good
college inspite of slogging all through his school life and ends up
contemplating the unthinkable or lands in a college where the scum of
the society hold sway, the parents have a double burden. They have to
console the child , watch over him lest he try something unthinkable,
tell him things will be okay eventually and have a guilty conscience
that they snatched the ‘childhood’ from him. Does it mean a parent should let go of control? And if such a child who
hasn’t been pushed to perform, gets a below average score and has no job
offers or is just not employable, will he still be happy-that I had a
gala time as a student, what if others have BE or CA or MBA and paying
jobs? So what is the moral of the story- if there is one at all? Does the end justify the means?
Kudos to the hazaaron Annas who are lending support to the Jan Lokpal
Bill by holding candles, donning ‘Anna’ caps proclaiming ‘I am Anna’,
shouting slogans and even bunking classes and offices as in the case of
some.While it is heartening to see such participation for a legitimate
cause, it would be worthwhile if we citizens would act on our own too,
without waiting for the government or anybody else to ‘act’, to make
this world a better place for you and me. To begin with, is it too much
to expect that we should stand in queue while boarding a bus or a local
train; not litter public places or spit anywhere and everywhere;
practise eco-friendly measures; reduce noise pollution while celebrating
religious festivals; follow traffic rules on overtaking, one way,
pedestrian crossings,speed limits… the list can go on.It is about time
that we become the change that we want to see. People have this attitude
‘holier than thou’ just because they are showing solidarity with Anna.
Espousing a legitimate cause alone doen’t make one a saint, nor dissent,
a sinner. I am totally against Anna’s mule-like obstinacy of ‘either
it’s my way or the highway’. I am labelled a devil’s advocate for taking
a different stand by some acquaintances here.
I happened to watch a few small films directed by film institute
students the world over as their diploma film and a few other films in
the competition and some full length feature film as well. They had a
retrospective of Kamal hassan and commemorative films based on Tagore’s
novels(2011 being Tagore’s 150th anniversary) and a special country
focus on Japan where 38 Japanese films were screened.
If you can download the following two short films (max 14 minutes or so) pl do-its worth the effort.
1. Motorbike by Radhika Murthy
2. La cuadratura de los circulos (spanish) by Fernando Uson Fornies (no dialogue only background sound)
While reading thru’ the book “JRD Letters” by Rupa & Co, I was
struck by the vision, sense and sensitivity of JRD that came thru’his
letters to several people from all walks of life-such as the one to
Indira Gandhi on her wedding,to a school boy chiding him for his
outrageous grammar, to his competitor in hotel industry Mr Oberoi on
healthy competition, to his neighbour who reprimands him on his road
rage ( that one is a real charmer). On the whole the compilation helps
us understand the industrialist, heir to an empire,a visionary,a
management guru(sorry, today anyone is called a guru) who managed money,
material and men really well and a great human being behind the
formidable initials and is an amazing lesson in communication skills. I
have on several occasions used these letters as fine examples of
business communication in my training sessions. The following one is
written after nationalization of Air India that he had founded on pilots
being transferred from Indian Airlines (domestic airline) to Air India
(Intl. airline), based on seniority:-
26.04.54
To
Operations Manager,Air India Intl.
“Every pilot transferred as first officer under training should be
considered as one who’ll eventually become a commander. The amount of
technical, navigational and other specialised knowledge are much greater
for trans-continental services – more so because they can’t be closely
and constantly supervised – there are PR functions attached as well, on
and off duty, as a representative of the Corpn. and as an Indian abroad.
Therefore adequate weightage should be given in assessing the merits of
a recruit to Ait India International”.
The following is taken from a biography of Audrey Hepburn that endeared her to me even more:-
“The problems that cause so much suffering, come from
greater causes than famine, flood, drought or any natural disaster. We
are dealing with a far more ominous threat than sickness and death. We
are dealing with the dark side of humanity – selfishness, avarice,
aggression. All this has already polluted our skies, emptied our oceans,
destroyed our forests and extinguished thousands of beautiful animals.
Whatever relief work that we offer for the poor and under-developed
nations are but an attempt at curing the symptoms of man’s tendency to
destroy everything that we hold dear – we need to strike at the root
cause – man’s apathy towards the plight of his less-privileged brethren –
be it a famine, excruciating poverty, civil strife or ethnic massacre,
the truth is glaring – they are not natural disasters, but man-made
horrors, for which there’s only one man-made solution – Peace. As long
as nations continue to lift swords against one another, there never can
be everlasting Peace. Help and Relief, the way they pour in, in times of
disasters, are clear indication that there is no deficit in human
resources, but only a lack of pro-active human will.
Politics is essentially the Governance of the people, for the welfare
of the people. One may not believe in Collective Guilt, but one must
believe in Collective Responsibility”.
Reminded me of a poem by Alfred Lord Tennyson in which he speaks of
how a charitable disposition is what distinguishes men from beasts…
What would you say about Rajesh Khanna the ‘phenomenon’ who died?
That every woman out there felt she was his ‘sapnon ki rani’ and he, her
‘sapnon ka rajkumar’; that when he drawled ‘Pushpa..I hate tears..’,
women stopped bawling; that he was the heart throb of millions and me… The year was 1970-71. I was all of 10. A teenage boy, a friend of my
neighbour would stand under the lamp post opposite our gate every
evening with a guitar and belt out precisely the first two lines of
‘Roop tera mastana’. It didn’t take much sense to figure out my elder
sister was the object of his attention. It was spoken in hushed tones
that it was a ‘dirty’ song and that his intentions were not at all
honourable. Thus arrived the film Aradhana to the southern town of
Tirunelveli, a good one or two years after its release in tinsel town. I
couldn’t grasp what all the fuss was about and personally preferred
‘mere sapnon ki rani’ over this song that seemed to have some suggestive
overtones to it. Did I get to see the movie- not yet. Year 1973. I get to hear the full story of Araadhana and Andaz from
my schoolmate Malini- a city girl who had migrated from Madras to the
villgae of Sivaganga. My sister studying in Madras goes on and on about
Do Raste-the first hindi movie she had seen. A fan is born…just fed on
the frenzy of family and friends. It wasn’t until my twenties did I
actually get to watch his films- if you discount the songs in Chitrahaar-
but when I did ultimately, I fell hook, line and sinker forever to the
onscreen charm of Rajesh Khanna. In fact my initiation into hindi
language, hindi films and hindi film songs were all a logical fallout of
this RK fixation. I never was a crazy fan who got herself married to his photograph or
one who cried her eyes out when he married Dimple- I was way too young
for such mania when he rode the crest of fame. But an ardent fan of his
persona on 35mm, I was, am and always will be. His style was so
predictable-the slanted nod of the head, the crinkling of the eyes, the
wink, the smile.. yet so endearing to many and me. I had once even
demanded of my husband to wink at me the way RK did in his songs- such
silly but quaint nonsense! Will make a good story to share by the
fireside… His innate charm coupled with the music of RD Burman and the voice of
Kishore Kumar belong to the realm of timeless movie magic. You can’t
think of RK without his songs. If you have doubts whether subtlety is
the essence of romance, just sample these- ‘Kya hai barosa….’ -Mere sapnon ki rani from Araadhana O mere dil ke chain- from Mere Jeevan Saathi Yoon hi tum mujse- from Sachaa Jhutha Tum chale jaao nahin toh…- Aap ki kasam. In my opinion, ‘o mere dil ke chain’ is the ultimate in romance.
Watch it on Youtube if you haven’t already. Tanuja is draped in a
chiffon saree and RK in a semi suit. The song is completely shot indoors
with just doors, sofa and curtains as props. No skin show, no exotic
location to ‘suggest’ romance- if anything the set is too spartan and
prosaic. Actually throughout the span of 4.20 minutes of song, they do
not even touch each other. But what you have is a couple in love and how
they scorch the air! In two specific places in the song-one when RK
looks at Tanuja in the light of a lit-match and another during the
musical interlude before the final stanza when RK peers into her eyes
and casually lifts his eyebrows and chin as if to suggest a kiss- and
Tanuja lowers her love laden eyes in modesty, unable to hold her gaze.
So sensuous, so decent and so electric! Till date I maintain the most
romantic gesture of hubby dear is getting the crooner in a five star
hotel in Calcutta to sing this song for me- a good 10 years into our
marriage. Romance! Thy name is Rajesh Khanna!
Recently there was this debate on MTP in Vijay TV’s Neeyaa Naanaa programme.
My two cents:
பல பேர் ஒரு விதமாய் வாதம்
செய்கிறார்கள்- I mean the ones against MTP even in cases diagnosed with
congenital abnormalities -நல்ல விதமாய் பிறந்து சில வருடங்கள் கழித்து
எதாவது விபத்து நேர்ந்து அதனால் அந்த குழந்தைக்கு கை, கால், புத்தி
சுவாதீனம் இல்லாமல் போனால் அப்போ நாம் லட்சம் லட்சம் ஆனாலும் செலவு பண்ணி
வைத்யம் பார்க்க மாட்டோமா என்று.விதியை நொந்தாலும் இப்போ நிலைமையை சமாளிக்க
முயல்பவர்கள் ஏன் அதே போல் எப்போ எப்படிப்பட்ட குழந்தை பிறந்தாலும்
சமாளிக்கக் கூடாது என்று…
இப்படி விதியை துணைக்கு அழைப்பவர்கள்
விதிப்படி குழந்தை எப்படியோ பிறந்தாயிற்று, அது தன் விதிப்படி எப்படியோ
வளர்ந்து விட்டு போகட்டும் என்று விட்டு விடுவார்களா? அது டாக்டர் ஆக
வேண்டும், engineer ஆக வேண்டும்,டான்ஸ் ஆடணும், கிரிக்கெட் ஆடணும் என்று
ஓடி ஓடி tuition கிளாஸ் , ஹாபி கிளாஸ் என்று ஏன் அலைகிறார்கள்? உடம்புக்கு
சுகம் இல்லை என்றால் தெய்வ சங்கல்பம் என்று விட வேண்டியதுதானே , ஏன்
டாக்டரிடம் ஓடுகிறார்கள்? விதியை மதியால் வெல்லலாம் என்று தானே? அதே மதியை
ஆரம்பத்திலேயே உபயோகித்தால் என்ன பிழை?
மேலும் in case of complications when
either the mother or the baby alone can be saved the choice is heavily
tilted in favour of the mother-how can one justify that choice? உயிரிலே
சின்ன உயிரென்ன பெரிய உயிரென்ன-அப்பொழுது எந்த நீதி சாஸ்திரம் இது
உயிர்கொலை இல்லை என்கின்றது?
அதுவும் இந்தியா போன்ற ஆணாதிக்கம்
நிறைந்த நாட்டில் MTP யை legalize செய்தது ஒரு வரப்ரசாதம் பல
பெண்களுக்கு-கரு உருவாவதற்கு அன்றி வேறு எந்த ஒரு விஷயத்திற்கும் ஆதாரமாகவோ
ஆதரவாகவோ இருக்க ஆண் மகன் முன் வராத குடும்பங்களில் ஒரு பெண், குழந்தையை
சுமப்பதற்கும் அதை பெற்றெடுத்து வளர்ப்பதற்கும் படும் இன்னல்கள் பாரத்தால்
தெரியாது, அனுபவித்தால் தான் தெரியும்.
One should aim at bringing forth a
member of the society, not just a number in the society.The society
which cries foul at MTP- how supportive is it if the family suffers
economic, social, medical,educational or occupational hurdles- what is
the society’s contribution towards providing education to dyslexic or
autistic children, towards making buses, trains, buildings accessible to
wheelchair ridden citizens, towards accepting and rehabilitating the
differently abled- one can go on..It’s one thing to mouth ‘holier than
thou’ sermons and it’s another to actually step out and offer succour or
fight for changes..
In our “Shining India” corruption is
like religion-a way of life.Like the quality of Mercy, it’s twice
blessed-by the one who gives and the one who receives. Just glancing at
the ‘headlines’ or ‘Breaking News’ is enough to comprehend how
corruption has spread like the Swine flu virus- 2G scam, Commonwealth
Games scam, Adarsh housing Society scam, Marksheet scam, IPL scam, tax
evasion, Dope scam, Unaccounted wealth in ashrams and temples, Black
money in Swiss banks, the list goes on. Scams and scandals are dime a dozen and a routine affair. Politician, beaurocrat,doctor, teacher,sports star, filmstar,judge,business tycoon -the list is aall pervading and all encompassing.Forget a full stop, there isn’t a
pause even.
To put an end to this circus, what do we
have? Anti Corruption Bureau, Right To Information and the like. Even
if the corrupt are brought to book, our judiciary is slower than a snail
and it takes generations before justice if at all, is meted out. Still
there’s no guarantee the verdict will be just-the judges too come with a
price tag, don’t you know? Sorry state of affairs, but what can you
expect in a country where the erstwhile Chief Vigilance Commissioner
himself was a bureaucrat accused of corruption? Who will police the
police?Surely, everything is rotten in apna bhaarat mahaan. With political will, corruption may be controlled but eliminated? Come on, don’t be so naive.
“ While in other big cities tradition stays
mothballed in trunks, taken out only during festivals and weddings,
tradition here is worn round the year”, observes Bishwanath Ghosh in his
‘Tamarind City’ where Modern India began.
Can’t agree more. Sundari gifted me a copy of this
tale on my native city. Whatever be the reason why he named it so, the
title sent me on sweet nostalgia to the time when tamarind rice
(Puliyodarai) and sweet pongal (Chakkara pongal) would arrive as
prasadam from Triplicane Parthsarathy temple to our Indian bank Mount
Road office on Ayudha Puja.
A well researched attempt and a good read any day.
Thankfully it doesn’t reek of the usual stereotyping of ‘madrasis’ or
anything remotely ‘madrasi’.Good job for an outsider turned insider’s
take on the city. Interesting to know Robert Clive, Warren Hastings,
Arthur Wellesly, William Bentinck and Elihu Yale had all their
beginnings in our very own Fort St George! The book sure makes me look
at old Madras with new lenses, despite the fact that I spent around 4
years of my career in Parrys Corner. What a revelation it was that
Royapuram RS is the oldest in the entire sub continent. What a shame
that I haven’t walked the lanes of Triplicane remembering Subramanya
Bharati or Ramanujam! Must take that Heritage Walk around High
Court/Esplanade with Chronicler V Sriram next time around.
One would have loved to see more pictures of the
city then and now- a picture is worth a 1000 words, hasn’t he heard?
Quite a let down on that front. The author gives undue importance to the
biographical details of some personalities than to the city itself.
Precious print space is devoted to Patricia Narayanan of Sandheepa
chain of restaurants (not to confuse with the more popular Sangeetha
chain of restaurants). I do salute the entrepreneurial skill and grit of
the hotelier, but why not Saravana Bhavan with its global presence or
Grand Sweets or Adyar Anandha Bhavan? Maybe Ghosh chose to refer some
coffee table book as ready reference than scout around the city or plain
ask the local crowd. And pray, since when did Rekha of Bollywood become
a Chennai Girl? The focus on her as Gemini Ganesan’s estranged
daughter, maybe serves just one purpose- to entice a star struck
non-madrasi to pick up a copy. And why Saroja Devi of all the film
fraternity ?
The chapter ‘A Seaside Story’ comes across as
totally insensitive, completely lacking in solemnity. Come on, the
apocalyptic tsunami of 26th Dec 2004 may well be the only
tsunami anyone living on the planet had seen or heard of but what we
have here is a personal log of a hangover on the dawn of yet another
birthday. The least Ghosh could have done is omit all reference to the
tragic catastrophe, than give a shallow, off-hand account of a
devastation that shook humanity as a whole.
And glaring omissions galore: World renowned
Nalli, Kumaran, GRT of Panagal Park; Chepauk Cricket Ground, considering
cricket is almost a religion in India; Vibrant Kollywood industry with
its AVM, Gemini, Vijaya Vauhini studios and stalwarts of directors and
artists; USIS and the serpentine queues of visa seekers; Cinema banners
and the cut out culture among fans; statues of politicians at every
junction; government’s penchant for renaming roads after politicians of
yesteryears with tongue twisters of prefixes and suffixes; Anandha
Vikatan and Hindu that are an entity in every household just like the
filter kaapi; and not to forget, the Great Auto rickshaw Loot.
But yes, the mind will wander back to the pages of
this prose, when I jostle my way through Mount Road or inhale the salty
breeze of Marina…
ஆச்சு இதோ இதோ என்று 2 வாரம் ஓடியே போயாச்சு . தானா பாதி தெய்வமா பாதி
என்கிறாப்போல ‘no entry ‘ யில் scooty ஐ ஓட்டப்போய் காலில் எலும்பை
முறிச்சிண்டு .
ஆச்சு , childrens ‘ ரூமில் double bed ஐ monopolize செய்தாயிற்று .
கைக்கெட்டின தூரத்தில் walker ,ரேடியோ, ointment , books , medicines,
mobile phone, நெல்லிக்காய் மொரப்பா, குடிக்க தண்ணீர் என்று கடை
பரப்பியாச்சு.அப்பப்போ கட்டு போட்ட கால் விரல்களை முன்னும் பின்னும்
ஆட்டுவது தவிர வேறு வேலை வெட்டி எதுவும் இல்லை.எத்தனை நேரம்தான் விவித்
பாரதியில் பாட்டு கேட்பது , இல்லை புஸ்தகம் படிக்கறது?பசங்கள் அறையை
ஆக்ரமம் செய்ததில் பெரிய சந்தோஷம் என்னன்னா படுக்கைக்கு எதிரே இருக்கற pin
up board ல் இருக்கும் photos ஐ பார்த்து அசை போடறதுதான் .பொழுதுக்கும்
yaadon ki baaraat தான் .
இதோ Lavan 3 வயது போல் இருக்கறப்போ எடுத்தது ..வீட்டு ஹாலில்
permanant fixture ஆன bharatiya bhaitak -6 inch thick coir mattress with
cushions and bolsters in earthy colours and ethnic designs – patch
work , mirror work ,batik print , the works ..She is posing in a
yellow T shirt with no 4 printed on it(tho’ she’s not there yet) with
her hands on her hips. She would roll on the bed and hide behind the
cushions while playing ‘லாவண் எங்கே.. , இத்தோ’. Once when she buried her
face in the cushion, she forgot all about the game and let out ‘ஹா !
அப்பா வாசனை !’
and hugged the cushion tightly. Chandru used to tour a lot those
days and we would miss him badly so the cushion with ‘அப்பா வாசனை ‘
became an apology of a stand -in .
இப்படி மூச்சால் நுகர்ந்த வாசனைகள்தான் எத்தனை? வெறும் வாசனையாக
மட்டும் இல்லாமல் வாழ்வின் ஏடுகளில் பதிந்து போன சம்பவங்களும்தான் எத்தனை?
சமஸ்க்ருதத்தில் ‘vaasana ‘
என்பதும் ஆங்கிலத்தில் Proust Phenomenon என்பதும் இதுவேதானோ ?
They say olfactory sense is the strongest and the longest lasting
of all sensory impressions. The earliest smell I can recall now is an
ode to my childhood memories. I was in my 3rd standard in Christ king
Middle School,Tambaram railway colony. Come lunch time, the aroma of
chettinad spices will come wafting into the class room, rousing my
hunger pangs. How much I longed to join the queue with an aluminium
plate for the mid day meals served at school! That was not for the
privileged class, i was told. The child in me couldn’t quite understand
or accept the denial of what I felt was a privilege.இது நடந்ததோ என்
எட்டாவது வயதில். பின்னர் ஒரு நாள் மகாபாரத கதையில் ‘அக்ஷய பாத்ரம் ‘ என்று
கேள்விப்பட்டபோது என் மனத்திரையில் விரிஞ்ச image தங்கத் தாம்பாளமோ வெள்ளி
பேலாவோ இல்லை…இங்கும் அங்கும் நசிந்து போன ஒரு அலுமியத் தட்டுதான்….அதன்
பின் இன்று வரை,பல முறை அதே spicy smell ஐ சுவாசித்திருக்கேன் – not so
privileged இல்லங்களை கடந்து போகும் சில சமயங்களில். All I could do was
inhale a lungful and let out a sigh .
என் மகள் தலையணையில் முகம் புதைத்தது போல் நானும் கிறங்கிப் போன
தருணங்களும் உண்டு.கோடை விடுமுறை முடிந்து பள்ளியில் புது வருஷம் துவங்கும்
முன்,புது பாட புஸ்தகங்களுக்கான anticipation தீபாவளி பட்டாசுகளுக்குக்
கூட இருந்ததில்லை என் வரையில்.ஒவ்வொரு புஸ்தகமாய் திறந்து அதன் பக்கங்களில்
முகம் புதைத்து, paper , glue ,fresh print ink சேர்ந்த ஒரு heady
cocktail of smellsஐ என் நாசித் துவாரங்களில் நான் நுகர்ந்த சுகம்,
இன்றும் அலட்சியமாய் card swipe செய்து Crossword இலும் Landmark இலும்
flipcart மூலமாவும் வாங்கும் best sellers களிலும் என்னை முகம் புதைக்க
வைக்கிறது.
இதோ 4 மாதக் குழந்தையாய் Sukan – கவிழ்ந்து படுத்துக்கொண்டு , தூக்க
மாட்டாமல் குண்டு மூஞ்சியைத் தூக்கி கழுத்தைத் திருப்பி காமெராவின்
பின்னால் இருக்கும் என்னைப் பார்த்து முகம் மலர சிரிக்கிறாள் .அந்த
கழுத்தில்தான் என்ன ஒரு ‘பாப்பா வாசனை’? பிறந்து சில வாரங்களே ஆன புத்தம்
புதிய என் கண்ணம்மாவின் கழுத்துப் பக்கத்திற்கே என்று ஒரு பிரத்யேக
வாசனை-பச்சைக் குழந்தையின் own signature fragrance …இழுக்க இழுக்க இன்பம்
இறுதி வரை…
5 வயதில் இருந்து 50 வயது வரை நானும் பல brands use செய்தாயிற்று -Lux
, ஆண்டாண்டு காலமாய் the beauty secret of filmstars ;Liril ,Dove ,Mysore
Sandal , Pears, Nivea என்று.ஆனால் என் குளியலறையில் நீ lux ஆ Liril ஆ
என்றால்,இரண்டும் இல்லை,என்னுடைய choice Hamam சோப்பிற்கே என்றுதான் சொல்ல
வேண்டும்.அய்ய ,என்ன இன்னும் பழச கட்டிண்டு அழறேன் என்று தோணலாம்
.மன்னிம்மாவின் பெங்களூர் சேஷாத்ரிபுரம் ‘அயோத்யா’ வீட்டின் பின்கட்டில்
அதிக வெளிச்சமில்லாத பாத்ரூமில் யாராவது குளிச்சு விட்டு வெளியில்
வந்தவுடன் உள்ளே நுழைந்தால்,பாய்லரில் கொதிக்கும் வெந்நீரின் ஆவியும்,
தரையின் ஈரமும், முன்னாடி குளித்தவர் lather வர தேய்த்துக்கொண்ட Hamam
சோப்பின் lingering வாசனையும் சேர்ந்த சுகானுபவந்தான் இந்த 50 வருஷ brand
loyaltyயின் ஆதாரம் என்று சொன்னால் Brand Management ல் MBA செஞ்ச எந்த
கொம்பனானாலும் நம்பித்தான் ஆக வேண்டும்.ஏன்னா, இது உண்மையைத் தவிர
வேறில்லை.
அப்புறம்,AC ரூமில் மல்லிகையின் floral மணம் ,whiff of Denim after
shave இன் musk மணம் ,sandalwood அகர்பத்தியின் தெய்வீக மணம் , முதல்
மழையின் ஈர மண் வாசம்,புத்தம் புது nylon eraser இன் pleasant scent
(அப்பப்பா,தலையில் வழியும் எண்ணெய்யில் அதைத் தேய்த்து அதை பேப்பரில்
அழுத்தி அதில் இருக்கும் கார்ட்டூன் படத்தை trace செய்கிறேன் என்று
பின்னாலேயே அலையும் கிராதகக் கூட்டத்தில் இருந்து அந்த eraser ஐக்
காப்பாற்ற நான் பட்ட பாடு ஒரு ‘the white balloon ‘க்கோ ஒரு ‘Children of
Heaven ‘க்கோ கொஞ்சமும் கொறஞ்சது இல்ல),East Tambaram Jaya Coffee ஸ்டோரின்
strong aroma of Plantation and Peabury mix coffee powder என்று தினசரி
வாழ்க்கையில் கூடவே தவழ்ந்து வரும் மணங்களும் அந்த மணங்கள் கமழும்
நினைவுகளும்தான் எத்தனை எத்தனை?
இதோ,எங்கே எங்கே என்று என்னைத் தேடி சமையல் அறையிலிருந்து கிளம்பி
வருகிறதே கிள்ளிப் போட்ட கறுவேப்பிலையும் பொடித்துப் போட்ட பெருங்காயமும்
சேர்ந்து கொதிக்கும் தக்காளி ரச வாசனை…அம்மாவுக்கு உடனே போன் செய்து சொல்ல
வேண்டும் , மன்னிம்மாவின் கை மணம் patent rights violation எதுவுமில்லாமல்
கொள்ளுப் பாட்டியின் சீதனமாய் என் பெண்ணிற்கு அப்படியே வந்து சேர்ந்து
இருக்கு என்று.இப்படி ‘மன்னிம்மா ரசம் ‘ என் பெண்ணின் கையால் சாப்பிட நான்
நன்றி சொல்வேன் என் fracture க்கு…
Had the good fortune of attending Vishakha Hari’s Hari Katha Kalakshebam titled ‘Krishna Leela’ a few months back, on 3rd
Feb 2013. Muruga Krupananda Warriyaar and Needamangalam Krishnamurthy
Bhagavathar are the only other artists I have known who performed this
art form. Eons ago when I was about 9 or 10 yrs old, I remember to have
attended one such session in Tirunelveli.
Back to the present- the artist of the evening is a Carnatic
vocalist, a trained Bharatnatyam dancer, a certified Chartered
Accountant and as if all these are not much, is an exponent of the dying
Iyal Isai art form of Katha Kalakshebam! She could have chosen to
pursue any of the first mentioned three as her profession, but kudos to
her for opting to keep the uncommon, traditional (and the least
glamourous of the four) art form alive. That she dons the conventional 9
yards saree in the Iyer style on stage, at an era when Brahmin bashing
is deemed stylish and intellectual, in my opinion, is daring and worth a
standing ovation and a few whistles as well.
As for the evening’s performance, what can I say… with songs and
slokas sourced from every nook and corner- Andal, Jayadev, Surdas,
Purandaradas, Narayana Pattadri, Vallabhacharya( Madhurashtakam), Adi
Sankara (Govindashtakam)and Lalgudi Jayaraman were all in attendance
hailing the Lord’s Leela. She took pains to give credit to the composers
by name and their region with no harm to the interest in the narrative.
As a true mark of a seasoned artist, she struck a chord with the
audience with subtle humour and had us eating out of her hands in no
time. Each leela had a particular raga presiding over it- Yaman,
Bhairavi, Sindhu Bhairavi, Kapi, Nattai, and Dwijavanti. The crowning
glory came in Lalgudi Jayaraman’s Kaliya Narthana Tillana in Raga
Nagaswaravali. One could visualize Krishna dancing all over Kaliya’s
heads with the tempo building up to the final annihilation. To say it
was engrossing is an understatement. She made her Guru Lalgudi Jayaraman
and her Maker proud, I swear. May her tribe increase! http://www.tubechop.com/watch/1513527
1. The smell of wet earth during fresh showers. 2.Vetti pechchu with friends. 3. Being surrounded by family and friends. 4.
Listening to old tamil and hindi film songs in the terrace under a
starlit sky with moonlight peeping thru trees swaying in the breeze. 5.Penning down random thoughts. 6.Watching Jerry Maguire and A Few Good Men (basically watching Tom Cruise) over and over. 7.Remembering my childhood spent in innocence and recounting their own childhood to my daughters with photo albums. 8. Reading old familiar novels of Kalki, Sujatha, Jane Austen, Chase,Wodehouse, Sivasankari, Vaasanthi… 9.Crisp pastel shaded organdy/elegant bengal cotton sarees. 10.Spreading cheer around as much as possible
Ten things on my wish list:
1.Learn to whistle and whistle tunes.
2. Kailash Mansarovar Yatra
3. Take parents-in-law on pilgrimage/holidays.
4. Be a celebrated writer.
5. Become a playback singer.
6.Be able to recite Thiruvaasagam and Naalaayira Divya Prabandam.
7. Visit Srirangam town and temple.
8.Run a library.
9.Increase the fan base of writer Sujatha and Kalki by gifting away their books to Tamil pesum nallulagam.
10. Become a farmer and cultivate only vegetables like the protagonist of Na Pa’s Pirandha Mann.
குறள் 1033: உழுதுண்டுவாழ்வாரேவாழ்வார்மற்றெல்லாம் தொழுதுண்டுபின்செல்பவர்.
These two kurals speak of how agriculture is at the
helm of all occupations as that sustains ‘life’. How true! The urgency
of dinning sense into the mind of people-citizens and leaders included,
can’t be more emphasized, given the sorry state of affairs.One should realize no matter where you live, what you do or how well you live, one has to eat of the soil.
There is a spoof on air about the rising prices of onions- Rakesh
Jhunjhunwala, the Big B of indian stock market has given up on share
trading instead he’s buying onions big time!
In pune, none of the
vegetables can be had for less than Rs 80 or Rs 120 per kg. Not that if
you r ready to pay, the vegetables are available-I’ve forgotten the
names of some vegetables since I haven’t seen them in the shelves for
quite a while.There is no cultivation happening, for various reasons:
1. Agricultural land is being usurped in the name of
industrialization and infrastructure to make way for roads, factories,
IT parks and the farmers are paid a pittance as compensation. With this
compensation, they have a lumpsum money in place of a means of
livelihood. With no other skill to live by, they migrate to cities and
soon the money and they are parted.
2. If at all there is no threat of losing the land, monsoon fails
them or there is no proper irrigation- the kaveri dispute between TN and
Karnataka is an example that has played havoc with farming. Even in
places where farmers are using groundwater, in places like TN with heavy
powercuts, pumpsets can’t be deployed to pump out groundwater for the
fields.
3. The farmer is unable to pay off his debt and commits suicide-The
Vidhrba region of Maharashtra is infamous for that. Ironically, the
Union Minister for Ariculture is from the same state.The farmer can’t
decide on the rate at which he will sell his produce- the govt decides
that and by govt, we mean all the tiers of middlemen who will fill their
pockets before giving the farmer his due, rendered meagre by their
interference.
And the Minister for Agriculture lets the grains rot in
godowns and busy wielding his power in Cricket admin.while the helpless
farmer is contemplating the final end-our own desi version of Nero
playing the fiddle while Rome burned.
4. Farming is not in the list of desired employment options of the
current generation-can’t blame them for there is no glamour nor glory
anymore. It’s not easy either being a farmer nowa days-even if I were to
turn farmer, I won’t get land big enough to cultivate and break even
and there will be so many hurdles on my path to make me beat a hasty
retreat.
Another point I wish to add:
Thanks to MNREGA- Mahatma Gandhi
National Rural Employment Guarantee Act of the current govt which
ostentatiously vows to have created jobs for rural folks, there are no
farm hands ready to help in farming- there is easy money to be had under
the scheme-Govt wishes to show funds allocated and spent by way of
wages to rural folks which is another way to siphon off tax payers’
money into their own deep pockets.
I’m reminded of yet another tamil song which generated lot of flak
from the state govt of those days- Madras nalla Madras from Anubhavi
Raja Anubhavi- a line from the song goes thus:
Enga yerottam ninnu ponaa unga kaarottam ennavaagum?
It’s about time the world pondered over this.
it happened so- Usha
Ramachandran’s (Sandhya Sundaraman) hubby is posted in Pune and so she
joins him here during long weekends. As today is a holiday owing to
Yugadhi/ Gudi Padva, she is here. Yesterday she called to say she’s here
and so we decided to meet up. In the recent past, everytime we met,
she’d ask me to get some book on poetry to read aloud. You can’t take
English out of the teacher you see..
So
I rummaged thru my collections and took out copies of my own blog posts
and several poems that I had penned during our college days while
sitting thru boring sessions of Anandhi and Sundari Manian’s General
English classes and also many poems that I had copied from magazines
like Caravan, Mirror, Eves Weekly,Officers forum etc, ; poems from
random american poets gleaned from American Library ; poems of Kamala
das, Shelley, Keats, TS Eliot that touched a chord in me and excerpts
from Ayn Rand/ Alexander Solzhenitsyn et al.
The list seems exhaustive isn’t it?
Sample these:
Alexander Solzhenitsyn:
Bridges are not built on ‘perhapses’. ‘Perhaps’ don’t lead anywhere, only to more ‘perhapses’ (Cancer Ward)
The value of the human race lay not in its towering quantity but in its maturing quality.
When
each of us dies and History stands over his grave and asks,’what was
he?’, there’ll be only one possible answer- Pushkin’s:- ‘In
our vile times….Man was, whatever his element, either tyrant or traitor
or prisoner’- depending on whether you were a Communist/non-comunist
but pretends to be bolshevik for survival/ non communist, non
conformist.
Kahlil Gibran:
What
is this duty that separates lovers and causes women to become widows,
and the children to become orphans? what is this patriotism that
provokes wars and destroys kingdoms thru’ rifles? And what cause can be
more trifling when compared to but one life?… If duty destroys peace
among nations and patriotism disturbs the tranquility of man’s life,
then let us say ,”Peace be with duty and patriotism” ( The Mermaids)
J D Salinger: The
mark of the immature manis that he wants to die nobly for a cause,
while the mark of the mature man is to live humbly for one.( the Catcher
in the Rye)
Shelley:
Oh lift me as a wave, a leaf, a cloud! I fall upon the thorns of life, I bleed! ( Ode to the Westwind)
T S Eliot: This is the way the world ends…not with a bang but with a whimper. ( Hollow Men) and my favourite: Where have you gone with your confident walk..with your crooked smile.. why did you leave me.. when you took your laughter and departed are you aware that with you went the Sun, all light and what few stars there were..? where have you gone with your confident walk, your crooked smile, the rent money in one pocket my heart in another..
The song ஆனந்த யாழை மீட்டுகிறாய் by Na
Mutthukkumar from the movie Thanga Meengal has recently won the national
award for best lyrics. It’s touted to be one of very few songs that
speak of the bond between a daughter and a father. this made me
reminisce about Subhramanya Bharathi’s சின்னஞ்சிறு கிளியே கண்ணம்மா ..Can
anything at all compare to the following lines-
கன்னத்தில் முத்தமிட்டால் உள்ளந்தான்
கள் வெறி கொள்ளுதடி
உன்னை தழுவிடிலே கண்ணம்மா
உன்மத்தமாகுதடி
உன் கண்ணில் நீர் வழிந்தால் என் நெஞ்சில்
உதிரம் கொட்டுதடி
என் கண்ணில் பாவையன்றோ கண்ணம்மா
என் உயிர் நின்னதன்றோ …
I don’t think it’s different between father and son or mother and son/daughter..Every time I recall these lines I choke..
‘தூர்’ என்ற தலைப்பிலே கவிஞர் நா. முத்துக்குமார் எழுதிய இந்த கவிதை
‘கணையாழி’ பத்திரிகையில் 33ஆவது ஆண்டு மலரில் வெளி வந்தது. எழுத்தாளர்
சுஜாதாவால் பிரசுரத்திற்கு தேர்ந்து எடுக்கப்பட்டது. இந்த கவிதையை ஆண்டு
மலர் வெளியீட்டு விழாவில் எழுத்தாளர் சுஜாதா சிலாகித்து பேசி
படித்துக்காட்ட,பார்வையாளர்களில் ஒருவரான இயக்குனர் பாலு மகேந்திரா வெகுவாக
அந்த கவிஞரின் பால் ஈர்க்கப்பட்டார்.பின்னர் ஒரு நாளில் நா.
முத்துக்குமார் அதே இயக்குனரிடம் துணை இயக்குனராக சேர இந்தக் கவிதை வழி
வகுத்தது. ( ஆனந்த விகடன் 26.3.2014)
This year is the 450th birth anniversary of the Bard. Ardent students of English Literature ought to do something about it.
Some suggestions from me: discussions on
Shakespeare’s sonnets
Shakespeare’s villains
Shakespeare’s Clowns
Shakespeare’s heroines
Any new trend, usage etc that’s credited to Shakespeare
Quotations fom Shakespeare
I’ve heard that the usage-Jealousy, the green-eyed monster- is credited to Shakespeare.
I remember the term ‘motiveless malignity’ which
was attributed to Iago’s character. I loved the hindi film ‘Omkara’
which was a desi version of “Othello’ and Saif Ali Khan was a revelation
as Langda Thyagi( desi Iago) and stole the show from the rest of the
cast. I say, Iago and Shylock can give any other character a run for
their money.
While on Shylock, I recall a scene
from the movie ‘To Be Or Not To Be’ the 1983 Mel Brooks film about a
Polish drama troupe staging Hamlet to keep their freedom alive in Nazi
occupied Poland. They stage TMOV in the climax as an escape
manouvre.Shylock’s defence -
Hath not a Jew eyes? Hath not a Jew hands, organs,
dimensions, senses, affections, passions; fed with
the same food, hurt with the same weapons, subject
to the same diseases, heal’d by the same means,
warm’d and cool’d by the same winter and summer
as a Christian is? If you prick us, do we not bleed?
If you tickle us, do we not laugh? If you poison us,
do we not die? And if you wrong us, shall we not revenge?
If we are like you in the rest, we will resemble you in that.
If a Jew wrong a Christian, what is his humility?
Revenge. If a Christian wrong a Jew, what should his
sufferance be by Christian example? Why, revenge.
The villainy you teach me, I will execute,
and it shall go hard but I will better the instruction.
(Act III, scene I)
gave me goose bumps.
I recall ‘Tarry a little, Jew!’ (Portia in disguise); ‘Pound of flesh‘; and ‘ Daniel has come to judgement!’ as quotes that are etched in my memory from TMOV.
Tho’ I endorse
the view that we don’t need special designated days for celebrating,
sometimes I do need them to focus on things and people who I might
otherwise take for granted. On that note, thank God for 23rd April!
A teaser with the titles of Shakespeare’s plays as answers:
1. Who were the bride and bridegroom?
2. Who gave the bride away?
3. Who solemnised the wedding?
4. Who were the best men?
5. What was the ceremony like?
6. How did he reply to her demands in the beginning?
7. When did things start to go wrong?
8. What was life like thereafter?
9. What were his manouvres all about?
10. What did she give him?
11. When they decided to make up, what did eveyone say?
-well, this quiz didn’t come from my
backyard-it is a vague recollection of one hosted by our senior Janaki
(chubby, fair and curly haired) while we were in our second year.
I feel almost all of Shakespeare’s characters were ‘flat’ and ’round’and the women were strong more or less.
I remember Lady Macbeth’s sleep- walking and hysterical bouts of guilt:
“What,
will these hands ne’er be clean? … Here’s the smell of the blood still:
All the perfumes of Arabia will not sweeten this little hand.”
The quality of Mercy is not strained…when Mercy seasons Justice-from TMOV
All the world is a stage...from AS You Like It
And -
“When shall we three meet again-in thunder, lightning or in rain?” by the witches in Macbeth.
Shakespeare’s sonnets are a separate topic altogether
Answers to the quiz:
1.Romeo & Juliet/ Antony & Cleopatra
2. King Lear/TMOV/HenryV/RichardIII….
3.Any of the remaining from 2 above
4.Three Gentlemen of Verona
5.A Midsummer Night’s dream
6.As You Like It
7. Twelfth Night
8. Tempest
9. Taming of the shrew
10.Measure for Measure
11.Much Ado About Nothing/ All Is Well that ends Well
"Don't worry, being fore -warned is being fore -armed ", இன்றைய ராசி பலன் போல் உரையாடலை முடித்தாள் சுஜி. அடுத்த வாரம் வரப்போகும் சூறாவளிக்கு இப்பவே தலையில் இடி இறங்கியது போல் இருந்தது ராஜிக்கு .
விஷயம் வேறு ஒன்றும் இல்லை...தங்கை சுஜியின் வீட்டில் பெரியம்மா விட்ட பெருமூச்சு என்ற புயல் இப்போ திசை திரும்பி ராஜியின் வீட்டில் மையம் கொள்ளப் போகிறது, புயலின் வேகம், பின் விளைவுகள் என்னென்ன என்று tsunami alert போல் சுஜி விளாவரியாக விவரித்ததுதான்.
"நான் வேணா gobi manchurian , செட்டிநாடு காரக் கொழம்புன்னு அப்பப்போ அசத்தட்டுமா?", யாமிருக்க பயமேன் என்று அபய ஹஸ்தம் அளிக்க முற்பட்டான் ராஜியின் மணவாளன்.
சிறிது நேரம் நிதானமாக யோசித்ததில், " என்னடி பொல்லாத பெரிம்மா..எட்டு ஊருக்கு ஒண்டி ஆளா சமைப்பே.. வீட்ட பராமரிக்கறதிலே உன்னை அடிச்சுக்க ஆள் கிடையாதுன்னு மாமியாரின் வாயாலேயே ப்ரஹ்ம ரிஷி பட்டம் வாங்கினவளாச்சே நீ..இதுக்குப் போயி அலட்டிக்கலாமா..." தப்புத் தாளங்கள் ரஜினி காந்த் பிரத்யட்சமாக வந்து motivate செய்தாற்போல நிமிர்ந்து உட்கார்ந்தாள்.
பெரியம்மா ஒரு week dayஇல் வந்ததால் மணவாளன் ஆபீசில் late permission சொல்லி விட்டு தானே ஸ்டேஷன் போய் sedan class காரில் red carpet welcome கொடுத்தான்.தனக்கும் ராஜிக்கும் படிக்க பொழுது இல்லைன்னாலும் தெருக் கோடி பொட்டி கடையில் இருக்கும் எல்லா வார, மாத பத்திரிக்கைகளையும் வாங்கி வீட்டில் கடை பரப்பினான்.டிவி ரிமோட்டை பெரியம்மாவிற்க்கே தாரை வார்த்து கொடுத்தான்.விருந்தோம்பலில் தானும் சளைத்தவள் இல்லை என்பதாக ராஜியும் எப்பவும் போல் செய்யும் north /south indian ,chinese ,italian variety களோடு பெரியம்மாவின் salt free ,sugar free டயட்டுக்கு ஈடு கொடுத்து தனியாய் ஓட்ஸ் உப்புமா,ராகி கஞ்சி ,moong dal கிச்சிடி,soya கூட்டு, sprouts salad இன்ன மற்ற பிற வகையாய் நள பாகத்தில் அசத்தினாள் .சமையல்,கிளீனிங்,பசங்களின் homework ,hobby class routineக்கு நடுவே பெரியம்மா neglected ஆக feel செய்து துர்வாச ஸ்வரூபம் எடுக்காமல் இருக்க அவ்வப்போது பேச்சு கொடுத்த வண்ணம் இருந்தாள்.சனி,ஞாயிறு நாட்களில் அவன் nanny அவதாரம் எடுக்க,ராஜியும் பெரியம்மாவும் கோயில்,கச்சேரி,பீச் என்று பெரியம்மாவின் cervical spondylitis aggravate ஆகாத படிக்கு சொகுசாய் காரில் அலுங்காமல் குலுங்காமல் பவனி வந்தார்கள். போறாததற்கு அங்கெங்கு இலாதபடி எங்கும் நிறைந்திருக்கும் உறவினர்களுடன் பெரியம்மா ஆசைப் பட்டாள் என்று GMT , Eastern Time , Pacific Time என்று எல்லா நேரங் கெட்ட நேரங்களிலும் skype மூலம் அரட்டைக்கு வழி வகுத்தாள்.
என்னவோ பெரிசா குளம் வெட்டினார், மரம் நட்டார் அப்படின்னு அசோகர் ரேஞ்சுக்கு இருக்கேன்னு தோணறது இல்ல ...Expected Time of Departure வந்தபோது, "நாள் ஓடிப் போனதே தெரில்ல பெரிம்மா..இன்னும் கொஞ்ச நாள் இருந்துட்டு போயிருக்கலாம்.." என்றாள் ராஜி appraisalஇல் ஒரு ஆப்பும் இருக்காது என்ற நம்பிக்கையுடன்.
"சொல்றேன்னு தப்பா எடுத்துக்காத.." disclaimer உடன் ஆரம்பித்தது appraisal report
"என்ன குடித்தனம் குடித்தனம் பண்ற..ஒரே தூம்ர தண்டி ..என் ஒருத்திய கூட்டிண்டு போக இவ்ளோ பெரிய கார் நான் கேட்டேனா..பெட்ரோல் விக்கற விலையிலே இந்த ஷோக்கெல்லாம் தேவையா..ஒனக்கோ நிக்க பொழுதில்ல..இந்த அழகில பேப்பர் காரனுக்கு போடறதுக்குன்னே இத்தனை magazines வாங்கணுமா ..பசங்களுக்கு வகையா வாய்க்கு ருசியா செய்ய வேண்டியதுதான். அதுக்காக இப்டி ஹோட்டல் மாதிரியா? மெனு கார்டு போட்டு பில் குடுக்காதது தான் குறை...அமெரிக்காவா என்ன..kumon class ,பால விஹார் க்ளாஸ் எல்லாத்துக்கும் நாமளே போய் விட்டு அழைச்சிண்டு வரணும்னு..( all expenses paid trip ஆக நான்கு மாதம் முன்னால்தான் Bay Area வில் இருக்கும் தம்பி பையன் வீட்டில் டேரா போட்டு திரும்பியதன் hangover ) ஒனக்குதான் homework மாதிரி நீயும்னா பசங்களோட அல்லாடற..என்ன spoon feeding கோ...படிச்சவதானே..don 't be a banyan tree அப்படீன்னு கேள்விப் பட்டதில்லையா...ஏதோ ஆசையா நாலு நாள் இருக்கலாம்னு வந்தா ஒனக்கு நேரமே இல்லாம நான் டிவியே கதின்னு இருக்கும்படின்னா ஆச்சு..ம்ஹூம்...என்னவோ போ..."
மூச்சு விடாமல் பேசி கடைசியாய் பெருமூச்சு ஒன்று exhale செய்து நிறுத்தினாள் பெரியம்மா. Smelling Salt ஐ inhale செய்ய வேண்டிய கட்டாயத்திற்கு தள்ளப் பட்டிருந்த ராஜியின் காதுகளில் பையனின் குரல் கிணற்றிலிருந்து வருவது போல் கேட்டது.."Damned if you do , damned if you don 't , அப்படின்னா என்னம்மா..".
அடை மொழியை பார்த்து இவருக்கு ஆஸ்த்மா என்று நினைக்காதீர்கள்.டாக்டர் கூட இவரைப் பரிசோதனை செய்யும்போது மட்டும், இழுத்து மூச்சு விடுங்கள் என்று சொல்ல மாட்டார்.ஏனென்றால் சாதாரணமாய் மூச்சு விடுவதே பெருமூச்சாதான் இருக்கும்.வார்த்தைக்கு வார்த்தை 'ம்ஹூம்' என்று அங்கலாய்ப்பு வேறு இருக்கும்.
பாவம் பெரியம்மாக்கு குழந்தைகள் இல்லாவிட்டால் என்ன, நாம் இல்லையா என்று தன வீட்டுக்கு வந்து ஒரு மாசமாவது தங்கி விட்டுப் போகணும் என்று ஆசையாய் வந்து கூட்டிப் போனாள் தங்கை பெண் சுஜி என்கிற சுஜாதா.வராத பெரியம்மா வந்திருக்கா, நாம் அவருடன் நெறைய நேரம் செலவழிக்கணும் , அவருக்கு போர் அடிக்காமல் கவனித்துக் கொள்ள வேண்டும் என்று தன்னுடையroutine வேலைகளை எல்லாம் re schedule செய்தாள்.ஒரே வேளையாய் இரவுக்கும் சேர்த்து காலையிலேயே சமையலை முடித்தாள்; குழந்தைகளுக்கு மாலை நேரம் dry snacksதான் என்று முன் கூட்டியே பிஸ்கட்,கேக் என்று stock செய்தாள் ; பெரியம்மா திரும்பி போகும் வரை home workஐ தாங்களே without help செய்ய வேண்டும் என்று 11th commandmentஐ அமலாக்கினாள்; 2 நாளைக்கு ஒரு தடவைதான் என்று வாஷிங் மெஷினுக்கு alternate days rest கொடுத்தாள். மொத்தத்தில், தன் வேலைகளை குறைத்துக் கொண்டு பெரியம்மாவின் stay சௌக்கியமாக இருக்க வேண்டும் என்று முனைப்பாக இருந்தாள்.5 வருடமாய் அதே ஊரில் இருந்தும் பார்த்தே இருந்திராத கோவில்,fort,புடவைக் கடை என்று பெரியம்மாவுடன் இவள் அலைந்த அலைச்சலைப் பார்த்து அவள் கண்ணாளன் சொந்த வீட்டிலேயே paying guest போல்ஒடுங்கிப் போனான்.
'அந்த நாளும் வந்திடாதோ' என்று எதிர் பார்த்த பெரியம்மா ஊருக்கு கிளம்பும் நாளும் வந்தது.'என்னை ஆசீர்வாதம் பண்ணுங்கள்' என்று காலில் விழுந்து எழுந்தாள்சுஜி ." என்னமோடிம்மா, என்னாலே சொல்லாம இருக்க முடியலே..நீ சரியாவே குடும்பத்தை கவனிக்கறது இல்ல..பசங்களுக்கு வேளா வேளைக்கு சத்தா, வாய்க்கு ருசியா சமைக்க மாட்டியோ?வேலைக்கு போகாமே வீட்டுல தான இருக்கே.படிக்கற பசங்களோட கூட ஒக்காந்தாதானே நன்னா படிக்கும்.நீ என்னடான்னா அதுங்கள அம்போன்னு வுட்டுட்டு என்னோட ஊர் சுத்தறதுலேயே குறியா நிக்கற..மெஷின் தானே தோய்க்கறது , பின்னே ஏன் மலையாட்டமா துணிய சேர்த்து வெக்கற?மாப்பிள்ளை பாவம் வாயில்லாப் பூச்சி..அவரையாவது கொஞ்சம் கவனிச்சியான்னா அதுவும் இல்ல..ம்ஹூம்..என்னவோ போ.." பெரியம்மா பெருமூச்சு பெரியம்மா அவதாரம் எடுத்த அதே நேரம் சுஜி ஷாக் சுஜியாக ஸ்தம்பித்துஇருந்தாள்
நம் ஊர் சினிமாவில்
கதையம்சம் இருக்கிறதோ இல்லையோ, பாடல்களும் பாடல்
காட்சிகளும் de rigueur என்பது எழுதப்படாத விதியாகவே இருக்கிறது. If there's any one tamil movie that
justifies the song and dance sequence ,'தில்லானா மோகனாபாள் 'it is all the way ..ஏனென்றால்
நாயகன் நாதஸ்வர வித்வான்,நாயகி பரத நாட்ய நங்கை .இசையும் ஆடலும் பின்னிப் பிணைந்த கதை.
இருவருக்கும் இடையே
உன் கலை பெரியதா என் கலை பெரியதா என்று மோதல்.ஆனால் அந்த போட்டி மனப்பான்மையையும்
மீறி பரஸ்பரம் மரியாதை, ஈர்ப்பு, காதல்..
பாடல்: மறைந்திருந்தே பார்க்கும் மருமம்
என்ன?
காட்சியின்
பின்புலம்: கோவிலில் நாயகன் சிக்கல் ஷண்முக சுந்தரத்தின் நாதஸ்வர கச்சேரி
முடிவடைந்து மறு நாள் அவர்கள் கோஷ்டி ஊர் திரும்புகிறார்கள். அதே கோவிலில் அன்று
இரவு நாயகி மோகனாம்பாளின் நாட்டியம் நடக்க இருக்கின்றது. நாயகனிடம் தன்னுடைய
நாட்டியத்தைக் கண்டு களித்து விட்டு செல்லும்படி கோரிக்கை விடுக்கிறாள்
நாயகி.என்னதான் உலகமே பாராட்டினாலும், மற்றொரு கலைஞனின்
அங்கீகாரம் என்பது icing on the
cake அல்லவா? உள்ளுக்குள் கொள்ளை ஆசை இருந்த போதிலும் மிடுக்காக மறுக்கிறான்,தன்னுடைய சகாக்களுக்கும் தடை விதிக்கிறான் ஷண்முக
சுந்தரம்.அன்று இரவு அவன் உறங்கி விட்டான் என்று எண்ணி அவன் சகாக்கள் நாட்டியத்தைக்
காண எழுந்து போய் விடுகிறார்கள்.அவனும் ரகஸியமாக ஒரு தூணின் மறைவில் இருந்து
ஆடலைக் காண முற்படுகிறான்.
பாடல் காட்சி:
மேடையில் இருக்கும்
மோகனாம்பாள் அவன் திருட்டுத் தனமாக தன்னையும் தன ஆடலையும் ரசிக்க விழைகிறான் என்று
அறிந்து பெருமை கொள்கிறாள்.'அப்படி வா வழிக்கு' என்று ஒரு சின்ன
மமதையும் கூட..பாடல் வழியாகவே அவனை விளித்து,தான் அவன் ரகசியத்தை
அறிந்து கொண்டாள் என்று சீண்டுகிறாள்.
மறைந்திருந்தே பார்க்கும் மருமம்
என்ன-அழகர்
மலை அழகா இந்தச் சிலை அழகா என்று..?
அவன் பால் தனக்கு
இருக்கும் மதிப்பையும், காதலையும் அவன் மேல் தன ஆளுமையையும் பாட்டின் வழியாகவே வெளிப்
படுத்துகிறாள்.
எங்கிருந்தாலும் உன்னை நான்
அறிவேன்-உன்னை
என்னை அல்லால் வேறு யார் அறிவார்...?
As a woman she
is aware of his interest in her and that his male ego will never let him
profess it to her. As an artist she realizes the only way to break him in
,so to say ,is by challenging his vidwatvam .
பாவை என் பதம் காண நாணமா-உந்தன்
பாட்டுக்கு நானாட வேண்டாமா...?
Padmini, the
consummate bharat natyam dancer she is, is the only one imo,who could've done
justice to the role and the dance sequence.Her abhinayams-'நவரசமும்..மலர்ந்திருக்கும்
முகத்தில் நவரசமும்..' 'உந்தன் பாட்டுக்கு நானாட வேண்டாமா?'just to cite a few ; her swift adavus and the excellent choreography
making her use the entire stage ( some cinematic liberty is seen with the
movements forமோஹத்திலே
என்னை மூழ்க வைத்து..but that can
be excused for mass appeal)prove how she totally deserves the அடை மொழி 'நாட்டியப் பேரொளி' .Through this movie she
establishes she's a classical dancer first and a film actress only
next.
இப்பொழுது நாயகன்
சிக்கல் ஷண்முக சுந்தரத்திடம் வருவோம்.நாதஸ்வரம்வாசிப்பதில்
தன் ஆளுமையின் மீதான இறுமாப்பு,நாயகியின் பால்
தனக்கு ஏற்படும் கிளர்ச்சியை எக்காரணம் கொண்டும் வெளிப்படுத்தக் கூடாது என்று
தனக்குத் தானே போட்டுக் கொண்ட தடையையும் மீறி தறி கேட்டு ஓடி அவன் உள்ளக்
கிடக்கையை வெளிச்சம் போட்டு பறை சாற்றும் முக பாவனைகள்..'மறைந்திருந்தே
பார்க்கும் மருமம் என்னஎன்று அவள் கேட்கும்போது தன குட்டு இப்படி இலகுவாக உடைந்ததே
என்று அசடு வழிந்தாலும், அதை மறைத்து ஆச்சர்யம் போல காட்டிக்கொள்ளும் சமாளிப்பு; 'உன்னை என்னை அல்லால் வேறு யார் அறிவார்?'என்னும் பொழுது
அவளுக்கும் தன்மேல் காதல் என்பதை அவளாகவே உணர்த்துவதை எண்ணி உவகையும்
கர்வமும் பொங்குகிறது.பாடலின் refrain ஆக'நாயகா,ஷண்முகா!'என்று கடவுளின் நாமத்தை chant செய்யும்
பாவனையில் உள்ளம் கவர்ந்த காதலனை அவன் பெயர் சொல்லி அழைக்கும் நாயகியின்குறும்பும்,அந்த உரிமையும்
துணிச்சலும் கலந்த பாவனையை ரசிக்கும் அதே நேரம் he lets it slip that she caught him unawares with such
daring address in public ,almost announcing their romance openly . ஈர்ப்பு, உவகை, கர்வம், ரசிப்பு,இனிமையான அதிர்ச்சி என்று பல பாவங்களையும் வெறும் கண்
பார்வையாலும் உதட்டுச் சுழிப்பாலும் மட்டுமே உணர்த்த சிவாஜி கணேசன் என்கிற கலைஞன்
ஒருவனால் மட்டுமே சாத்தியம்.
உயிரோட்டம் நிறைந்த
கதா பாத்திரங்களுக்கு பத்மினியும் சிவாஜியும் தம் திறமையால் மெருகு
சேர்த்திருப்பார்கள். அப்படி இப்படி
என்று கொஞ்சம் மிகைப் படுத்தினாலும் ரசிக்க வேண்டிய காதல், விரசம்என்றுமலிவாகி விடக் கூடிய அபாயம் உள்ளடங்கிய நிலை.அவ்வளவு
கச்சிதமாய் tight rope
walk போல், ஆனால் அவ்வளவு இயல்பாக நடித்திருப்பார்கள். என்னமோ chemistry ,chemistry என்று சொல்கிறார்களே, அதற்க்கு classic example இதோ இங்கே,இதோ இங்கே..அஹாஹஹஹா..
இப்பொழுது உப
நடிகர்களின் contribution க்கு வருவோம்..
பார்வையாளர்கள்
மத்தியில் நிகழ்ச்சிக்கு ஏற்பாடு செய்த கலா ரசிகராய் நாகையா,ஆடலை ரசிக்காமல் ஆடல் அணங்கை ரசிக்கும் காமுகனாய் நாக லிங்கம்
..பின்னால் இவனால் தொல்லை வரும் என்று சூசனை நமக்கு வருகிறது.
நட்டுவாங்கம்
செய்யும் தங்கவேலு தன் சொல்லுக்கட்டிலும்,மிருதங்கம்
வாசிப்பவர் தன் தாளக்கட்டிலும் லயித்துபோய் ஒருவரோடு ஒருவர்தலை முட்டிகொள்ளும் ஹாஸ்யம் யதார்த்தமாய் இருக்கும்.
........
Vadivu, mother
of the dancer , has grand plans for her daughter. She smells a rat when Mohana
sings 'நாதத்திலே தலைவன் குழல் கேட்டு அந்த நாதத்திலே என்னை நான்
மறந்தேன்..' and lets her suspicion show We
understand she is not at all in favour of the budding romance .
பாலையா as the tavil player ..ஆடின காலும் பாடின வாயும் சும்மா இருக்காது என்பது போல தவில்
வாசித்த விரல்களும்என்றுசொல்லத் தோணும் காட்சி..
Manorama as a
tamasha artist watches the show from the sidelines .She is not in the same
league as Mohana and her regular slot in the programme has been given to
Mohana. Yet there's no rancour as she enjoys Mohana's talent on display as a
true rasika.
And the
attention to little details.- Vadivu keeping a hawk eye on the
sollukkattu and taalakkattu right till the very last second---கர்நாடக சங்கீதக் கச்சேரிகளில் பாட்டின் முடிவில் வரும் தாளக்கட்டுக்கு
ரசிகர்கள் நாம் தொடையில் தாளம் போடாமல்,முகத்துக்கு நேராக
விரல்களை மடக்கி முத்தாய்ப்பாக வீசுவது போல் .
கதையின் plot ஐயும் characters ஐயும் 4 நிமிடங்களுக்குள் தொய்வில்லாமல் establish செய்யும் இந்த ஆடல் காட்சியின் மிகச் சிறந்த அம்சம்
என்னவென்றால்,...நாயகனின் பெயரையும் நாயகியையும் (அவனுக்கு பிரியமானவள்
என்பதால்) இணைத்தால் வரும்ஷண்முகப்ரியாராகத்தில் பாடல்
அமைந்ததுதான்!எவ்வளவு தூரம் மெனக்கட்டு இருக்க வேண்டும் இப்படி ஒரு பாடலையும் ஆடல்
காட்சியையும் அமைக்க!அருமை, அருமை, அருமையோ அருமை...
