A legend in his own lifetime!‏

Veteran tamil director K Balachandar was a pioneer in more ways than one. At a time when films were identified by the charisma of  heroes like MGR or Shivaji and studios like AVM /Gemini, KB's films stood out thanks to their cinematic content and his directorial touch. In a career spanning six decades, he strode diverse genres like theatre, cinema and TV serials with equal ease. Age did not weather him and he stayed relevant to the changing times until the very end.  Using the commercial medium of cinema as a social medium, he often made his art  portray how life should be, rather than just imitate life. His women protagonists always defied social stereotypes. To him goes the credit of launching the career of many debutantes, including Rajinikanth's, no less! Foremost among the scores of directors and artists who consider him their 'Guru' is Kamala Hassan. He made a positive difference to the world of movie-makers and movie- goers.Truly, a legend in his own lifetime!

அவசர உதவிக்கு.....

அவள் விகடன் 16.12.14 இதழ் பக்கம் 88. தலைப்பு " விஷக் கடிகளுக்கு வீட்டு வைத்தியம் ":-

Quote:

பல்லி கடித்தால் அவுரி இலை மற்றும் அதன் வேர் ஆகியவற்றை 50 கிராம் எடுத்து, 500 மில்லி தண்ணீரில் போட்டு 100 மில்லி அளவுக்கு சுண்டும் வரை காய்ச்சி தினமும் 25 மில்லி வீதம் 4 நாட்கள் குடித்து வந்தால் விஷம் குறையும்.

தேனீ,குளவி கொட்டினால் மாங்காய் காம்பில் இருந்து வழியும் பாலை கடிவாயில் தடவினால் விஷம் இறங்கும்.

அரணை கடித்தால்/நக்கினால்  சீமை அகத்தி இலையை விழுதாக அரைத்து தேங்காய் எண்ணையில் குழைத்து ....

கரிசிலாங்கண்ணி இலையை ஆட்டுப்பாலில் அரைத்து கொடுத்தால் விஷக் கடியால் ஏற்படும் வலி குறையும்.

Unquote 

இவ்வளவு விளாவரியாக உபாயம் சொல்பவர்கள், கூடவே சில விஷயங்களையும் தெளிவு படுத்தினால் புண்ணியமாகப் போகும்...

அவுரி இலை என்பது 'common parlance 'ல் என்ன? அந்த தாவரம் எந்த நர்சரியில் வாங்கி வளர்க்கலாம்? இல்லை ஏதாவது நாட்டு மருந்து கடையில் இந்த இலையும் வேரும் கிடைக்குமா? BTW , பெரு நகரங்களில் கூட இந்த வகை கடைகள் தமிழ் சினிமாவில் தமிழ் தெரிந்த கதாநாயகிகள் போல் அரிது, அரிது என்று இருக்க, எங்கேயிருந்து source செய்வது?

அப்படியே 'ready to use ' நிலையில் வீட்டில் இருப்பதாகவே வைத்துக் கொள்வோம்..Weighing Scale உம் ( நாம weight பார்க்கற machine இல்லங்க..), measuring cup உம் இருக்கும் பட்சத்தில் ,500 மில்லி அண்டக் காய்ச்சி 100 மில்லி ஆகும் வரை காத்திருந்து பின் அந்த 100 மில்லியை ஒரு நாளுக்கு 25 மில்லி வீதம் 4 நாட்களுக்கு (கணக்கில் இவர்கள் சூரப்புலிகள்தான் என்பதில் இம்மியளவும், sorry sorry 10 மில்லி அளவு கூட ஐயம் இல்லை) சாப்பிட்டு முடிக்கும் வரை விஷம் ஏறி வாயில் நுரை தள்ளி ....யாராவது இந்த விஷப் பரீட்சையை I mean இந்த வைத்தியத்தை செய்து validate செய்து இருக்கிறார்களா?இருக்கட்டும் இருக்கட்டும்...அந்த பல்லி என்னைக் கடிக்கதற்க்கு முன்னாடி நான் அதை.....விரட்டி விட்டுத்தான் மறு காரியம் .

குளவி கொட்டினால் மாங்காய் காம்பில் வடியும் பாலை தடவி....

ஆமா, பாரதியின் நந்தலாலா போல் பார்க்கும் மரங்கள் எல்லாம்....மாமரமா என்ன? இல்லை மாங்காய்தான் ஆல் சீசன் காயா?

சீமை அகத்தி இலை ....சாதாரண அகத்தியே துவாதசி திதியில்தான் காய்கறி மார்க்கெட்டில் கிடைக்கும்....இதிலே சீமை variety எப்படி இருக்கும்/கிடைக்கும்? ஆகவே அரணை நக்கவோ கடிக்கவோ முற்பட்டால் துவாதசி திதிகளில் மட்டும் அவ்வாறு நிகழ்வக் கடவது என்று எல்லாம் வல்ல இறைவன் அருள்வாராக!

'தேடித் தேடித் தேய்ந்தேனே' என்று ARR இசையில் ஒரு பாட்டு வருமே...நிஜமாகவே அந்த  கரிசிலாங்கண்ணி இலையையும் ஆட்டுப் பாலையும் தேடித்தான் தேய்ஞ்சு போயிருக்கணும். ஏன் சொல்கிறேன் என்றால் , பேப்பர் காரனிடம் நாளையிலே இருந்து ஹிந்துவோட Times of India பேப்பரும் போடுன்னு சொல்றாப்பல ,பால் பாக்கெட் போடும் பையனிடம் நாளையிலேர்ந்து அரை லிட்டர் ஆட்டுப் பால் சேர்த்துப் போடுன்னு சொல்லித்தான் பாருங்களேன்...ஆனாலும்  நாமும்  அந்த ஐயப்ப சாமியும் புலிப் பாலும் போல எங்கேயாவது ஆட்டுக்கார அலமேலு ஆட்டுப் பண்ணை இருக்கான்னு தேடி முயற்சி செய்து பார்க்கணுங்க ...பின்ன விஷக் கடியால வந்த வலி குறையணுமா வேண்டாமா?

சோறு கண்ட இடமே சொர்க்கம்! வயிறே வைகுண்டம்!- Part 2

கேவலம், இட்லிக்கு வந்த வாழ்வை பார்த்தியா...இதெல்லாம் ஒண்ணுமே இல்ல.ஆனானப்பட்ட நா.பா. அதான் எழுத்தாளர் நா .பார்த்தசாரதி அவர்கள் வெண்பாவே இயற்றி இருக்கிறார் தெரியுமா? அவரோட 'சத்திய வெள்ளம்' என்கிற கதையில் இரண்டு மாணவர்கள் இயற்றுவது போல் வரும் அந்த வெண்பாக்கள்...

"மங்காப் புகழ் படைத்த மல்லிகைப் பந்தலினிற் 

சங்கர்பவன் தரும் சாம்பாரும் - வெங்காயச் 

சட்டினியும் இங்கிருக்க ஏழுலகில் தேடிடினும் 

இட்டிலிக் குண்டோ இணை"

"வட்ட நிலாப்போல் வாகான இட்டிலியும் 

தொட்டுக்கொள் தொட்டுக்கொள் என்றழைக்கும்-இட்டமுள்ள 

சட்டினியும் சேர்ந்திருக்கும் இந்நிலையில் இவ்வுலகில் 

இட்டிலிக் குண்டோ இணை"

நம்மைப் போல் சாதாரண மக்கள் வெண்பாவெல்லாம் எழுத முடியாதுதான். ஆனாலும் நாமும் லேசுப் பட்டவர்கள் இல்லையாக்கும்! நாள், கிழமை என்றால் வீட்டில் கோலம் போடுகிறோமோ இல்லையோ, பகவானுக்கு பூஜை செய்கிறோமோ இல்லையோ, படையல், நைவேத்யம் என்கிற பெயரில் நம் வயிற்றுக்கு நல்லாவே பூஜை செய்வோமே,நாமெல்லாம் யாரு....?

நீங்களே வேண்டுமானால் ரூம் போட்டு யோசியுங்கள்..

ஆடி மாசமாச்சே , அம்மனுக்கு கூழ் வார்த்தியா?

விநாயக சதுர்த்தியா , கொழுக்கட்டை பண்ணியா..

ராம நவமியா, கொண்டா பானகமும் நீர் மோரும்..

சத்ய நாராயண பூஜையாமே? மா விளக்கு போட்டியா?

கார்த்திகைக்கு அவல் பொரி , அரிசி பொரி ரெண்டுலயும் உருண்டை பிடிச்சியா (இல்லைன்னா சாமி வேலாலே கண்ணா குத்திடும்)

கிருஷ்ண ஜெயந்தியா- வெறும் அவலும் வெண்ணையும் வெச்சா போறும் ...சின்ன கொழந்தைதானே...ஈஸியா முடிச்சிடலாம்.

லக்ஷ்மி பூஜையா- பணம் கொடுக்கற தெய்வம் ஆச்சே...சும்மா வெறும் கையாலே மொழம் போடலாமா? சக்கர பொங்கல், வடை, சுண்டல், இட்லி,கொழுக்கட்டை, பாயசம்னு அசத்த வேண்டாமா...?

பொண்ணுக்கு சடங்கா- புட்டு செஞ்சியா...

பொண்ணு பார்க்க வராங்களா-சொஜ்ஜி, பஜ்ஜி ரெடியா...

இப்பவே கண்ண கட்டுதே ...கிறு கிறுன்னு தல சுத்துதே...கொஞ்சம் சோடாவ ஒடைச்சு ஊத்தறீன்களா ..ஐயா! 'Sprite ' ஆ இருந்தா இன்னும் better ...உங்களுக்கு புண்ணியமா போகும்... 

சோறு கண்ட இடமே சொர்க்கம் ! வயிறே வைகுண்டம்!- Part 1

தயவு செய்து காலி வயிற்றில் இந்த post ஐ படிக்காதீர்கள். சொன்ன பேச்சை கேட்காமல் மேலே படித்தால், அப்புறம் பசி மிஞ்சிப் போய் பித்தம் தலைக்கு ஏறி மயக்கம் வந்து, சிறு குடலை பெருங்குடல் தின்னும் நிலை ஏற்பட்டு, acidity வந்து வயிறு புண்ணாகி ulcer முத்திப்போய் ...ஏன் விஷப் பரீட்சை..? சட்டுன்னு போய் பழைய சாதத்தில் மோர் விட்டு கொஞ்சம் உப்பு சேர்த்து கரைச்சு குடிச்சு விட்டு வந்தீங்கன்னா வயிறும் குளிரும், பசி வந்து பத்தும் பறந்து போகாமலும் இருக்கும்.

அப்படி என்ன பழைய சோறுக்கு பெரிய recommendation வேண்டியிருக்கு என்று கேட்கிறீர்களா...பழைய சோறு, நீராகாரம் இதிலெல்லாம் வைட்டமின் நிறைந்து இருக்கு என்று கேள்விப் பட்டதில்லையா ..போனால் போகட்டும், தொடர்ந்து படியுங்கள்...'சேர்ந்தே இருப்பது?'என்று திருவிளையாடல் தருமி போல் என்னிடம் கேட்டீர்கள் என்றால் ஹனுமார் வால் போல் பெரிய லிஸ்ட் வைத்து இருக்கிறேன்.  உதாரணத்திற்கு சில-

வத்தக் குழம்பு-சுட்ட அப்பளம் 

பீன்ஸ் உசிலி-வெண்டைக்  காய் மோர் கொழம்பு 

உருளை ரோஸ்ட்-எலுமிச்சை ரசம் 

மிளகு ரசம்-தேங்காய் சேர்த்த கோஸ் பொரியல் 

பிஸி பேளா பாத்-ஜவ்வரிசி வடாம் 

தயிர் சாதம்- வடு மாங்காய், மோர் மிளகாய்.

என்ன, நாக்கில் எச்சில் ஊறுகிறதா ..இத, இத, இதத்தான் நான் எதிர் பார்த்தேன். இந்த item எல்லாம் made  for  each other ஆக்கும்! சென்னை பாஷையில் சொல்வதென்றால், சான்ஸே இல்ல, இல்ல,சான்ஸே இல்ல!

அடடா, நல்ல சாப்பாட்டு ராமனிடம் வந்து மாட்டிக் கொண்டோமே என நினைக்க தோணுகிறதா....ஆமா, சீதா /ஜானகி/கல்யாண/கோதண்ட/வெங்கட் ராமன் தெரியும். அது என்ன சாப்பாட்டு ராமன்? இந்த காரணப் பெயரின் etymology தெரிந்தவர்கள் ஆதாரத்துடன் சமர்ப்பித்தால் nala 's ஆப்பக்கடை வழங்கும் ரூபாய் 2000 மதிப்புள்ள ஒரு gift coupon இலவசமாய் அளிக்கலாம். அப்புறம் குஷ்பு இட்லி, குஷ்பு இட்லி என்கிறார்களே, எந்த ஓட்டலிலாவது மெனு கார்டில் குஷ்பு இட்லி என்று பிரிண்ட் செய்து இருந்தால், அந்த ஓட்டல் சொந்தக் காரரின் ஜன்மம் சாபல்யம் ஆக எல்லாம் வல்ல இறைவனை பிரார்த்தனை செய்கிறேன். 

Copy Etched in Memory

Palmolive da jawab nahin!
Yeh dil maange more!-Pepsi
Utterly Butterly delicious..Amul!
Doond teh reh jaaogey-Surf
Tan ki shakti, man ki shakti-Bournvita
Boost is the secret of my energy..our energy!
Lifebuoy hai jahan, tandoorusthi hai wahan!
Kuch meetha ho jaye
Zindagi ke saath bhi, zindagi ke baad bhi- LIC Jeevan Anand
Fill it, shut it, forget it---Hero Honda
'cos I'm worth it!-L'oreal hair colour
It's gone, poye poche, poyindhe..-Amrutanjan
Bech de-Quikr
Jo biwi se kare pyar, woh Prestige se kaise kare inkaar?
Khoobsoorat ki raaz...-Lux
The Complete Man-Raymonds
It's different-Maggie Tomato ketchup

Hurray for Ray!

Have often heard 'screenplay' is the spine of a film. Can't agree more, considering what this particular scene did to me as an audience...

Ray's Pather Panchali  is the first of the Apu Trilogy  and tells the story of Ganga and her younger brother Apu set in a remote village. Ganga, unschooled, given to innocent loot and lazy rambles around the neighbourhood, has all the time in the world to indulge in aimless pursuits through the vacant hours. In a particular scene, we see Ganga walking through a field of tall grass, boredom writ large on her face with Apu (donning a crown made of cardboard) for company. There is a dull buzz as that of a drone one hears in the background as Durga listens intently, walks ahead with a sense of purpose and puts her ear to the electric pole with high tension wires above. Apu follows suit and suddenly finds he has lost sight of his sister and runs across the field shouting her name.Just as he finds her, he hears the whistle of a train and wonders aloud,'What's that?'. Next we see the two running to catch a close look at the train billowing smoke and going chiku bukku chiku bukku...As the train runs across  the screen ,we see the children in the background beside the track , through the gaps between its giant wheels.

The story might have just said 'Ganga is a simple village girl, poor, with no exposure whatsoever to even the simplest of pleasures...". Then how do you make the audience 'feel' the innocence, the burden of the vacant hours...?. It's a masterly scene that visually creates the mood for the audience.

https://www.youtube.com/watch?v=d-JWZDALouI 

I for one, strained my ears even as Ganga raises her head to the electric cables running above and 'heard' what she heard ..and as they run towards the tracks, did Ray know, decades later a ripe 50 year old will be breathless in wonder, watching the engine chug along...?

PS: Wikipedia confirms my guess- that the train scene did not feature in the original story by Bhibutibhushan Bhandopadhyay.

On Reading “A Prophetic Life of Umapriya” by Dr. Radhikananda.

My understanding of a ‘Guru’ is one who shows you the path and holds your hand when you falter. The quest, the journey, the ultimate destination are one’s own. A Guru is not there to ‘solve’ one’s problems or ‘change’ one’s destiny, but helps us see the problem in the right perspective and deal with the right attitude/approach.

In my own life, at a time of personal crisis, I had turned to Tai for solace and her guidance helped me face the challenge with fortitude and emerge stronger. The crisis would repeat several times and every time I would draw strength from my first interaction with her and hold myself together.

Tai considers herself a Seeker still and not a Seer yet. The constant evolution of the Spirit within her is very evident. Nowhere does she claim to have been the ‘Chosen’ one or to have become a Guru. My understanding of the book says she has chosen to embark on a journey of self-discovery and is still a traveller. This self effacing humility runs throughout the narrative – be it her self-doubt (Ch.20 – Exorcism); her child-like desire to see Disneyland (Ch.51); her adventure on a scooter in Laxmi Rd. (Ch.55 – even today, the plight of any learner won’t be better); her acceptance of what she calls defeat (Ch.64 – God’s Magic).

Ch.40 – Yadnya: “If you have created so many different faces in mortal world, why not allow man to live with different faiths?” Indeed! Plurality – isn’t that the very core of various manifestations?

Ch.41 – Rangon ki Bauchar (A Range of Colours): this and some poems from “The Golden Path”… three decades ago, I had read the English translation of Tagore’s Gitanjali. Tai’s poems, especially the ones mentioned above evoked in me the same emotion and reaction as did Tagore. The sense of comfort and belonging with the Divine, resulting in a spontaneous ‘on demand’ dialogue with the Supreme is so reminiscent of my understanding of Tagore.

Ch.42 – Says God: Is an alarm siren for religious fanaticism. How true God’s warnings sound! Ice has already started melting from the mountains and tsunami has struck the shores…

Ch.63 – The Short Live and Ch.64 – God’s Magic: it’s heartening to see the emergence of a positive attitude when she could have wallowed in self pity and nurtured bitterness – even legitimately so.

Ch.65 – Use of Tragedy: As a banker, the first lesson I was taught was – every debit has an equal credit somewhere and tallying/balancing the two is the objective of accounts. A similar analogy is used to drive home the point of finding balance in life – every dropped catch of a fielder is a run added to the batsman’s score. Likewise, a personal loss or tragedy is compensated by a thrust towards seeking the Divine.

Ch.67 – Disputes: “Rectify situations and do not try to rectify people”. I, for one, have believed in rectifying people including myself (faulty beliefs, approach to problems) in the hope that situations that need rectifications will then not arise at all.

Ch.9 of Part II – Maya or Matter: Being a student of English language, I could readily accept comparing Maya and Brahman to Noun and Pronoun, though I need to be more initiated in the subject to comprehend the philosophy.

Revolutionary Poems – Poem 1
Why Ayodhya, why not Dandakaranya? Purushotam Ram himself pleading His choice – a very revolutionary opinion in this troubled kalyug that even Lord Ram can’t rest peacefully! The return to Ayodhya seems miles away, indeed.

In walking down her memory lane, Tai has taken me as a fellow traveller and I feel truly blessed to have taken the journey and am immensely proud to have a copy of this book autographed by Tai. Though it can’t match a live interaction with Tai, this book shall be a ready reckoner. So, for those who can’t reach out to Tai, take heart, she’s reaching out to you through this book. Enjoy the book as a cherry on the pudding!

Nothing Revolutionary about this Revolution 2020

Chetan Bhagat's 'Revolution 2020' didn't offer anything close to being revolutionary to me. Yet I must concede that I could relate to some of the matter of fact utterances about mundane matters which tho' I hate to admit, have stayed with me..So here goes Chetan Bhagat from Revolution 2020-

felt like a beggar hanging out with kings (about spending time  after a  poor show in AIEEE with Raghav ,a topper in AIEEE and his dad)

managing parental expectations is harder than AIEEE entrance exams.

Girls are best topic-changers.

When you are a repeater, even tobacco-chewing watchman can make you feel small.

(showing the room)" It's good for studying" said the watchman who probably hadn't studied even a single day in his life.

Students and teachers strode about in a purposeful manner as if they were going to launch satellites in space.

"I am an ex-Bansalite". Is there anyone in Kota who isn't?

Losers, even if they don't have a brain, have a heart.

Riddhi Siddhi Technical College. Quite a backward name,no? So we say RSTC, sounds cooler.

Stupid people go to colleges. Smart people own them.

Politician, Businessman, Educationist- Power, Money, Respect.

பொக்கிஷம் - பாகம் 2

BA படித்த பொழுது Milton 's Paradise Lost ல் ஒரு scene ல் Satan and Mammon இருவருக்கும் இடையே அபிப்பிராய பேதம் வரும். அந்த scene ஐ  விவரிக்கச் சொல்லி பரீட்சையில் கேள்வி வந்தபோது, அவர்கள் இருவரின் வாதத்தையும் பொன்னியின் செல்வனில் பெரிய பழுவேட்டரையர்க்கும் சிறிய பழுவேட்டரையர்க்கும் இடையே நந்தினியின் காரணத்தால் வரும் மோதலுடன் ஒப்பிட்டு எழுதப் போய் , lecturer இடம் வாங்கிக் கட்டிக் கொண்டேன். இப்படி செய்யத் தகாதன செய்ததால் மதிப்பெண்கள் குறைந்த போதிலும், லெக்சரரை தடுமாறச் செய்ததில் ஒரு அல்ப திருப்தி

கல்லூரி நாட்களில் தோழிகளுடன் நடந்த அக்கப் போரில் ஒரு விஷயம் சர்வ நிச்சயமாக தெரிந்தது..எங்கள் அனைவருக்கும் மணவாளன் வந்தியத்தேவன் போலவே தான் அமைய வேண்டும் என்று. ( ஏம்மா! பெட்ரோமாக்ஸ் லைட்டே தான் வேணுமா..? என்று கௌண்டமணி கேட்டாற்போல்). பெயர் அளவில் கதையின் நாயகன் அருள் மொழி வர்மன் (பின்னாளில் ராஜ ராஜ சோழன்) ஆனபோதிலும், வாசகர்களைப் பொறுத்த வரை கதாநாயகன் வாணர் குல வீரன் வல்லவரையன் வந்தியத்தேவனே. கதையின் ஆதியிலும் அந்தத்திலும் ஐந்து பாகங்களிலும் வியாபித்து , கதையின் எல்லா பாத்திரங்களுடன் தொடர்பு கொண்டு சர்வ வ்யாபியாய் இருப்பவன் அவன் ஒருவனே.

சூடிக் கொடுத்த சுடர்க் கொடி ஆண்டாளைப் பற்றி ஒரு கதை கேள்விப் பட்டிருக்கிறேன். மகள் திருமாலை கணவனாக மனதில் வரித்து இருக்கிறாள் என்று உணர்ந்த அவள் தந்தை பெரியாழ்வார் யோசித்தாராம்....அவன் பல நாமங்கள், பல ஸ்வரூபங்கள் கொண்டவனாயிற்றே ..அவற்றில் எந்த ஸ்வரூபன் மேல் இவள் காதல் கொண்டாள் என்று. பரந்தாமனின் திரு நாமங்கள் ஒவ்வொன்றையும் அவர் சொல்ல சொல்ல, கேட்டுக் கொண்டே வந்த ஆண்டாள் 'ரங்கநாதன்' என்கிற நாமம் கேட்ட மாத்திரத்தில்  முகம் சிவக்கிறாள். தந்தையும் அவள் உள்ளம் கவர் கள்வன் யார் என அறிந்து கொள்கிறார்.

ஆண்டாளின் திருப்பாவை மனப்பாடமாகிப் போன எனக்கு திருமண வயதில் எந்த மாதிரி மாப்பிள்ளை தேட வேண்டும் என்ற பேச்சு எழுந்தபோது   ரகஸிய சினேகிதனாகிப்போனான் வாணர் குல வீரன். தாய் தந்தை முறையாய் தேர்ந்து எடுத்து அழைத்து வந்த தேவனையே வந்தியத்தேவனாய் வரித்து, தர்மம் தவறாமல் இல்லறம் செய்வது வேறு கதை...

ஆபீஸில் உடன் வேலை செய்த ஒரு male colleague தன் திருமணத்திற்கு பெண் தேடி, "கோடிக்கரை பக்கம் போய் அலைந்து  விட்டு வந்தேன் madam , பூங்குழலி போல் ஒருத்தி கண்ணிலே படுவாளா என்று பார்க்க..." என்ற போது  ஆஹா,, என்னைப் போல் ஒரு ரசிகன் என்று மனம் குளிர்ந்தது.

திருமணம் ஆகி பல வருஷங்கள் கழித்து மாமியார் வீட்டில் பழையன கழிதல் நடந்தபோது  புதையல் ஒன்று கண்டெடுத்தேன். தொடர் கதையாய்  வெளி வந்த 'பொன்னியின் செல்வன்' காவியத்தின் ஐந்து பாகங்களின்  தொகுப்பை.
"தாராளமாய் எடுத்துண்டு போயேன்..." என்ற மாமியாரை அப்படியே எகிறி கட்டி அணைத்து முத்தம் கொடுத்தேன். இதை விட பெரிய கொடை வேறென்ன இருக்க முடியும்?

சில வருஷங்களுக்கு முன் நெருங்கிய தோழி ஒருத்தி உடல் உபாதைகளால் தளர்ந்து இருந்த பொழுது உடன் இருந்து ஆறுதல் சொல்ல முடியாத நிலைமை. சமய சஞ்சீவியாக கை கொடுத்தது ஆனந்த விகடன் பிரசுரம் limited edition ஆக வெளியிட்ட hard bound edition of பொன்னியின் செல்வன் with illustrations by  Maniyam from the original  featured in miniature. I could not have given her a better gift that gave  her good company and also  a sense of well being .

என்னுடைய 'bucket list ' ல் முக்கிய அங்கம் 'பொன்னியின் செல்வன் Walk 'கிற்கு உண்டு- தந்தி டிவியில் வரும் ப்ரோக்ராம் 'யாத்ரிகன்' மாதிரி. இதோ கல்கியில் teaser advertorial  பொன்னியின் செல்வன் திரும்பவும் தொடராய் வரப் போகிறது என்பதாய். ஆஹா, யார் படம் வரையப் போறா...? வேறு எந்த கதைக்கும் இந்த கேள்வி உடனே எழும்பாது.ஏனென்றால், பொன்னியின் செல்வன் என்றவுடன் நினைவுக்கு வருவது மணியம் அவர்களின் உயிரோட்டம் நிறைந்த கை வண்ணமே. One cannot speak of one without remembering the other . வினு, மணியம் செல்வன்,பத்ம வாசன், வேதா ...எத்தனை பேர் கை வண்ணத்தில் எத்தனை முறை வந்தாலும் திரும்பத் திரும்ப படித்து திளைக்க வாசகர்கள் தயார் தான். அமரத்துவம் வாய்ந்த இந்த காவியத்தை நினைத்தாலே இனிக்கும்...படிக்கப் படிக்கப் பரவசம்...

P S : இது பொன்னியின் செல்வன் காவியத்தைப் பற்றிய பதிவு அல்ல. அந்தக் காவியம் என் வாழ்வில் பதித்த சுவடுகளின் பதிவு மட்டுமே.

பொக்கிஷம் - பாகம் 1

விடுமுறை நாட்களின் மதிய வேளையில் திடீரென்று என் மூத்த சகோதரிகள் இருவரும் காணாமல் போய் விடுவார்கள். தேடிப் பார்த்தால் ஸ்டோர் ரூமின் தரையில் பாய் விரித்து ஒரே தலையணையில் தலை சாய்த்து தோளோடு தோள் உரசி ஒரு மோன நிலையில் ஒரே புத்தகத்தில் இருவரும் லயித்து இருப்பார்கள். ஒருத்தியின் வலது கையும் மற்றவளின் இடது கையும் நகக் கடிப்பில் engage ஆகி இருக்க ஒரு கை புத்தகத்தை பிடித்திருக்க மற்றொரு கை பக்கங்களை திருப்ப என்று ஜுகல் பந்தி  போல் வாசிப்பு நிகழும். ஒருத்தி படித்து முடிக்கும் வரை   காத்திருந்து பின் தான் படிக்கலாம் என்று விட்டுக் கொடுக்கும் மன நிலையில் இருவருமே இருந்தது இல்லை.

மழை வெளுத்துக் கட்டும் நாட்களில் வெளியே விளையாட முடியாமல் வீட்டுக்கு உள்ளேயே முடங்கிக் கிடக்கும் வேளைகளில் ஸ்வாரஸ்யமான ஒரு வினாடி வினா எங்களுக்குள் நடக்கும். ஒரு அத்தியாயத்திற்கு வரைந்திருக்கும் illustration ஐ மட்டும் பார்த்து அந்த அத்தியாயத்தின் தலைப்பு என்ன? என்று ஊகித்து சொல்ல வேண்டும். அதில் எப்பொழுதும் fair and square ஆக எங்களை தோற்கடித்தது என் அண்ணன்தான். அப்படி ஒரு elephantine memory அவனுக்கு அந்த ஒரு விஷயத்தில் மட்டும்.

" யாரைக் கேட்டுண்டு இப்படி பண்ணினே? ஒரு வார்த்தை just ஒரு வார்த்தை என்கிட்டே சொல்லி இருந்தா நான் வந்து எடுத்துண்டு போய் இருப்பேனே.....அது என்ன கேட்டது காசா பணமா..?", கோபமாய் கத்தினாலும் அழுகையில் முடிந்தது என் ஆற்றாமை. Family heirloom மாதிரியான ஒரு பொக்கிஷத்தை பழைய பேப்பர் காரனுக்கு எடைக்குப் போட இவனுக்கு எப்படி மனசு வந்தது..? இத்தனைக்கும் எங்கள் எல்லாரையும் விட அதை இவன்தானே விழுந்து விழுந்து மனப் பாடம் செய்தான்...அடக்க முடியாமல் புலம்பிய என் மேல் பரிதாபப் பட்டு அவன் குட்டை போட்டு உடைத்தாள்  புதிதாய் திருமணம் ஆகி வந்திருந்த அவன் மனைவி, என் மன்னி.
" அவர் சும்மா உங்களை சீண்டி பார்க்கிறார்......எல்லாம் பத்திரமாய் பரணை  மேலே பழைய trunk பொட்டியிலே இருக்கு. அதுக்கு இடம் வேணும்னே அம்மாவோட பித்தளை வெண்கல பானை,வாணலி எல்லாத்தையும் தூக்கி எடைக்குப் போட்டுட்டார் தெரியுமா..."

அப்பாடி, போன உயிர் திரும்பி வந்தது. சின்ன வயசிலே இருந்து என்னை சீண்டி அழ விட்டு வேடிக்கை பார்த்து  அப்புறம் நிதானமாய் சமாதானம் செய்வது பழகின சமாச்சாரம் தான் என்றாலும் இப்படியா என் வீக் பாயிண்ட் பார்த்து அடிப்பான் ஒருத்தன்....இருக்கட்டும்...அழுது ஆகாத்தியம் பண்ணி பொறந்தாத்து சீதனமாய்  ஒரு நாள் பிடுங்கிண்டு போகலே...என் பேரு ​​​​ ____ இல்ல...அடடா என்னதான் அந்த பூர்வீக சொத்து என்கிறீர்களா...கல்கி எழுதிய 'பொன்னியின் செல்வன்' என்கிற சரித்திரக் காவியம்தான் அது.

Home Sweet Home

Wanna own a villa by the Spanish countryside? Or a cozy castle in the Scottish highlands? That too in amchi Pune! Absolutely believable ..ahem...at least in name...

Chetan Bhagat- India's Biggest Story Teller?

The book may be titled 'Half Girlfriend' but had a full front page ad in TOI from Flipcart. No half measures in promotion there, you see? Looks like the IIT/IIM alumnus has gradually become the messiah of the Indian middle class youth ,going by the theme of his novels.

One thing you have to hand to him is that he has not vanished into oblivion as many of his ilk have- after hitting the jackpot at the very first draw.Instead, he has churned out regular fare ever since, keeping of course his and the publishers tills ringing. I know of folks who proudly 'claim' to have read 'all' of Chetan Bhagat in the same way school kids declare to have read the entire Harry Potter series.I also know of GD/PI trainers advising students to read up at least one book of CB just so they can confidently state book-reading as one of their hobbies and sound profound ( yet not come across as too erudite that the interviewer feels inadequate and wreaks vengeance with poor grades).

The writing per se may not deserve the hype surrounding him. But sample these- 4 out of the 5 published works have already been made into movies.Two featuring two of the Khan triumvirate, one of which a benchmark for box office;the third one launching the cine career of three new comers and yet another featuring the current matinee  heart throbs and the last one on the floors already. Now how many of the current crop of fiction writers can match or challenge that? Before you brush him aside in a hurry as relevant only to the middle class youth with their existential angst in education, employment, romance..remember, he gets to be a panelist on prime time TV talk shows  and shares his two cents on a popular national daily as well. PR on overdrive may be..?

Make no mistake, CB is the equivalent of vanilla ice cream to book reading indians- nothing exotic or special, no pretext of high brow ideology, not at all pricy, light on the mind and the pocket. Nothing more ,nothing less.

Partition Pathos

I came across news of this book launch recently. The book is " The Making Of Exile" by Nandita Bhavnani. It's about the repercussions faced by Sindhis after partition. 

I too felt we always focus on Hindus and Muslims whenever we speak of the aftermath of the Partition. What about Sindhis and Parsis?

One line in the news about the book launch that set me thinking-'the loss that Sindhis suffered was not only of home as a territory, but home as lifestyle and culture'. How much it must have hurt, to give up and change one's habits of dressing, food and everyday language utterances, just to 'blend' with the alien land and its hostile people

I plan to read thru' the book soon.

பாட்டு பாடவா‏

கேபிள் டிவியில் channel லுக்கு ஒன்றாய் சினிமா பாட்டுப் போட்டிகள்.தமிழ் சேனல்கள்தான் என்றாலும், பாடுவது தமிழ் பாடல்கள்தான் என்றாலும் நிகழ்ச்சியின் பெயர் என்னவோ ஆங்கிலத்தில்தான்-சூப்பர் சிங்கர், சூப்பர் சிங்கர் ஜூனியர், சன் சிங்கர், ஐடல் இத்யாதி..சினிமாவில் பாட சான்ஸ் கிடைத்ததோ இல்லையோ, ஜட்ஜ் சீட்டில் அமர சில பேருக்கு சான்ஸ் இருக்கத்தான் செய்கிறது.

மலையாளமும், தெலுங்கும் தாய் மொழியாக இருந்தாலும்,அக்ஷர சுத்தமாகப் பாடும் போட்டியாளர்கள். படித்தவனோ பாமரனோ,அனுபவித்து பாடும் போட்டியாளர்கள்.Amazing array of talent on display .

Fy ,fy ,fy ,கலக்கி fy ,சொதப்பி fy /daddy mummy வீட்டில் இல்ல/அட்றாரா நாக்க முக்க -போன்ற கருத்துச் செறிவு நிறைந்த தேனொழுகும் பாடல்களுக்கு நடுவே  danger zone ல்   hit  or  miss situation ல் , ஆதிமூலமே! என்று கஜேந்திரன் அறை  கூவல் விடுத்த கதையாய் , 'மாலை பொழுதின் மயக்கத்திலே நான் கனவு கண்டேன் தோழி' என்று ஹிந்தோளத்தையும் 'உள்ளத்தில் நல்ல உள்ளம் உறங்காதென்பது' என்று ஆஹிர் பைரவியையும் துணைக்கு அழைக்கும் பொழுது போன தெம்பு திரும்பி வரத்தான் செய்கிறது- ரசனை இன்னும் அதள பாதாளத்திற்கு போகவில்லை, still there is redemption என்று.

P S: Jay corrects me and I stand corrected- It's raag Chandrakauns and not Hindolam.

Dronacharya Award

வருடா வருடம் இந்திய அரசாங்கம் விளையாட்டுத் துறையில் பயிற்ச்சியாளர்களாக பணி செய்பவர்களில் இருந்து ஒருவரை தலை சிறந்த 'கோச்' என்று தேர்ந்து எடுத்து 'Dronacharya Award ' அளிக்கிறது. ஒரு விளையாட்டு வீரரின் வெற்றிக்கு முக்கிய காரணமாக இருக்கும், பெரும்பாலும் unsung hero வாகவே பின் புலத்திலேயே இருக்கும் ஒரு துறையினரை வெளி உலகிற்கு அடையாளம் காட்டுவது என்பது போற்றப்பட வேண்டிய செயல்தான்.

A player today is propped up by a host of support staff- personal dietician, doctor, physiotherapist, masseuse,gym instructor, yoga guru for managing stress,analyst for dissecting every strike and stance.In a game like tennis, you have a coach for clay court and another for grass court-different for different versions of the game in cricket too. Does a mohawk cut lend an aerodynamic edge? Does a spandex full body suit help your strokes under water? These are not tete-e tete between fashionistas but heated arguments on unfair means to an end in the sporting arena.

So with so much attention to details, a player is all sorted you think, don't you? Far from it..Why then the ear- biting and head- butting? Why use performance enhancing drugs and why the sledging? All is fair in love and war, but for heaven's sake, this is sports, damn it! Clearly something is amiss or wanting in the players' psyche. And by the way, if you've arrived late,abuse is the new aggression in the world of competitive sports.

Whose job then is it to tutor the pupil, winning and losing are two sides of the same coin? That there is as much honour and hurrah in fair play as in a podium finish? To instil such sportsmanship in a player, a coach himself has to be a cut above. It won't cut ice, if his own credentials are suspect.

The glass ceiling existed even in Dwaapara Yug, or so it seems. Drona was acharya to  Kauravas and Pandavas for military arts. Wasn't he guilty of favouring Arjun over everybody else? Maybe Arjun was more devout and hence the bias..A guru was bound by ethics to teach any deserving student. But Drona rejected and humiliated Karn on the grounds that he was not a kshatriya by birth. He ought to have felt proud as a 'மானசீக குரு ' at Ekalavya's prowess in archery. Instead, he let his 'ராஜ விஸ்வாசம் ' get the better of him. And what he demanded as 'guru dakshina' from Ekalavya-just to eliminate threat to Arjun's supremacy- reeks of foul play. abuse of power, exploitation, manipulation and what not...

Coming back to the present, when the need of the hour is an acharya of exemplary ethics and code of conduct ( guru saakshaat para brahma, remember?) how par for course is the award bearing the name of this 'Droh-Acharya?

Wanted- A Ban on..

Saas Bahu melodrama on primetime tv.
Shahid Kapoor’s tight sleeved shirts
Salman Khan’s bare torso
Ganguly’s rantings about a certain team mate and a certain coach
Any news qualifying as ‘Breaking News’ on news channels
Navjot Sidhu’s endless bi lingual verbal diarrhea and  gesticulations on sports channels
Endless chatter of RJs on FM channels
Media coverage of any meeting in Ramlila Maidan
Mushrooming educational institutes promoted by politicians
Public utterances of private matters
Vehicles taking off at the signal even if the timer shows 4 seconds to go
Item songs hype-actually hype of any sort
Tokenism and sloganeering and posturing in public life

04.10.11-sun tv-8 am-’வாங்க பேசலாம்’ between Raja and Bharati Bhaskar @ the problems in finding addresses-how women readily ask for directions while men doggedly refuse to do so-how we don’t find it necessary to get directions before setting out to a place any more,now that we are armed with mobiles and GPS etc.
Sent me down memory lane-the year was 1981-my junior LR and another girl, wished to visit me but the only info they had was that I lived in Tambaram Sanatorium. I didn’t have a phone connection and social media was unheard of-for that matter, so was internet.So off they march to the humble post office on the other side of the station and just utter my name (mind you, just the first name) to the postman. And what they get is not just the address, but the directions too! But what takes the cake and the icing on it has to be this- a postcard with just ‘லலி, ஞானாவின் பெண், கிழக்கு தாம்பரம்’ reaching my dear lalli atthai! Try telling this to the generation that ‘searches’ for its identity on facebook and linked in!

Margazhi Musings

‘மார்கழி’ என்றாலே நினைவிற்கு வருவது ஆண்டாளின் திருப்பாவையும், ‘மாதங்களில் நான் மார்கழி’ என்ற மாயவனும், மார்கழி பனியும், loud speakerஇல் கேட்கும் ‘கள்ளிக்கட்டு சபரி மலைக்கு கல்லும் முள்ளும் காலுக்கு மெத்தை’, ‘பாரெல்லாம் புகழ்ந்திடும் ஒரு சாரதி’யும், இசை விழாவும்  -இப்பொழுது சில வருடங்களாய் டிவியில் வரும் மார்கழி மகோட்சவமும், மார்கழி வைபவமும் .
My very first remembrance of this month takes me to Sivaganga when I was about 12 years-கோகலே ஹால் தெருவில் பெண்கள் போடும் கோலம-எதிர் எதிர் வீட்டு பெண்கள் ரெண்டு பேர் சேர்ந்து தெருவை அடைத்தாற்போல் ஒரு பெரிய கோலம் போடுவார்கள். 25 to 1 ஊடு புள்ளி  அல்லது நேர் புள்ளி என்று புள்ளி கோலம் -numbers remaining the same, ஊடு புள்ளி ones are much larger than நேர் புள்ளி ones. ஒருத்தி இந்த பக்கம் புள்ளி வைக்க, இன்னொருத்தி அந்த பக்கம் புள்ளி வைக்க one would think symmetry would go for a toss,but one has to see it to believe it. நடுவில் சாணி வைத்து பரங்கி பூ வைத்து அழகு செய்வார்கள். யார் பெருசா கோலம் போட்டா என்று போட்டி வேறு!
எனக்கு தெரிந்தவரை சுதாவைப்போல் கோலத்திற்கு புள்ளி வைக்க யாராலும் முடியாது. அவள் புள்ளி மட்டும் வைத்தாலே போதும், கோலம் போடவேண்டும் என்ற அவசியமே இல்லை, அவ்வளவு அழகு! Thiruppaavai recital in the raspy winter dawn-first heard Sudha reciting and joined in reciting-later was told it would fetch me a satpurush as husband! Even today when I think of ‘thiruppaavai’ it is Sudha’s voice that rings in my ears. Later on, at Home Road-parijaatham strewn allover-கோலம் போட வெளியில் வந்தால் பால் வாங்க போற மாமா மாமிஎல்லாம் மரத்தை உலுக்கோ உலுக்குன்னு உலுக்கி பூவை பொருக்கிண்டு போவா. இன்னிக்கு apartment flat வாழ்க்கையில் மார்கழி மாதம் ஜெயா டிவி theme concertஉம் மலரும் நினைவுகளும் என்று மாறித்தான் போய் விட்டது. Thiruppaavai recital திரும்பவும் ஆரம்பம் ஆகியிருக்கு-Beti  badi toh hogayee!

You Know You Are in Pune When...

people wish to know your ‘adnaav’ (last name) more than your first name.
people wish to know whether you  ‘belong’ (read Maharashtrian) here or…
pedestrians look to ‘their’ left first while crossing the road.
you find ‘NO Parking’ sign everywhere but no parking space anywhere!
you find nothing ‘professional’ about professions such as plumber,carpenter or electrician.
all south indian’s are deemed ‘kannad’.
‘varan baath’ is considered a delicacy.
you find mediocrity is a brand.
you find every other household having at least one car and two two-wheelers.

Missing Manneys

Pune will not be the same without Manneys. The place has a homely feel to it, devoid of any pomp or show. At a time when shops ‘also’ sell books among other merchandise, Manneys remained essentially and exclusively, a bookstore.Manneys’ Mani and manners are synonymous to say the least. A telephonic enquiry about books is as good as a lesson in telephone etiquette. In a world where politeness and courtesy are not fashionable any more, Manneys has zealously stayed old-fashioned. I can well understand the owner’s reasons for not passing on the legacy to another- I would rather live with the void than have it replaced.

UR's Poem

Look what I found while leafing through remembrance sweet- UR's poem that I made a copy of way back in 1980-81.

WE WHO EXIST

Like Gavaskar who says
stiff joints don’t bother him
he’s got iodex
we take life
as a whole, as a fraction,
as anything for peanuts.
Like computerized existences,
mechanically conduct ourselves
(obliterating that mangling violence
-that so called young bloodedness)
thro’ painless spheres of nature.
Our emotions-fractured
our thoughts -febrile.
Thus,we view and re-view slow-motioned changes
and taking note of our experiences,
dismiss our autobiographies with disgust.

I also remember J going ga-ga over the last line with her trademark dimple deepening with the curling of her lips and a deep sigh!

Andal and Adippooram

There are moments in our lives however rare, that we are assured of the Divine blessings.One such moment in my life-

I was reading thru a special edition on the Srivillipputthoor temple by  Kalki magazine.This issue spoke about the life and times of Sri Andal , the Thiruppaavai, the paasuram ‘vaaranam aayiram’ where Andal recollects her dream marriage to Sri Ranganathar and the temple utsavs during Aadi and Margazhi. While going thru that I was reminded of the time when H dressed as Andal( with that Kondai and a garland) danced to “Vaaranam AAyiram” while we were in school. I could now vividly recall how authentic her depiction was, especially for the lines ‘Kaithalam patra kanaa knden thozhi naan” with her eyes half closed and the body supine. I was overcome by a sudden desire to visit the temple. I called up my sis who is now settled in Madurai and she surprisingly spoke of her plans to attend the Aadi pooram festival(that was yesterday-pooram being celebrated as Andal’sbirthday as that was the day  she was found as a baby in the nandavanam by Periyaazhvar). I was eager to hear her narrate her experience, but that was not to be.The sudden demise of her neighbour day before had stalled her plans.I was a tad disappointed that even a second hand experience was denied to me.

Last morning, I who never watches TV in the mornings,absent mindedly switched the TV on and was surfing the channels aimlessly and lo and behold! the Srivillipptthoor Aadipooram Ther(chariot) thiruvizha(the car festival) was being telecast live with two tamil scholars giving commentary about the festival on Vasanth Tv.I sat glued to the tv for 2 hours feeling all so blessed. In the afternoon I called up H, narrated the incident and wondered whether she remembered her performance some 35 years back.She had, obviously and was pleasantly surprised that I should recall that-that morning while being busy in her morning chores, she had heard Vaaranam Aayiram on the radio and was eager to share with someone, that she had performed to that song once upon a time! What a wonderful co-incidence!Surely a moment for me to cherish…
J wrote back to say ‘if it happens once or twice it’s co-incidence; if it happens again and again, it’s Providence’ !

Anger VS Temper

While anger is an emotion, temper is the manifestation of anger, I suppose. Like, when we say, ‘she’s got quite a temper! or ‘she’s short-tempered’, we’re referring to the way they show their anger.As lesser mortals, we have to begin with showing restrain in the manifestation of anger and then move onto the emotion itself-tho’ it wld be ideal the other way round-like addressing the root cause will automatically make the show of anger vanish. What I’m suggesting as a first step, is address the symptoms and once that’s under control, treat the root cause-much like allopathy, while homeopathy will be an ideal remedy as it treats not just the malady, but the personality as a whole.

Blame it on...

I think as for parents pushing children to be achievers in academics-we need to understand a fundamental issue. In China and India, population is the villain- limited resources but too much clamouring for them. It’s a simple demand supply problem. Education- read academic  scores, is therefore a means to an end- to get jobs, to earn well, to get basic comforts like decent housing, khana peena etc. Here, we can’t take any of these for granted. Therefore the sooner you join the rat race, the better. More so in India, with nearly 85% of seats in colleges reserved under sc/st/backward/obc/physically handicapped/sports/ wounded in war/ freedom fighter/ refugee/sons of the soil/armed forces/artistic achievers/economically weaker/ below poverty line ‘bpl’ etc. and even the rest given away under management quota (euphemism for paid seats), merit seat means a distant dream for a middle class student. If u want a decent life, you need a good degree from a good college of repute- for that you need to get 100 percentile, plus be an Arjun/Viswanathan Anand/Abdul Kalam/AR Rehman all rolled into one. Parents at the end of the day want to ensure that your future is not ruined for want of marks in your exams. They push you because very few children today are serious about pursuing anything of substance. They will not touch the textbooks unless there is a test or a project. They have all the distractions to indulge in (which our generation didn’t have).They would rather watch a cricket match than play one. They would rather play cricket than do homework. Studies is their last priority- this is true of most households. No parent would want to torture the child if they could help it.

In India, education is an investment for the future. One can’t afford to squander it away. Nobody is going to offer u a nice job looking at how happy you were as a child or at how well you recite poems or how understanding your parents were to have allowed you to sleep or watch TV or play while your fellow students burnt the midnight oil. The bottom line ( for want of a better evaluation of one’s merits) therefore is grades. One really can’t blame the parents. India maybe is the only country where  parents mortgage their home (maybe the only thing they ever have as their security) or take a loan to educate their children. They spend another bomb for support services like tuition, tennis coaching, dance arangetram. As if this is not enough, they also lose sleep to lend moral support to the child who’s up late slogging for his exams.They bunk office to stay with the child during exams- it’s not as if the parents are hitlers out to massacre their child’s aspirations. Sadly, they are as much the victims in this rat race-I would even say they are the martyrs who do a thankless job.

I think I have said enough in defence of why they do what they do. So all you mothers who have children in Stanford/Berkley/Phd/engineering/medicine- you are welcome to ignore my rantings. My children, I am not sure if they’ll score laurels in academics/sports/music/arts- at least they haven’t shown any such signs yet- but I’m not going to lose my sleep over that. Not to say, I didn’t provide the opportunities to explore. If life’s choices are a process of elimination, then at least I know what they won’t pursue. 

Now the second part: How can a parent spoil the child’s ‘present’ for what the ‘future’ may or may not hold? When a child fails to get admission in a good college inspite of slogging all through his school life and ends up contemplating the unthinkable or lands in a college where the scum of the society hold sway, the parents have a double burden. They have to console the child , watch over him lest he try something unthinkable, tell him things will be okay eventually and have a guilty conscience that they snatched the ‘childhood’ from him.

Does it mean a parent should let go of control? And if such a child who hasn’t been pushed to perform, gets a below average score and has no job offers or is just not employable, will he still be happy-that I had a gala time as a student, what if others have BE or CA or MBA and paying jobs?

So what is the moral of the story- if there is one at all? Does the end justify the means?

Hazaaron Khwaishen Aisi

Kudos to the hazaaron Annas who are lending support to the Jan Lokpal Bill by holding candles, donning ‘Anna’ caps proclaiming ‘I am Anna’, shouting slogans and even bunking classes and offices as in the case of some.While it is heartening to see such participation for a legitimate cause, it would be worthwhile if we citizens would act on our own too, without waiting for the government or anybody else to ‘act’, to make this world a better place for you and me. To begin with, is it too much to expect that we should stand in queue while boarding a bus or a local train; not litter public places or spit anywhere and everywhere; practise eco-friendly measures; reduce noise pollution while celebrating religious festivals; follow traffic rules on overtaking, one way, pedestrian crossings,speed limits… the list can go on.It is about time that we become the change that we want to see. People have this attitude ‘holier than thou’ just because they are showing solidarity with Anna. Espousing a legitimate cause alone doen’t make one a saint, nor dissent, a sinner. I am totally against Anna’s mule-like obstinacy of ‘either it’s my way or the highway’. I am labelled a devil’s advocate for taking a different stand by some acquaintances here.

Pune International Film Festival-2011

I happened to watch a few small films directed by film institute students the world over as their diploma film and a few other films in the competition and some full length feature film as well. They had a retrospective of Kamal hassan and commemorative films based on Tagore’s novels(2011 being Tagore’s 150th anniversary) and a special country focus on Japan where 38 Japanese films were screened.
If you can download the following two short films (max 14 minutes or so) pl do-its worth the effort.

1. Motorbike by Radhika Murthy
2. La cuadratura de los circulos (spanish) by Fernando Uson Fornies (no dialogue only background sound)

From "JRD Letters"

While reading thru’ the book “JRD Letters” by Rupa & Co, I was struck by the vision, sense and sensitivity of JRD that came thru’his letters to several people from all walks of life-such as the one to Indira Gandhi on her wedding,to a school boy chiding him for his outrageous grammar, to his competitor in hotel industry Mr Oberoi on healthy competition, to his neighbour who reprimands him on his road rage ( that one is a real charmer). On the whole the compilation helps us understand the industrialist, heir to an empire,a visionary,a management guru(sorry, today anyone is called a guru) who managed money, material and men really well and a great human being behind the formidable initials and is an amazing lesson in communication skills. I have on several occasions used these letters as fine examples of business communication in my training sessions. The following one is written after nationalization of Air India that he had founded on pilots being transferred from Indian Airlines (domestic airline) to Air India (Intl. airline), based on seniority:-

26.04.54
To
Operations Manager,Air India Intl.
“Every pilot transferred as first officer under training should be considered as one who’ll eventually become a commander. The amount of technical, navigational and other specialised knowledge are much greater for trans-continental services – more so because they can’t be closely and constantly supervised – there are PR functions attached as well, on and off duty, as a representative of the Corpn. and as an Indian abroad. Therefore adequate weightage should be given in assessing the merits of a recruit to Ait India International”.

Audrey Hepburn As Goodwill Ambassador of UN

The following is taken from a biography of Audrey Hepburn that endeared her to me even more:-

“The problems that cause so much suffering, come from greater causes than famine, flood, drought or any natural disaster. We are dealing with a far more ominous threat than sickness and death. We are dealing with the dark side of humanity – selfishness, avarice, aggression. All this has already polluted our skies, emptied our oceans, destroyed our forests and extinguished thousands of beautiful animals. Whatever relief work that we offer for the poor and under-developed nations are but an attempt at curing the symptoms of man’s tendency to destroy everything that we hold dear – we need to strike at the root cause – man’s apathy towards the plight of his less-privileged brethren – be it a famine, excruciating poverty, civil strife or ethnic massacre, the truth is glaring – they are not natural disasters, but man-made horrors, for which there’s only one man-made solution – Peace. As long as nations continue to lift swords against one another, there never can be everlasting Peace. Help and Relief, the way they pour in, in times of disasters, are clear indication that there is no deficit in human resources, but only a lack of pro-active human will. 

Politics is essentially the Governance of the people, for the welfare of the people. One may not believe in Collective Guilt, but one must believe in Collective Responsibility”.

Reminded me of a poem by Alfred Lord Tennyson in which he speaks of how a charitable disposition is what distinguishes men from beasts…

RIP Rajesh Khanna

What would you say about Rajesh Khanna the ‘phenomenon’ who died? That every woman out there felt she was his ‘sapnon ki rani’ and he, her ‘sapnon ka rajkumar’; that when he drawled ‘Pushpa..I hate tears..’, women stopped bawling; that he was the heart throb of millions and me…

The year was 1970-71. I was all of 10. A teenage boy, a friend of my neighbour would stand under the lamp post opposite our gate every evening with a guitar and belt out precisely the first two lines of ‘Roop tera mastana’. It didn’t take much sense to figure out my elder sister was the object of his attention. It was spoken in hushed tones that it was a ‘dirty’ song  and that his intentions were not at all honourable. Thus arrived the film Aradhana to the southern town of Tirunelveli, a good one or two years after its release in tinsel town. I couldn’t grasp what all the fuss was about and personally preferred ‘mere sapnon ki rani’ over this song that seemed to have some suggestive overtones to it. Did I get to see the movie- not yet.

Year 1973. I get to hear the full story of Araadhana and Andaz from my schoolmate Malini- a city girl who had migrated from Madras to the villgae of Sivaganga. My sister studying in Madras goes on and on about Do Raste-the first hindi movie she had seen. A fan is born…just fed on the frenzy of family and friends. It wasn’t until my twenties did I actually get to watch his films- if you discount the songs in Chitrahaar- but when I did ultimately, I fell hook, line and sinker forever to the onscreen charm of Rajesh Khanna. In fact my initiation into hindi language, hindi films and hindi film songs were all a logical fallout of this RK fixation.
I never was a crazy fan who got herself married to his photograph or one who cried her eyes out when he married Dimple- I was way too young for such mania when he rode the crest of fame. But an ardent fan of his persona on 35mm, I was, am and always will be. His style was so predictable-the slanted nod of the head, the crinkling of the eyes, the wink, the smile.. yet so endearing to many and me. I had once even demanded of my husband to wink at me the way RK did in his songs- such silly but quaint nonsense! Will make a good story to share by the fireside…

His innate charm coupled with the music of RD Burman and the voice of Kishore Kumar belong to the realm of timeless movie magic. You can’t think of RK without his songs. If you have doubts whether subtlety is the essence of romance, just sample these-

‘Kya hai barosa….’ -Mere sapnon ki rani from Araadhana
O mere dil ke chain- from Mere Jeevan Saathi
Yoon hi tum mujse- from Sachaa Jhutha  
Tum chale jaao nahin toh…- Aap ki kasam.

In my opinion, ‘o mere dil ke chain’ is the ultimate in romance. Watch it on Youtube if you haven’t already. Tanuja is draped in a chiffon saree and RK in a semi suit. The song is completely shot indoors with just doors, sofa and curtains as props. No skin show, no exotic location to ‘suggest’ romance- if anything the set is too spartan and prosaic. Actually throughout the span of 4.20 minutes of song, they do not even touch each other. But what you have is a couple in love and how they scorch the air! In two specific places in the song-one when RK looks at Tanuja in the light of a lit-match and another during the musical interlude before the final stanza when RK peers into her eyes and casually lifts his eyebrows and chin as if to suggest a kiss- and Tanuja lowers her love laden eyes in modesty, unable to hold her gaze. So sensuous, so decent and so electric!  Till date I maintain the most romantic gesture of hubby dear is getting the crooner in a five star hotel in Calcutta to sing this song for me- a good 10 years into our marriage. Romance! Thy name is Rajesh Khanna!

Debate on MTP

Recently there was this debate on MTP in Vijay TV’s Neeyaa Naanaa programme.

My two cents:

பல பேர் ஒரு விதமாய் வாதம் செய்கிறார்கள்- I mean the ones against MTP even in cases diagnosed with congenital abnormalities -நல்ல விதமாய் பிறந்து சில வருடங்கள் கழித்து எதாவது விபத்து நேர்ந்து அதனால் அந்த குழந்தைக்கு கை, கால், புத்தி சுவாதீனம் இல்லாமல் போனால் அப்போ நாம் லட்சம் லட்சம் ஆனாலும் செலவு பண்ணி வைத்யம் பார்க்க மாட்டோமா என்று.விதியை நொந்தாலும் இப்போ நிலைமையை சமாளிக்க முயல்பவர்கள் ஏன் அதே போல் எப்போ எப்படிப்பட்ட குழந்தை பிறந்தாலும் சமாளிக்கக் கூடாது என்று…
இப்படி விதியை துணைக்கு அழைப்பவர்கள் விதிப்படி குழந்தை எப்படியோ பிறந்தாயிற்று, அது தன் விதிப்படி எப்படியோ வளர்ந்து விட்டு போகட்டும் என்று விட்டு விடுவார்களா? அது டாக்டர் ஆக வேண்டும், engineer ஆக வேண்டும்,டான்ஸ் ஆடணும், கிரிக்கெட் ஆடணும் என்று ஓடி ஓடி tuition கிளாஸ் , ஹாபி கிளாஸ் என்று ஏன் அலைகிறார்கள்? உடம்புக்கு சுகம் இல்லை என்றால் தெய்வ சங்கல்பம் என்று விட வேண்டியதுதானே , ஏன் டாக்டரிடம் ஓடுகிறார்கள்? விதியை மதியால் வெல்லலாம் என்று தானே? அதே மதியை ஆரம்பத்திலேயே உபயோகித்தால் என்ன பிழை?
மேலும் in case of complications when either the mother or the baby alone can be saved the choice is heavily tilted in favour of the mother-how can one justify that choice? உயிரிலே சின்ன உயிரென்ன பெரிய உயிரென்ன-அப்பொழுது எந்த நீதி சாஸ்திரம் இது உயிர்கொலை இல்லை என்கின்றது?

  அதுவும் இந்தியா போன்ற ஆணாதிக்கம் நிறைந்த நாட்டில்  MTP யை legalize செய்தது ஒரு வரப்ரசாதம் பல பெண்களுக்கு-கரு உருவாவதற்கு அன்றி வேறு எந்த ஒரு விஷயத்திற்கும் ஆதாரமாகவோ ஆதரவாகவோ இருக்க ஆண் மகன் முன் வராத குடும்பங்களில் ஒரு பெண், குழந்தையை சுமப்பதற்கும் அதை பெற்றெடுத்து வளர்ப்பதற்கும் படும் இன்னல்கள் பாரத்தால் தெரியாது, அனுபவித்தால் தான் தெரியும்.

One should aim at bringing forth a member of the society, not just a number in the society.The society which cries foul at MTP- how supportive is it if the family suffers economic, social, medical,educational or occupational hurdles- what is the society’s contribution towards providing education to dyslexic or autistic children, towards making buses, trains, buildings accessible to wheelchair ridden citizens, towards accepting and rehabilitating the differently abled- one can go on..It’s one thing to mouth ‘holier than thou’ sermons and it’s another to actually step out and offer succour or fight for changes..

Forever Corrupt

In our “Shining India” corruption is like religion-a way of life.Like the quality of Mercy, it’s twice blessed-by the one who gives and the one who receives. Just glancing at the ‘headlines’ or ‘Breaking News’ is enough to comprehend how corruption has spread like the Swine flu virus- 2G scam, Commonwealth Games scam, Adarsh housing Society scam, Marksheet scam, IPL scam, tax evasion, Dope scam, Unaccounted wealth in ashrams and temples, Black money in Swiss banks, the list goes on. Scams and scandals are dime a dozen and a routine affair. Politician, beaurocrat,doctor, teacher,sports star, filmstar,judge,business tycoon -the list is aall pervading and all encompassing.Forget a full stop, there isn’t a pause even.

To put an end to this circus, what do we have? Anti Corruption Bureau, Right To Information and the like. Even if the corrupt are brought to book, our judiciary is slower than a snail and it takes generations before justice if at all, is meted out. Still there’s no guarantee the verdict will be just-the judges too come with a price tag, don’t you know? Sorry state of affairs, but what can you expect in a country where the erstwhile Chief Vigilance Commissioner himself was a bureaucrat accused of corruption? Who will police the police?Surely, everything is rotten in apna bhaarat mahaan.

With political will, corruption may be controlled but eliminated? Come on, don’t be so naive.

The Tamarind City- A review

“ While in other big cities tradition stays mothballed in trunks, taken out only during festivals and weddings, tradition here is worn round the year”, observes Bishwanath Ghosh in his ‘Tamarind City’ where Modern India began.

Can’t agree more.  Sundari gifted me a copy of this tale on my native city. Whatever be the reason why he named it so, the title sent me on sweet nostalgia to the time when tamarind rice (Puliyodarai) and sweet pongal (Chakkara pongal) would arrive as prasadam from Triplicane Parthsarathy temple to our Indian bank Mount Road office on Ayudha Puja.

A well researched attempt and a good read any day. Thankfully it doesn’t reek of the usual stereotyping of ‘madrasis’ or anything remotely ‘madrasi’.Good job for an outsider turned insider’s take on the city. Interesting to know Robert Clive, Warren Hastings, Arthur Wellesly, William Bentinck and Elihu Yale had all their beginnings in our very own Fort St George! The book sure makes me look at old Madras with new lenses, despite the fact that I spent around 4 years of my career in Parrys Corner. What a revelation it was that Royapuram RS is the oldest in the entire sub continent. What a shame that I haven’t walked the lanes of Triplicane remembering  Subramanya Bharati  or Ramanujam! Must take that Heritage Walk around High Court/Esplanade with Chronicler V Sriram next time around.

One would have loved to see more pictures of the city then and now- a picture is worth a 1000 words, hasn’t he heard? Quite a let down on that front. The author gives undue importance to the biographical details of some personalities than to the city itself. Precious print space  is devoted to Patricia Narayanan of Sandheepa chain of restaurants (not to confuse with the more popular Sangeetha chain of restaurants). I do salute the entrepreneurial skill and grit of the hotelier, but why not Saravana Bhavan with its global presence or Grand Sweets or Adyar Anandha Bhavan? Maybe Ghosh chose to refer some coffee table book as ready reference than scout around the city or plain ask the local crowd. And pray, since when did Rekha of Bollywood become a Chennai Girl? The focus on her as Gemini Ganesan’s estranged daughter, maybe serves just one purpose- to entice a star struck non-madrasi to pick up a copy. And why Saroja Devi of all the film fraternity ?

The chapter ‘A Seaside Story’ comes across as totally insensitive, completely lacking in solemnity. Come on, the apocalyptic  tsunami of 26^th Dec 2004 may well be the only tsunami anyone living on the planet had seen or heard of but what we have here is a personal log of a hangover on the  dawn of yet another birthday. The least Ghosh could have done is omit all reference to the tragic catastrophe, than give a shallow,  off-hand account of a devastation that shook humanity as a whole.

And glaring omissions galore:  World renowned Nalli, Kumaran, GRT of Panagal Park; Chepauk Cricket Ground, considering cricket is almost a religion in India; Vibrant Kollywood industry with its AVM, Gemini, Vijaya Vauhini studios and stalwarts of directors and artists; USIS and the serpentine queues  of visa seekers; Cinema banners and the cut out culture among fans; statues of politicians at every junction; government’s penchant for renaming roads after politicians of yesteryears with tongue twisters of prefixes and suffixes;  Anandha Vikatan and Hindu that are an entity in every household just like the filter kaapi; and not to forget, the Great Auto rickshaw Loot.

But yes, the mind will wander back to the pages of this prose, when I jostle my way through Mount Road or inhale the salty breeze of Marina…

Aroma Cafe

ஆச்சு இதோ இதோ என்று 2 வாரம் ஓடியே போயாச்சு . தானா பாதி தெய்வமா பாதி என்கிறாப்போல ‘no entry ‘ யில் scooty ஐ ஓட்டப்போய் காலில் எலும்பை முறிச்சிண்டு .

ஆச்சு , childrens ‘ ரூமில் double bed ஐ monopolize செய்தாயிற்று . கைக்கெட்டின தூரத்தில் walker ,ரேடியோ, ointment , books , medicines, mobile phone, நெல்லிக்காய் மொரப்பா, குடிக்க தண்ணீர் என்று கடை பரப்பியாச்சு.அப்பப்போ கட்டு போட்ட கால் விரல்களை முன்னும் பின்னும் ஆட்டுவது தவிர வேறு வேலை வெட்டி எதுவும் இல்லை.எத்தனை நேரம்தான் விவித் பாரதியில் பாட்டு கேட்பது , இல்லை புஸ்தகம் படிக்கறது?பசங்கள் அறையை ஆக்ரமம் செய்ததில் பெரிய சந்தோஷம் என்னன்னா படுக்கைக்கு எதிரே இருக்கற pin up board ல் இருக்கும் photos ஐ பார்த்து அசை போடறதுதான் .பொழுதுக்கும் yaadon ki baaraat தான் .

இதோ Lavan  3 வயது போல் இருக்கறப்போ எடுத்தது ..வீட்டு ஹாலில் permanant fixture ஆன bharatiya  bhaitak -6 inch thick coir mattress with cushions and bolsters in earthy colours  and ethnic designs – patch work , mirror  work ,batik print , the  works ..She is posing in a yellow T shirt with no 4 printed on it(tho’ she’s not there yet) with her hands on her hips. She would roll on the bed and hide behind the cushions while playing ‘லாவண் எங்கே.. , இத்தோ’. Once when she buried her face in the cushion, she forgot all about the game and let out ‘ஹா ! அப்பா வாசனை !’

and hugged the cushion tightly. Chandru used to tour a lot those days and we would miss him badly so the cushion with ‘அப்பா வாசனை ‘ became an  apology of a stand -in .

இப்படி மூச்சால் நுகர்ந்த வாசனைகள்தான் எத்தனை? வெறும் வாசனையாக மட்டும் இல்லாமல் வாழ்வின் ஏடுகளில் பதிந்து போன சம்பவங்களும்தான் எத்தனை? சமஸ்க்ருதத்தில் ‘vaasana ‘

என்பதும் ஆங்கிலத்தில் Proust Phenomenon என்பதும் இதுவேதானோ ?

They say olfactory sense is the strongest and the longest lasting of all sensory impressions. The earliest smell I can recall now is an ode to my childhood memories. I was in my 3rd standard in Christ king Middle School,Tambaram railway colony. Come lunch time, the aroma of chettinad spices will come wafting into the class room, rousing my hunger pangs. How much I longed to join the queue with an aluminium plate for the mid day meals served at school! That was not for the privileged class, i was told. The child in me couldn’t quite understand or accept the denial of what I felt was a privilege.இது நடந்ததோ என் எட்டாவது வயதில். பின்னர் ஒரு நாள் மகாபாரத கதையில் ‘அக்ஷய பாத்ரம் ‘ என்று கேள்விப்பட்டபோது என் மனத்திரையில் விரிஞ்ச image தங்கத் தாம்பாளமோ வெள்ளி பேலாவோ இல்லை…இங்கும் அங்கும் நசிந்து போன ஒரு அலுமியத் தட்டுதான்….அதன் பின் இன்று வரை,பல முறை அதே spicy smell ஐ சுவாசித்திருக்கேன் – not so privileged இல்லங்களை கடந்து போகும் சில சமயங்களில். All  I  could do was inhale a lungful and let out a sigh .

என் மகள் தலையணையில் முகம் புதைத்தது போல் நானும் கிறங்கிப் போன தருணங்களும் உண்டு.கோடை விடுமுறை முடிந்து பள்ளியில் புது வருஷம் துவங்கும் முன்,புது பாட புஸ்தகங்களுக்கான anticipation தீபாவளி பட்டாசுகளுக்குக் கூட இருந்ததில்லை என் வரையில்.ஒவ்வொரு புஸ்தகமாய் திறந்து அதன் பக்கங்களில் முகம் புதைத்து, paper , glue ,fresh print ink சேர்ந்த ஒரு heady cocktail of smellsஐ  என் நாசித் துவாரங்களில் நான் நுகர்ந்த சுகம், இன்றும் அலட்சியமாய் card swipe செய்து Crossword இலும் Landmark இலும் flipcart மூலமாவும் வாங்கும் best sellers களிலும் என்னை முகம் புதைக்க வைக்கிறது.

இதோ 4 மாதக் குழந்தையாய்  Sukan – கவிழ்ந்து படுத்துக்கொண்டு , தூக்க மாட்டாமல் குண்டு மூஞ்சியைத் தூக்கி கழுத்தைத் திருப்பி காமெராவின் பின்னால் இருக்கும் என்னைப் பார்த்து முகம் மலர சிரிக்கிறாள் .அந்த கழுத்தில்தான் என்ன ஒரு ‘பாப்பா வாசனை’? பிறந்து சில வாரங்களே ஆன புத்தம் புதிய என் கண்ணம்மாவின் கழுத்துப் பக்கத்திற்கே என்று ஒரு பிரத்யேக வாசனை-பச்சைக் குழந்தையின் own signature fragrance …இழுக்க இழுக்க இன்பம் இறுதி வரை…

5 வயதில் இருந்து 50 வயது வரை நானும் பல brands use செய்தாயிற்று -Lux , ஆண்டாண்டு காலமாய் the beauty secret of filmstars ;Liril ,Dove ,Mysore Sandal , Pears, Nivea என்று.ஆனால் என் குளியலறையில் நீ lux ஆ Liril ஆ என்றால்,இரண்டும் இல்லை,என்னுடைய choice Hamam சோப்பிற்கே என்றுதான் சொல்ல வேண்டும்.அய்ய ,என்ன இன்னும் பழச கட்டிண்டு அழறேன் என்று தோணலாம் .மன்னிம்மாவின்  பெங்களூர் சேஷாத்ரிபுரம் ‘அயோத்யா’ வீட்டின் பின்கட்டில் அதிக வெளிச்சமில்லாத பாத்ரூமில் யாராவது குளிச்சு விட்டு வெளியில் வந்தவுடன் உள்ளே நுழைந்தால்,பாய்லரில் கொதிக்கும் வெந்நீரின் ஆவியும், தரையின் ஈரமும், முன்னாடி குளித்தவர் lather வர தேய்த்துக்கொண்ட Hamam சோப்பின் lingering வாசனையும் சேர்ந்த சுகானுபவந்தான் இந்த 50 வருஷ brand loyaltyயின் ஆதாரம் என்று சொன்னால் Brand Management ல் MBA செஞ்ச எந்த கொம்பனானாலும்  நம்பித்தான் ஆக வேண்டும்.ஏன்னா, இது உண்மையைத் தவிர வேறில்லை.

அப்புறம்,AC ரூமில் மல்லிகையின் floral மணம் ,whiff of Denim after shave இன் musk மணம் ,sandalwood அகர்பத்தியின் தெய்வீக மணம் , முதல் மழையின் ஈர மண் வாசம்,புத்தம் புது nylon eraser இன் pleasant  scent (அப்பப்பா,தலையில் வழியும் எண்ணெய்யில் அதைத் தேய்த்து அதை பேப்பரில் அழுத்தி அதில் இருக்கும் கார்ட்டூன் படத்தை trace செய்கிறேன் என்று பின்னாலேயே அலையும் கிராதகக் கூட்டத்தில் இருந்து அந்த eraser ஐக் காப்பாற்ற நான் பட்ட பாடு ஒரு ‘the white balloon ‘க்கோ ஒரு ‘Children of Heaven ‘க்கோ கொஞ்சமும் கொறஞ்சது இல்ல),East Tambaram Jaya Coffee ஸ்டோரின் strong aroma of Plantation and Peabury mix coffee powder என்று தினசரி வாழ்க்கையில் கூடவே தவழ்ந்து வரும் மணங்களும் அந்த மணங்கள் கமழும்   நினைவுகளும்தான் எத்தனை எத்தனை?

இதோ,எங்கே எங்கே என்று என்னைத் தேடி சமையல் அறையிலிருந்து கிளம்பி வருகிறதே கிள்ளிப் போட்ட கறுவேப்பிலையும் பொடித்துப் போட்ட பெருங்காயமும் சேர்ந்து கொதிக்கும் தக்காளி ரச வாசனை…அம்மாவுக்கு உடனே போன் செய்து சொல்ல வேண்டும் , மன்னிம்மாவின் கை மணம்  patent rights violation எதுவுமில்லாமல் கொள்ளுப் பாட்டியின் சீதனமாய் என் பெண்ணிற்கு அப்படியே வந்து சேர்ந்து இருக்கு என்று.இப்படி ‘மன்னிம்மா ரசம் ‘ என் பெண்ணின் கையால் சாப்பிட நான் நன்றி சொல்வேன் என் fracture க்கு…

Vishakha Hari's Krishna Leela

Had the good fortune of attending Vishakha Hari’s Hari Katha Kalakshebam titled ‘Krishna Leela’ a few months back, on 3^rd Feb 2013. Muruga Krupananda Warriyaar and Needamangalam Krishnamurthy Bhagavathar are the only other artists I have known who performed this art form. Eons ago when I was about 9 or 10 yrs old, I remember to have attended one such session in Tirunelveli.
Back to the present- the artist of the evening is a Carnatic vocalist, a trained Bharatnatyam dancer, a certified Chartered Accountant and as if all these are not much, is an exponent of the dying Iyal Isai art form of Katha Kalakshebam! She could have chosen to pursue any of the first mentioned three as her profession, but kudos to her for opting to keep the uncommon,  traditional (and the least glamourous of the four) art form alive. That she dons the conventional 9 yards saree in the Iyer style on stage, at an era when Brahmin bashing is deemed stylish and intellectual, in my opinion, is daring and worth a standing ovation and a few whistles as well.
As for the evening’s performance, what can I say… with songs and slokas sourced from every nook and corner- Andal, Jayadev, Surdas, Purandaradas, Narayana Pattadri, Vallabhacharya( Madhurashtakam), Adi Sankara (Govindashtakam)and Lalgudi Jayaraman were all in attendance hailing the Lord’s Leela. She took pains to give credit to the composers by name and their region with no harm to the interest in the narrative. As a true mark of a seasoned artist, she struck a chord with the audience with subtle humour and had us eating out of her hands in no time. Each leela had a particular raga presiding over it- Yaman, Bhairavi, Sindhu Bhairavi, Kapi, Nattai, and Dwijavanti. The crowning glory came in Lalgudi Jayaraman’s Kaliya Narthana Tillana in Raga Nagaswaravali. One could visualize Krishna dancing all over Kaliya’s heads with the tempo building up to the final annihilation. To say it was engrossing is an understatement. She made her Guru Lalgudi Jayaraman and her Maker proud, I swear. May her tribe increase!
http://www.tubechop.com/watch/1513527

These Are Just Few Of My Favourite Things

1. The smell of wet earth during fresh showers.
2.Vetti pechchu with friends.
3. Being surrounded by family and friends.
4. Listening to old tamil and hindi film songs in the terrace under a starlit sky with moonlight peeping thru trees swaying in the breeze.
5.Penning down random thoughts.
6.Watching Jerry Maguire and A Few Good Men  (basically watching Tom Cruise) over and over.
7.Remembering my childhood spent in innocence and recounting their own childhood to my daughters with photo albums.
8. Reading old familiar novels of Kalki, Sujatha, Jane Austen, Chase,Wodehouse, Sivasankari, Vaasanthi…
9.Crisp pastel shaded organdy/elegant bengal cotton sarees.
10.Spreading cheer around as much as possible

Cosmic Shopping List

Ten things on my wish list:
1.Learn to whistle and whistle tunes.
2. Kailash Mansarovar Yatra
3. Take parents-in-law on pilgrimage/holidays.
4. Be a celebrated writer.
5. Become a playback singer.
6.Be able to recite Thiruvaasagam and Naalaayira Divya Prabandam.
7. Visit Srirangam town and temple.
8.Run a library.
9.Increase the fan base of writer Sujatha and Kalki by gifting away their books to Tamil pesum nallulagam.
10. Become a farmer and cultivate only vegetables like the protagonist of Na Pa’s Pirandha Mann.

Thirukkural-Agriculture

குறள் 1031:
சுழன்றும்ஏர்ப் பின்னது உலகம் அதனால்
உழந்தும் உழவே தலை.

குறள் 1032:
உழுவார் உலகத்தார்க்கு ஆணிஅஃ தாற்றாது
எழுவாரை எல்லாம் பொறுத்து.

குறள் 1033:
உழுதுண்டு வாழ்வாரே வாழ்வார்மற் றெல்லாம்
தொழுதுண்டு பின்செல் பவர்.
These two kurals speak of how agriculture is at the helm of all occupations as that sustains ‘life’. How true! The urgency of dinning sense into the mind of people-citizens and leaders included, can’t be more emphasized, given the sorry state of affairs.One should realize no matter where you live, what you do or how well you live, one has to eat of the soil.
There is a spoof on air about the rising prices of onions- Rakesh Jhunjhunwala, the Big B of indian stock market has given up on share trading instead he’s buying onions big time!
In pune, none of the vegetables can be had for less than Rs 80 or Rs 120 per kg. Not that if you r ready to pay, the vegetables are available-I’ve forgotten the names of some vegetables since I haven’t seen them in the shelves for quite a while.There is no cultivation happening, for various reasons:
1. Agricultural land is being usurped in the name of industrialization and infrastructure to make way for roads, factories, IT parks and the farmers are paid a pittance as compensation. With this compensation, they have a lumpsum money in place of a means of livelihood. With no other skill to live by, they migrate to cities and soon the money and they are parted.
2. If at all there is no threat of losing the land, monsoon fails them or there is no proper irrigation- the kaveri dispute between TN and Karnataka is an example that has played havoc with farming. Even in places where farmers are using groundwater, in places like TN with heavy powercuts, pumpsets can’t be deployed to pump out groundwater for the fields.
3. The farmer is unable to pay off his debt and commits suicide-The Vidhrba region of Maharashtra is infamous for that. Ironically, the Union Minister for Ariculture is from the same state.The farmer can’t decide on the rate at which he will sell his produce- the govt decides that and by govt, we mean all the tiers of middlemen who will fill their pockets before  giving the farmer his due, rendered meagre by their interference.
And the Minister for Agriculture lets the grains rot in godowns and busy wielding his power in Cricket admin.while the helpless farmer is contemplating the final end-our own desi version of Nero playing the fiddle while Rome burned.
4. Farming is not in the list of desired employment options of the current generation-can’t blame them for there is no glamour nor glory anymore. It’s not easy either being a farmer nowa days-even if I were to turn farmer, I won’t get land big enough to cultivate and break even and there will be so many hurdles on my path to make me beat a hasty retreat.
Another point I wish to add:
Thanks to MNREGA- Mahatma Gandhi National Rural Employment Guarantee Act of the current govt which ostentatiously vows to have created jobs for rural folks, there are no farm hands ready to help in farming- there is easy money to be had under the scheme-Govt wishes to show funds allocated and spent  by way of wages to rural folks which is another way to siphon off tax payers’ money into their own deep pockets.
I’m reminded of yet  another tamil song which generated lot of flak from the state govt of those days- Madras nalla Madras from Anubhavi Raja Anubhavi- a line from the song goes thus:
Enga yerottam ninnu ponaa unga kaarottam ennavaagum?
It’s about time the world pondered over this.

Poetry Reading Session in Pune

it happened so-
Usha Ramachandran’s (Sandhya Sundaraman) hubby is posted in Pune and so she joins him here during long weekends. As today is a holiday owing to Yugadhi/ Gudi Padva, she is here. Yesterday she called to say she’s here and so we decided to meet up. In the recent past, everytime we met, she’d ask me to get some book on poetry to read aloud. You can’t take English out of the teacher you see..

So I rummaged thru my collections and took out copies of my own blog posts and several poems that I had penned during our college days while sitting thru boring sessions of Anandhi and Sundari Manian’s General English classes and also many poems that I had copied from magazines like Caravan, Mirror, Eves Weekly,Officers forum etc, ; poems from random american poets gleaned from American Library ; poems of Kamala das, Shelley, Keats, TS Eliot that touched a chord in me and excerpts from Ayn Rand/ Alexander Solzhenitsyn et al.

The list seems exhaustive isn’t it?

Sample these:

Alexander Solzhenitsyn:

Bridges are not built on ‘perhapses’. ‘Perhaps’ don’t lead anywhere, only to more ‘perhapses’ (Cancer Ward)

The value of the human race lay not in its towering quantity but in its maturing quality.

When each of us dies and History stands over his grave and asks,’what was he?’, there’ll be only one possible answer- Pushkin’s:- 
‘In our vile times….Man was, whatever his element, either tyrant or traitor or prisoner’- depending on whether you were a Communist/non-comunist but pretends to be bolshevik for survival/ non communist, non conformist.

Kahlil Gibran:

What is this duty that separates lovers and causes women to become widows, and the children to become orphans? what is this patriotism that provokes wars and destroys kingdoms thru’ rifles? And what cause can be more trifling when compared to but one life?… If duty destroys peace among nations and patriotism disturbs the tranquility of man’s life, then let us say ,”Peace be with duty and patriotism” ( The Mermaids)

J D Salinger:
The mark of the immature manis that he wants to die nobly for a cause, while the mark of the mature man is to live humbly for one.( the Catcher in the Rye)

Shelley:

Oh lift me as a wave, a leaf, a cloud! I fall upon the thorns of life, I bleed! ( Ode to the Westwind)

T S Eliot:
This is the way the world ends…not with a bang but with a whimper. ( Hollow Men)
and my favourite:
Where have you gone
with your confident
 walk..with
your crooked smile..
why did you leave
me..
when you took your 
laughter
and departed
are you aware that
with you
went the Sun,
all light
and what few stars
there were..?
where have you gone
with your confident
walk, your
crooked smile, the
rent money in one pocket
my heart in another..

-(Mary Evans)

Subramanya Bharathi

The song ஆனந்த யாழை மீட்டுகிறாய் by Na Mutthukkumar from the movie Thanga Meengal has recently won the national award for best lyrics. It’s touted to be one of very few songs that speak of the bond between a daughter and a father. this made me reminisce about Subhramanya Bharathi’s சின்னஞ்சிறு கிளியே கண்ணம்மா ..Can anything at all compare to the following lines-

கன்னத்தில் முத்தமிட்டால் உள்ளந்தான் 

கள் வெறி கொள்ளுதடி 

உன்னை தழுவிடிலே கண்ணம்மா 

உன்மத்தமாகுதடி 

உன் கண்ணில் நீர் வழிந்தால் என் நெஞ்சில் 

உதிரம் கொட்டுதடி 

என் கண்ணில் பாவையன்றோ  கண்ணம்மா 

என் உயிர் நின்னதன்றோ …

I don’t think it’s different between father and son or mother and son/daughter..Every time I recall these lines I choke..

‘தூர்’ என்ற தலைப்பிலே கவிஞர் நா. முத்துக்குமார் எழுதிய இந்த கவிதை ‘கணையாழி’ பத்திரிகையில் 33ஆவது ஆண்டு மலரில் வெளி வந்தது. எழுத்தாளர் சுஜாதாவால் பிரசுரத்திற்கு தேர்ந்து எடுக்கப்பட்டது. இந்த கவிதையை ஆண்டு மலர் வெளியீட்டு விழாவில் எழுத்தாளர் சுஜாதா சிலாகித்து பேசி படித்துக்காட்ட,பார்வையாளர்களில் ஒருவரான இயக்குனர் பாலு மகேந்திரா வெகுவாக அந்த கவிஞரின் பால் ஈர்க்கப்பட்டார்.பின்னர் ஒரு நாளில் நா. முத்துக்குமார் அதே இயக்குனரிடம் துணை இயக்குனராக சேர இந்தக் கவிதை வழி வகுத்தது. ( ஆனந்த விகடன் 26.3.2014)

தூர் 

“வேப்பம் பூ மிதக்கும்
எங்கள் வீட்டு கிணற்றில்

தூர் வாரும் உற்சவம்

வருடத்திற்கு ஒரு முறை
விசேஷமாக நடக்கும்

ஆழ் நீருக்குள்

அப்பா முங்க முங்க

அதிசயங்கள் மேலே வரும்.

கொட்டாங்கச்சி,கோலி,கரண்டி

துருப்பிடித்த கட்டையோடு உள் விழுந்த

ராட்டினம்,

வேலைக்காரி திருடியதாய்

சந்தேகப்பட்ட வெள்ளி டம்ளர்,

சேற்றுக்குள் கிளறி

எடுப்போம் நிறையவே!

‘சேறுடா  சேறுடா ‘ வென

அம்மா அதட்டுவாள்
என்றாலும்

சந்தோஷம் கலைக்க

யாருக்கு மனம் வரும்?

படை வென்ற வீரனாய்
தலைநீர் சொட்டச் சொட்ட

அப்பா மேலே வருவார்.

இன்று வரை அம்மா

கதவுக்குப் பின்னிருந்துதான்

அப்பாவோடு பேசுகிறாள்.

கடைசி வரை அப்பாவும்

மறந்தேபோனார்

மனசுக்குள் தூர் எடுக்க”